«Χαράς ευαγγέλια» για τον οπαδικό τύπο του Ολυμπιακού μετά την πρόσφατη απόφαση του Δευτεροβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου του Αρείου Πάγου που έκρινε τον Ισίδωρο Ντογιάκο έκπτωτο από το αξίωμά του ως προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών. «ΦΑΠΕΣ ΠΑΝΤΟΥ» ήταν το εμπνευσμένο, αλλά και πανηγυρικό, πρωτοσέλιδο μιας από τις εν λόγω γνωστές και μη εξαιρετέες εφημερίδες, «Ο Παναθηναϊκός έχασε το…10αρι του» υποστήριζε σχετικά με τις εξελίξεις η άλλη.

Βλέπετε, μπορεί η συγκεκριμένη καταδίκη Ντογιάκου να μην έχει σχέση με την πρόσφατη επίθεση που του εξαπέλυσε ο Βαγγέλης Μαρινάκης μετά την εισαγγελική πρόταση για δικαστική παραπομπή του για την υπόθεση της «εγκληματικής οργάνωσης», όμως κάποιοι δεν έχασαν την ευκαιρία να την παρουσιάσουν ως μια ακόμη νίκη των «ολυμπιακών φρονημάτων». Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως ο ίδιος ο εφοπλιστής (κι εν αναμονή καναλάρχης) είχε φροντίσει αμέσως μετά την ανακοίνωση της εν λόγω πρότασης να συνδέσει τυχόν παραπομπή του με «επίθεση εναντίον του Ολυμπιακού». Το νήμα έπιασε λίγες ώρες αργότερα ο μεγαλύτερος σύνδεσμος φιλάθλων του Ολυμπιακού, η Θύρα 7, η οποία έκανε λόγο για «πόλεμο που ξεκίνησε» και για «ασύμμετρη επίθεση» που δέχεται η αγαπημένη ομάδα τους, προειδοποιώντας παράλληλα ότι κάποιοι «θα βρουν απέναντί τους τη μισή Ελλάδα».

Βεβαίως, θα μπορούσε να πει κανείς πως όλα τα παραπάνω δεν είναι δα και πρωτοφανή. Κάθε άλλο μάλιστα. Aνέκαθεν οι δημοφιλείς ομάδες ποδοσφαίρου θεωρούνταν ισχυρότατο όπλο (για κάθε χρήση) στα χέρια εκείνου που τις κατείχε, από τον Κοσκωτά μέχρι το Μελισσανίδη και τους Βαρδινογιάννηδες. Υπάρχουν όμως κάποια στοιχεία που δίνουν στην όλη υπόθεση διαφορετική διάσταση. Πρώτον, ότι ο «πόλεμος» μεταξύ των ιδιοκτητών ομάδων είναι πολυεπίπεδος (πρωτίστως οικονομικός εννοείται), ανελέητος κι περιλαμβάνει πολλούς παράγοντες. Ας μην ξεχνάμε ότι τρεις ιδιοκτήτες ομάδων έπαιξαν χοντρό παιχνίδι με φόντο τις τηλεοπτικές άδειες, τη στιγμή που μαίνεται στο παρασκήνιο σύγκρουση δύο εξ αυτών και για τη διαχείριση του λιμανιού του Πειραιά.

Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με το γεγονός ότι στη μέση αυτού του «πολέμου» φαίνεται να έχουν βρεθεί πολιτικοί αλλά κι εκπρόσωποι της δικαιοσύνης. Κι αν για τους πρώτους ουδεμιά έκπληξη δεν προκαλείται, η εμπλοκή των δεύτερων κάνει τα πράγματα ακόμη πιο επικίνδυνα. Γιατί, όπως κι να το δει κανείς, μια τέτοια κατάσταση μόνο επιζήμια για το κύρος της δικαιοσύνης μπορεί να αποβεί.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο προκαλούνται εύλογες απορίες σε αρκετούς από την συνεχιζόμενη αφωνία εκ μέρους του καθ’ ύλην αρμόδιου υπουργού, Νίκου Παρασκευόπουλου. Αλήθεια, για πόσο ακόμη θα μπορεί να τηρεί τη στάση «Πόντιου Πιλάτου», όταν η όζουσα καφρίλα ενός συστήματος βαθιά άρρωστου απειλεί να εισβάλει με τον τρόπο της σε έναν τόσο ευαίσθητο χώρο, όπως εκείνος που βρίσκεται υπό την ευθύνη του;
Από την άλλη, ίσως κι αυτός να έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο εξοικείωσης με την παραπάνω κατάσταση, ώστε να θεωρεί κάθε προσπάθεια παρέμβασης περιττή.

Κάτι τέτοιο δε συνέβη άλλωστε με τους περισσότερους από εμάς; Πως αλλιώς γίνεται να περνάει αβρόχοις ποσί η συμμετοχή των περίφημων αδελφών Μητρόπουλων (κι άλλων πολλών) στο πλευρό των λεγόμενων «εξυγιαντών» του ποδοσφαίρου; Πως είναι δυνατό να βλέπουμε, χρόνια τώρα, περιφερόμενους θιάσους στυλ Κούγια να προπηλακίζει τους πάντες και τα πάντα, ακόμη και παίχτες της ίδιας του της ομάδας; Πως ανεχόμαστε ανάμεσα στις στρατιές των οπαδών να «εκτρέφονται» νέοι επίδοξοι μαχαιροβγάλτες, από τη στιγμή που ξέρουμε καλά πως οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας Φιλόπουλου όχι μόνο δεν μπήκαν ποτέ φυλακή, αλλά έχουν ακόμη ενεργό συμμετοχή στο χώρο του ποδοσφαίρου;

Το πιθανότερο είναι πως όταν επαναληφθεί κάποιο ανάλογο τραγικό συμβάν θα πούμε όλοι «ως εδώ». Θα το επαναλάβουν οι ίδιοι παράγοντες που δημιούργησαν κι ανακύκλωσαν μια τόσο ζοφερή κατάσταση και οι ίδιοι πολιτικοί που κατά καιρούς έκαναν τα «στραβά μάτια». Και κάπου εκεί θα αρχίσει πάλι η αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη περίπτωση,  που θα ακουστεί από τα χείλη όλων το «ως εδώ».