Είδα ήλιο κι είπα να βγω σε μια πλατεία για καφέ με έναν φίλο, Σάββατο μεσημέρι. Βρίσκουμε ένα καφέ σε μια πλατεία με πέντε τραπεζάκια όλα κι όλα σε  απόσταση 1.5 μέτρου το ένα από το άλλο. Μόνο το ένα ήταν πιασμένο από πελάτες. Πάμε να κάτσουμε, σε απόσταση τεσσάρων μέτρων από τους διπλανούς θαμώνες, έρχεται ο σερβιτόρος, ζητά πιστοποιητικά. Του δείχνω το δικό μου και συνειδητοποιώ σύντομα ότι ο φίλος μου επειδή νόσησε 2 φορές καθυστέρησε να εμβολιαστεί και δεν έχει κάνει ακόμα τη 2η δόση. «Μας συγχωρείτε δυστυχώς δεν μπορείτε να κάτσετε» μας λέει ευγενικά ο σερβιτόρος.

Αποχωρούμε λοιπόν κι αρχίζουμε να κάνουμε βόλτες στα τετράγωνα, καλαμπουρίζοντας και σχολιάζοντας τα νέα μέτρα. Παίρνουμε τελικά δυο καφέδες και αράζουμε στα παγκάκια. Φεύγοντας κάναμε στάση σε ένα κατάστημα οπτικών στο οποίο μπήκα μόνο εγώ με το πιστοποιητικό μου κι έβγαινα να δείχνω τα γυαλιά στον φίλο μου. Λίγο παρακάτω συναντάμε γνωστό ιδιοκτήτη μπαρ, ο οποίος μας αφηγείται ότι του πέρασαν  χειροπέδες και οδηγήθηκε σε αυτόφορο, γιατί υπήρχαν όρθιοι στον πεζόδρομο του καταστήματος του. Αφέθηκε τελικά, γιατί δέχτηκαν στην ακρόαση το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να ελέγχει πότε σηκώνεται ο καθένας να πάει τουαλέτα ή να κάνει καμάκι, αλλά την έβγαλε στο κρατητήριο ένα σαββατοκύριακο σε συνθήκες άγριες.

Με παίρνει στο ενδιάμεσο τηλέφωνο μια φίλη και μου λέει, πως της απαγόρευσαν να καθίσει σε τραπέζι καφετέριας εξωτερικού χώρου ενώ είχε πιστοποιητικό εμβολιασμού, γιατί δεν είχε παρ’όλα αυτά μαζί της την ταυτότητα της.

Τελικά καταλήξαμε με τον φίλο μου στο μετρό επιστρέφοντας, στριμωγμένοι μέσα σε βαγόνια χωρίς εξαερισμό όπου  δεν έλεγξε κανένας τον φίλο μου και όπου δεν σε σώζει ούτε η διπλή μάσκα. Και είπαμε, ευτυχώς που δεν καθίσαμε στο καφέ της πλατείας έξω στον καθαρό αέρα, να κολλήσουμε να έχουμε άλλα!  Αύριο, θα κάνω το αναξιόπιστο self test στο παιδί μου, για να πάει να στριμωχτεί σε μια αίθουσα με 26 συμμαθητές του, οι οποίοι θα συνεχίσουν να κάνουν μάθημα ακόμα κι αν τα κρούσματα αγγίξουν το 50% του πληθυσμού της τάξης.

Το εκρηκτικό κοκτέιλ ανικανότητας και κοροϊδίας από την πλευρά της κυβέρνησης, μας έχει μεταφέρει σε ένα δυστοπικό περιβάλλον στο οποίο επικρατεί ο θάνατος της λογικής. Η δυστοπία παρουσιάζεται ως το αναγκαστικό υπερόπλο απέναντι στους αρνητές και τις θεωρίες συνωμοσίας, αλλά τελικά μόνο αυτές τονώνει. Κάθε άνθρωπος υπεύθυνος, λογικά σκεπτόμενος αδυνατεί να καταλάβει για ποιον λόγο δύο χρόνια μετά, αρνείται η κυβέρνηση να λάβει ουσιαστικά μέτρα για την πανδημική κρίση και την ίδια στιγμή μας εμπαίζει και μας σέρνει κυριολεκτικά σε μια ακατανόητη ταλαιπωρία.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα μας είναι για πολύ ακόμα αρκετό το να υπομένουμε και εκλιπαρούμε για λίγη τύχη σε αυτή τη χώρα.