«Θα γίνουμε Αλβανία του Χότζα», «θα γίνουμε Ζιμπάμπουε» ή Ζάμπια- αλήθεια ούτε τις στοιχειώδεις γεωγραφικές και εθνολογικές, ιστορικές διαφορές δεν μπορούν να καταλάβουν ή απλά η χυδαία προπαγάνδα όρια δεν γνωρίζει;- και σε κάθε περίπτωση καταστραφήκαμε αν δεν ψηφίσουμε ναι στο δημοψήφισμα σε οποιαδήποτε ερώτηση, αφού σε αντίθετη περίπτωση θα φύγουμε από την αγκαλιά του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ που όπως μας είπε μας αγαπάει και εκτός αυτού ανακάλυψε ότι έχει 35 δισεκατομμύρια Ευρώ έτοιμα να μας περιμένουν.

Το «ναι» στο δημοψήφισμα χτίζεται πάνω σε έναν πρωτοφανή μανιχαϊσμό, όπου ο κίβδηλος ευρωπαϊσμός εμφανίζεται ως σωτηρία και οτιδήποτε διαφορετικό ως καταστροφή. Το τυχόν όχι του ελληνικού λαού παρουσιάζεται ως παραδοξότητα αν όχι δείγμα τρομακτικής καθυστέρησης ενώ το ναι ως ο δρόμος προς τη βεβαιότητα και η μοναδική αξιοπρεπής επιλογή.

Ωστόσο τα ερωτήματα που καλούνται να απαντήσουν οι «ευρωπαϊστές» και η πραγματικότητα είναι αμείλικτα: για παράδειγμα, γιατί ο γαλλικός λαός μπορούσε να πει όχι στο ευρώ- σύνταγμα ακυρώνοντας συνολικά την εφαρμογή του, χωρίς να βρίσκεται αντιμέτωπος με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές δημοκρατίες και χωρίς να αποβάλλεται από την Ευρώπη αλλά ο ελληνικός λαός είναι αντιμέτωπος με 18 δημοκρατίες όπως μας είπε θρασύτατα ο «δημοκράτης» Γιούνκερ, αν αποφανθεί αρνητικά για ένα πρόγραμμα που καλείται να υποστεί, μετά από 5 χρόνια καταστροφής; Πώς μπορεί σε μια δημοκρατία ένα πολιτικό πρόσωπο να καλεί τους πολίτες να απαντήσουν ναι σε οποιοδήποτε ερώτημα; Όλοι οι αυτοί οι διαπρύσιοι «ευρωπαϊστές», οι δημοκράτες δε θίγονται όταν ο Γιούνκερ που και εμείς εκλέξαμε ακολουθεί μια τέτοια διχαστική και προσβλητική συμπεριφορά;

Ποιό ακριβώς δημοκρατικό, ευρωπαϊκό ιδεώδες αντιπροσωπεύουν οι ανατροπές των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι κατ’ εντολή των Βρυξελλών και του Βερολίνου;

Ποιό κοινωνικό, ευρωπαϊκό ιδεώδες εκφράζουν τα προγράμματα λιτότητας που διατηρούν μια σειρά κοινωνιών μέσα στην κρίση, σε κατάσταση χειρότερη από την προ του 2010, με υψηλή ανεργία, ανισοκατανομή πλούτου, εκτεταμένη φτώχεια και οριακή ανάπτυξη ή ύφεση, συνολικά για την Ευρωζώνη;

Ποιό ιδεώδες της ανεκτικότητας υλοποιείται σε μια Ευρώπη που δολοφονεί τους μετανάστες και που τους φορτώνει στις χώρες πρώτης υποδοχής, μετατρέποντάς τις σε αποθήκες ανθρώπων;

Ποιό ιδεώδες της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης πραγματώνεται όταν ο εθνικισμός φουντώνει στον πυρήνα της Ευρώπης, μέσα στο ευρώ και όταν η όποια οικονομική βοήθεια στην πραγματικότητα ενισχύει τη θέση αυτών που την παρέχουν και αποδυναμώνει αυτούς που τη δέχονται είτε συγκριτικά προς τους πρώτους, είτε κατά τρόπο απόλυτο;

Ποιό ιδεώδες της ειρήνης κομίζει η Ευρώπη που πρωταγωνιστεί σε πολεμικές αντιπαραθέσεις τύπου Αν. Ουκρανίας, Συρίας και Λιβύης; Ποιά Ευρώπη της συνοχής υφίσταται για παράδειγμα μεταξύ Γερμανίας και Λετονίας, Φινλανδίας και Βουλγαρίας;

Ποιά Ευρώπη της αλήθειας και του μη- λαϊκισμού υφίσταται όταν οι ηγεσίες της ΕΕ και της Ευρωζώνης κρύβουν από τους λαούς τους ότι είναι τα μνημόνια και οι νέες μνημονιακές προτάσεις τους κατέστησαν τη δημοσιοοικονομική θέση της Ελλάδας πολύ χειρότερη και την αποπληρωμή μέρους του χρέους της αδύνατο; Και επιπλέον η ίδια η ΕΕ, πότε ήταν πιο ακμάζουσα έστω με καπιταλιστικούς όρους, τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο: πριν ή μετά την εισαγωγή του Ευρώ; η απάντηση θα εκπλήξει τους ευρωπαϊστές- ευρωφετιχιστές.

Αν στοιχείο της ταυτότητάς μας είναι η Ευρώπη γιατί δε συμβαίνει- και γιατί οι «μένουμε Ευρώπη» δεν απαιτούν να συμβαίνει- και το αντίστροφο: και στοιχείο της ευρωπαϊκής ταυτότητας να είναι κάθε επιμέρους εθνική αλλά ακόμα βαθύτερα κάθε κοινωνική, ταξική ταυτότητα. Πώς οι ένθερμοι «ευρωπαϊστές» δέχονται η ευρωπαϊκή ταυτότητα εν τέλει να καθίσταται υπόθεση ενός τμήματος της αστικής τάξης και μόνο, της γερμανικής ηγεσίας και του διευθυντηρίου των Βρυξελλών;

Βεβαίως όταν οι «ευρωπαϊστές» δε βρίσκουν απάντηση στα παραπάνω επιστρατεύονται τα επιχειρήματα της ισχύος και της τρομοκράτησης. Αν ψηφίσουμε και πούμε όχι θα μας λιώσουν στερώντας μας την οικονομική βοήθεια. Κοινώς είμαστε πολύ αδύναμοι για να έχουμε θέση, μας λένε. Άρα κατ’ αρχήν μιλούμε για μια ΕΕ και Ευρωζώνη εξουσιαστή που απαιτεί να ψηφίζεις το «σωστό».

Ακόμα κι έτσι όμως γιατί ξεχνούν για παράδειγμα τις δηλώσεις Ντ’ Εστέν περί φιλικής εξόδου από το ευρώ της Ελλάδας, που κάθε άλλο παρά ως καταστροφή περιγράφηκε από τον ίδιο; Κυρίως όμως και επειδή η αναφορά στο όποιο πρόσωπο δε συνιστά αξιόπιστο επιχείρημα από μόνη της, το σημαντικό είναι ότι οι δήθεν ευρωπαϊστές επιλέγουν συνειδητά να δαιμονοποιούν τη συζήτηση για την έξοδο από το ευρώ από κοινού με τα ΜΜΕ της ολιγαρχίας, ενώ μια σειρά στοιχείων καταδεικνύουν ότι η χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει με στοιχειώδη ευημερία μέσα στη ζώνη ενός τόσο σκληρού, άσχημα και ασύμμετρα σχεδιασμένου νομίσματος, ενώ αντίθετα, μετά από μια αρχική περίοδο μεγάλων δυσκολιών, με τη σωστή διαχείριση, η χώρα ανακτώντας εργαλεία άσκησης πολιτικής που σήμερα δε διαθέτει μπορεί να επανέλθει σε τροχιά ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Και εν τέλει τί απαντούν οι «μένουμε Ευρώπη» μπροστά στην προοπτική, που από την αρχή της κρίσης το Βερολίνο δεν έκρυψε, να γίνουμε όχι μια μεσαία Γερμανία αλλά μια λίγο καλύτερη Βουλγαρία; Μένουμε και σε αυτήν την Ευρώπη;