Μια επερχόμενη εποχή στην πολιτική, συνήθως αναμένεται να είναι διαφορετική από την προηγούμενη. Να μην κάνει τα λάθη εκείνης και να φέρνει κάτι το καινούργιο και το καλύτερο από το πριν.

Δυστυχώς αυτό δεν ήταν εμφανές όποτε η μετά εποχή ανέλαβε να δημιουργήσει το δικό της αφήγημα. Μετά την Κατοχή, ήρθε ο Εμφύλιος. Μετά τον Εμφύλιο ήρθε το σκοτάδι, η βία και η νοθεία, οι διώξεις, η κατ’ επίφαση Δημοκρατία και ως επιστέγασμα εκείνης της προβληματικής εποχής, η Χούντα. Μετά ήρθε η λεγόμενη Μεταπολίτευση, με τις ασυλίες στο παρελθόν. Με τη δημοκρατικοφανή κυριαρχία των πολιτικών που «διέπρεψαν» κατά την προηγούμενη εποχή και τον επίπλαστο εξευρωπαϊσμό της χώρας, να πέφτει ως «στάχτη στα μάτια» στις φωνές διαμαρτυρίας που ακούγονταν.

Μετά ήρθε η Αλλαγή, που τάχιστα ενστερνίστηκε τα πολιτικά καμώματα του παρελθόντος, διαμορφώνοντας διχαστικές συμπεριφορές, από την απέναντι πλευρά. Ακολούθησε η εποχή του Τέλους της Ιστορίας, με την παλινόρθωση των οικονομικών ιδεών που σε αυτές στηρίχθηκαν οι πολιτικές του πριν, ως «επιβράβευση» όλων εκείνων που το όραμά τους δεν ξεπερνούσε το βάθος του πορτοφολιού τους. Μαζί με αυτό, μας «τάισαν» με μπόλικο Ολυμπιακό ιδεώδες, εκσυγχρονιστικές διαπλοκές, χρηματιστηριακές φούσκες, ευρωπαϊκά κονδύλια και νομισματικές ανταλλαγές.

Κάπως έτσι, το μετά, που μοιάζει κατά πολύ με το πριν, έφτασε στο τώρα. Και αυτό με τη σειρά του, βρίσκεται στη σταδιακή ολοκλήρωσή του. Αυτού που ονομάζεται ως η εποχή των Μνημονίων. Με άλλα λόγια, το τώρα οσονούπω θα γίνει μετά και όλοι θα μιλάνε για τη Μεταμνημονιακή εποχή.

Ποιο όμως είναι αυτό το μετά; Πως θα είναι αυτή η εποχή; Στα λόγια και στις υποσχέσεις, αναμένεται διαφορετική από την προηγούμενη. Οι προσδοκίες για το μετά είναι υψηλές και οι απαιτήσεις από αυτό, ακόμα περισσότερες. Το παρελθόν μας έχει δείξει, ότι με άλλη φρασεολογία, με διαφορετικά ρούχα και εκμοντερνισμένη εμφάνιση και λόγο, αυτοί που αναλαμβάνουν να κυβερνήσουν στο μετά, το «φτιάχνουν» όπως παλιά. Ουσιαστικά το κάνουν ίδιο και απαράλλακτο. Αρκεί το μετά να είναι ελέγξιμο από αυτούς και να μη ξεφεύγει από τα ειωθότα.

Αυτό το μετά δεν πρέπει να μας αφορά. Εάν είναι εν τέλει όπως πριν, με μια νέα «αλλαξιά» και μόνο, τότε κερδισμένοι είναι οι θιασώτες της αρπαχτής και της διαπλοκής. Σε αυτή την περίπτωση, ένα ακόμα πολιτικό «ραντεβού με την Ιστορία» πάει χαμένο. Μόνο που τούτη τη φορά, οι υπεύθυνοι δεν θα έχουν τους αναγκαίους «υποστηρικτές» που θα τους δικαιολογούν γιατί τα έκαναν όπως και οι προηγούμενοι.