Σήμερα έχουμε τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, οπότε τα μεζεδάκια μας τιτλοφορήθηκαν αναλόγως.

Κανονικά θα έπρεπε να αφιερώσω ξεχωριστό άρθρο στις γαλλικές εκλογές, αλλά από κακό προγραμματισμό δεν τα κατάφερα -προχθές, που λογάριαζα να το βάλω, ήταν η πεντηκοστή επέτειος της 21ης Απριλίου και είχε προτεραιότητα. Οπότε, ας χρησιμέψει τούτο το άρθρο και σαν χώρος υποδοχής σχολίων για τις γαλλικές εκλογές, μια αναμέτρηση εξαιρετικά αμφίρροπη και ενδεχομένως σημαντική όχι μόνο για την ίδια τη Γαλλια.

Η 21η Απριλίου είναι σημαδιακή ημερομηνία όχι μόνο για μας αλλά και για τους Γάλλους. Όχι όμως η 21.4.1967 αλλά η 21.4.2002, όταν έγιναν, πριν από 15 χρόνια, και πάλι προεδρικές εκλογές -και πάνω στην καλή χαρά της συγκατοίκησης του δεξιού προέδρου Σιράκ με την πληθυντικά αριστερή κυβέρνηση του Λιονέλ Ζοσπέν όλοι ήταν τόσο σίγουροι ότι Σιράκ και Ζοσπέν θα περάσουν στον β’ γύρο, μια και δεν υπήρχε ισχυρή τρίτη υποψηφιότητα από το δημοκρατικό τόξο (όπως ήταν π.χ. ο Μπαλαντύρ το 1995 ή ο Μπαιρού το 2007 ή ο Μπαρ το 1988), ώστε ψήφισαν πολύ χαλαρά εκείνη τη μέρα (ή, το απλούστερο, δεν πήγαν να ψηφίσουν) -με αποτέλεσμα να περάσει δεύτερος ο Λεπέν, με τραυματικές συνέπειες για τη γαλλική Αριστερά κάθε απόχρωσης.

Στις φετινές εκλογές δεν θα είναι έκπληξη να περάσει Λεπέν στον δεύτερο γύρο -όχι ο μπρουτάλ πατέρας αλλά η πολύ πιο σοφιστικέ κόρη (που, παρεμπιπτόντως, έχει συγκρουστεί με τον πατέρα της). Θα είναι μάλιστα έκπληξη να μην περάσει αν και προσωπικά αποκλείω την πιθανότητα τελικής νίκης της -αφήνω μόνο ένα μικρό περιθώριο για την απίθανη περίπτωση όπου η Λεπέν αναμετρηθεί στον δεύτερο γύρο με τον ηθικά διαβλητό Φιγιόν, τον φίλο τού Κούλη. Δεν ξέρω βέβαια πόσο επηρεάστηκε το εκλογικό σώμα από το τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι.

Πάντως, στις φετινές προεδρικές εκλογές πολλές βεβαιότητες ανατράπηκαν: ενώ εθεωρείτο ακλόνητο φαβορί ο υποψήφιος που θα υποδεικνυόταν από το κόμμα της κεντροδεξιάς, ο νικητής των προκριματικών, ο Φρανσουά Φιγιόν, μετατράπηκε σε αουτσάιντερ μόλις αποκαλύφθηκε ότι είχε διορίσει συμβούλους του όλη του την οικογένεια. Ακόμα χειρότερα πήγε ο νικητής των άλλων προκριματικών εκλογών, ο Μπενουά Αμόν, αφού τον εγκατέλειψαν τα πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματός του και της απερχόμενης κυβέρνησης σπεύδοντας να στοιχιστούν πίσω από τον Εμανουέλ Μακρόν (κάτι ανάλογο με αυτό που έγινε στη Βρετανία με τον Κόρμπιν· γενικά, οι δεξιές πτέρυγες αριστερών κομμάτων δεν αντιδρούν καλά όταν η εσωκομματική δημοκρατία βγάζει αποτελέσματα που δεν τους αρέσουν -κάτι ξέρουμε και στην Ελλάδα).

Ο Ζαν Λυκ Μελανσόν, της «Ανυπόταχτης Γαλλίας», που υποστηρίζεται και από το αγαπημένο μου, πάλαι ποτέ κραταιό, Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, έχει κάνει μια εντυπωσιακή προεκλογική εκστρατεία και -πράγμα αδιανόητο πριν από λίγο καιρό- έχει πιθανότητες να περάσει στον δεύτερο γύρο. Μακάρι. Ωστόσο, πιθανότερο είναι να εκλεγεί ο Εμανουέλ Μακρόν, ταχατεχνοκράτης υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Ολάντ. Δεν αποκλείω πάντως να ανακάμψει πάνω στο νήμα και ο Φιγιόν.

Κι ένα τελευταίο σχόλιο για τις εξαιρετικά αμφίρροπες αυτές εκλογές. Όποιος και να εκλεγεί από τους τέσσερις προπορευόμενους εκτός του Φιγιόν, πολύ δύσκολα θα έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην επόμενη Βουλή.

* Όμως με τα γαλλικά εκλογικά ξεχάσαμε τα καθαυτό μεζεδάκια μας. Και σαν ορντέβρ, αλλά και γέφυρα ανάμεσα στα δύο θέματα, Γαλλία και μεζεδάκια, παραθέτω τα άχρηστα εισαγωγικά της εβδομάδας, από άρθρο της Καθημερινής σχετικά με το πρόσφατο τρομοκρατικό χτύπημα. Που δεν ήταν ακριβώς χτύπημα, αφού ήταν χτύπημα μέσα σε εισαγωγικά: Σε δηλώσεις του ο Γάλλος πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ εξέφρασε την πεποίθηση ότι πρόκειται για τρομοκρατικό «χτύπημα»…..

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Νίκου Σαραντάκου στο sarantakos.wordpress.com