Με αφορμή το κείμενο του κυρίου Βασίλη Ξυδιά με τίτλο “Πολιτική ορθότης ή πολιτική ανατροπή” το οποίο δημοσιεύτηκε στο tvxs.

Στο κείμενο του ο κύριος Ξυδιάς εκφράζει την ανησυχία του για τους “ηλίθιους προοδευτικούς” που “μετατοπίζουν την ατζέντα” από τα μνημόνια στο να “προσαρμοστεί η χώρα στις διεθνείς προδιαγραφές της πολιτικής ορθότητας” αναφερόμενος στον αντιρατσιστικό νόμο και σε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που υιοθετούν αυτή την ατζέντα, ενώ παράλληλα αναρωτιέται: “Αν δηλαδή οι ομοφυλόφιλοι περιμένουν μερικά ακόμα χρόνια χωρίς να μπορούν να κάνουν μήνυση σ’ αυτούς που τους λοιδορούν θα πάθουν πολύ μεγάλη ζημιά; Μεγαλύτερη από το να τους έχουν πάρει το σπίτι οι τράπεζες;”

Το γνωστό, παλιό και άκρως πια εξοργιστικό ποιηματάκι. Εφόσον υπάρχει οικονομική κρίση, έχουμε να σκίσουμε τα μνημόνια και κινδυνεύουμε με οικονομική εξαθλίωση, δεν πειράζει αν μέχρι να τα λύσουμε όλα αυτά κινδυνεύουμε και να φάμε ξύλο στο δρόμο επειδή απλά είμαστε αυτοί και αυτές που είμαστε ενώ παράλληλα παρακολουθούμε εκπροσώπους της εκκλησίας, πολιτικούς και άλλους να υποκινούν τη βία αυτή κάνοντας κηρύγματα μίσους εναντίον μας και εναντίον κάθε ανθρώπου που “διαφέρει” και που η Πολιτεία αρνείται να δει ως ισότιμο πολίτη, αρνούμενη να προστατέψει θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες.

Τον τελευταίο περίπου μήνα είχαμε επιθέσεις κατά ενός λεσβιακού ζευγαριού και μιας τρανς γυναίκας στην Θεσσαλονίκη και δύο επιθέσεις εναντίον γκέι ζευγαριών στην Αθήνα, η μία μάλιστα από αστυνομικούς. Στην πιο πρόσφατη, τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου στο Παγκράτι, καμιά δεκαπενταριά “παλικάρια” περιέλουσαν το ζευγάρι με χλωρίνη και στην συνέχεια τους επιτέθηκαν με αποτέλεσμα ο ένας να καταλήξει στο νοσοκομείο με σπασμένο αστράγαλο.

Και αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, καθώς τα περιστατικά ρατσιστικής βίας που καταγράφονται και δημοσιοποιούνται είναι πολύ λίγα σε σχέση με το τι συμβαίνει πραγματικά εκεί έξω καθημερινά. Γιατί σε πολλές περιπτώσεις ο φόβος, η απογοήτευση, η έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι την Πολιτεία και τους θεσμούς κάνει τα θύματα να διστάζουν ή να φοβούνται να καταγγείλουν τέτοια περιστατικά, οδηγώντας τα ακόμα πιο βαθιά στον αποκλεισμό και την απομόνωση.

Ενώ λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά, έχουμε και ένα Κράτος που αρνείται πεισματικά να μας παρέχει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και προστασία όπως θα όφειλε, που συνεχίζει να αποκλείει ζευγάρια από το σύμφωνο συμβίωσης λόγω σεξουαλικής ταυτότητας ή/και ταυτότητας φύλου παρά την καταδίκη της χώρας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και που πάει την συζήτηση για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο από αναβολή σε αναβολή υπό τις απειλές και τις κατάρες εκπροσώπων της Εκκλησίας και συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων.

Οπότε, ναι. Θα πάθουμε ζημιά μεγάλη αν “περιμένουμε ακόμα μερικά χρόνια” για τα αυτονόητα, αν συνεχίζει να απειλείται η σωματική μας ακεραιότητα επειδή τολμάμε να κυκλοφορούμε και να εκφράζουμε αυτό που είμαστε, αν μπορεί ανενόχλητος ο κάθε μισαλλόδοξος ιερέας, ο κάθε ρατσιστής ή φασίστας να υποκινεί ή να πραγματοποιεί πράξεις βίας εναντίων μας. Η υπομονή έχει εξαντληθεί και δικαιολογίες του τύπου “εδώ ο κόσμος πεινάει” και “προέχουν τα μνημόνια” είναι παντελώς άτοπες. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορούν να μπουν σε ζυγαριές ή σε δεύτερη μοίρα λόγω της οικονομικής ή όποιας κρίσης. Δεν κοστίζουν τίποτα. Το μόνο που χρειάζονται είναι πολιτική βούληση. Και κείμενα σαν αυτό του Κυρίου Ξυδιά είναι βούτυρο στο ψωμί όσων θέλουν να διατηρήσουν την ανισότητα και το εχθρικό απέναντι μας κλίμα, όσων θέλουν να τραμπουκίζουν, να απειλούν την σωματική ακεραιότητα και να οδηγούν στον κοινωνικό αποκλεισμό όποια και όποιον “ανώμαλο”, “ξένο”, αλλόθρησκο ή άθεο θέλουν να κατηγορήσουν και να τιμωρήσουν παραδειγματικά για όλα τα κακά της μοίρας τους.

Δεν μας παίρνει να περιμένουμε όπως λέτε “να φύγουν πρώτα οι άλλοι” και δεν μας παίρνει να δείχνουμε την παραμικρή ανοχή στη βία και το μίσος. Γιατί για πολλούς “οι άλλοι”, οι επικίνδυνοι, που πρέπει πάση θυσία να εξαφανιστούν είμαστε εμείς. Που όμως θα επιμένουμε, θα αρνούμαστε να μπούμε στις ντουλάπες κάνοντας “υπομονή”, δεν θα απολογούμαστε για αυτό που είμαστε, δεν θα σιωπάμε απέναντι στην αδικία και την καταπίεση, όποιες και αν οι είναι οι οικονομικές ή άλλες συνθήκες.

Η αλληλεγγύη, η αλληλοκατανόηση και ο σεβασμός είναι αυτά που έχουν προτεραιότητα, είτε πρόκειται για την προσφορά ενός πιάτου φαγητό σε κάποιον και κάποια που πεινάει, είτε το να αντιδρούμε όταν γινόμαστε μάρτυρες και θύματα του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας και να πιέζουμε με όλες μας τις δυνάμεις για δικαιοσύνη και ισότητα. Και δεν θεωρώ πως είναι θέμα πολιτικής ορθότητας, ούτε βλέπω το πως η διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπορεί απειλεί με κάποιον τρόπο την αντιμνημονιακή πολιτική της Αριστεράς, πέρα του να χάσει κάποιες αντιμνημονιακές μεν όχι και τόσο αριστερές δε ψήφους.

Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι με το να υποβιβάζουμε, να λοιδορούμε και να βάζουμε στο συρτάρι τις διεκδικήσεις για ισότητα και ανθρώπινα δικαιώματα γινόμαστε συνένοχοι στο έγκλημα και αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε πια να ανεχόμαστε.