Ήρθε τέλος Αυγούστου, σε λίγες μέρες οι εκπαιδευτικοί παρουσιαζόμαστε στα σχολειά μας. Πάντα τέτοια εποχή αισθανόμουν υπέροχα, ήμουν ξεκούραστη από τις διακοπές μου και είχα την ίδια αγωνία με τους μαθητές, που πηγαίνουν για πρώτη φορά στην 1η δημοτικού, 1η γυμνασίου και 1η λυκείου. ΄

Ads

Ένιωθα ότι κάτι καινούργιο με περίμενε, κάτι νέο θα μάθαινα, θα έβλεπα, θα γνώριζα. Ανυπομονούσα να μπω στις τάξεις, να συστηθώ, να αναπνεύσω νιότη από τα φρέσκα προσωπάκια, να γελάσω, να παίξω μαζί τους , να αρχίσουμε να μιλάμε για μαθήματα, σχέσεις, πολιτική, τέχνη, μουσική και φυσικά πρώτη άρχιζα τις κόντρες για την Α,Ε.Κ. κυρίως με τ΄αγόρια, που με παρηγορούσαν για την γ΄εθνική.

Πήγαινα στα βιβλιοπωλεία , πριν τον αγιασμό και αγόραζα με χαρά τα μολύβια μου, χαρούμενα ντοσιέ με λουλούδια, καρδούλες και πεταλούδες, πολύχρωμα αστεία αυτοκόλλητα, ήθελα χρώματα στην έδρα μου, στην τσάντα μου, στην ζωή μου.

Όμως αυτό το σχολικό έτος, που έρχεται, με κάνει δυστυχισμένη, ήδη τα  δύο προηγούμενα χρόνια, τα σημάδια στα παιδιά μου, στους μαθητές μου ήταν έντονα και φέτος ξέρω ότι τα πράγματα για όλους θα είναι πολύ δύσκολα. Οι σχολικές ώρες για όλους τους εκπαιδευτικούς αυξήθηκαν και μάλιστα το δικό μου σχολείο προσέθεσε και μία επιπλέον ώρα, πέραν του σχολικού ωραρίου, σε βάρος βέβαια των μαθητών και φυσικά των εκπαιδευτικών.

Ads

Το πολιτικό σύστημα ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΔΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ (και το δικό μου σχολείο πρώτο και καλύτερο εφαρμόζει τους Νόμους της Τρόικας και φυσικά τους επαυξάνει , άντε να πεθάνουμε μια ώρα νωρίτερα) και ΕΠΙΖΗΤΕΙ ΗΜΙΜΑΘΕΙΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ώστε ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΡΟΜΠΟΤΑΚΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ή ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ… και εμείς οι άθλιοι εκπαιδευτικοί δουλεύουμε γι αυτό. Τα παιδιά κουβαλάνε, μαζί με την μαθητική τους σάκα στο σχολείο και τα προβλήματα από τα σπίτια τους. Δεν βλέπεις πια χαρούμενα, ανέμελα προσωπάκια. Ακούς κάθε μέρα… «κυρία θα μας πάρουν το σπίτι, απολύθηκε ο μπαμπάς μου, έκλεισε η μαμά μου το μαγαζί… κυρία δεν έχουμε ρεύμα… κυρία μου δίνετε 20 λεπτά να συμπληρώσω να πάρω ένα κουλούρι… κυρία, κυρία…» και τότε νοιώθω έναν κόμπο στο λαιμό μου , θέλω να εξοντώσω όποιον κάνει ένα παιδί δυστυχισμένο.

Αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε και θυμώνω με μένα τα βάζω, με μένα γιατί δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την αδιαφορία των παιδιών για μένα, τον θυμό τους για την γενιά μου που τα κατέστρεψε και πάνω από όλα την ανεξέλεγκτη αλλά δικαιολογημένη μερικές φορές επιθετικότητά τους. Τα παιδιά αυτά των δύο τελευταίων ετών είναι διαφορετικά και αλίμονο σε όποιον δεν το βλέπει χτυπάω κουδούνι κινδύνου σαν δασκάλα αλλά κανείς δεν μ΄ακούει.

Η πολιτική κατάσταση έχει περάσει στην εργασία μας, έχει επηρεάσει το κοινωνικό μας έργο, δεν χαμογελάμε,αποφεύγουμε να μιλήσουμε οι συνάδελφοι στα γραφεία μας,όλοι είναι σκυμμένοι σ΄ένα βιβλίο, τρομοκρατημένοι οι νεότεροι προσπαθούν να υπερβούν τον εαυτό τους και να παρουσιάσουν ΤΙΤΑΝΙΟ έργο ,φοβούμενοι μήπως απολυθούν κι εμείς οι παλαιότεροι αντιμετωπιζόμαστε με εχθρότητα, αντιπαλότητα, φθόνο, κακία από ένθερμους υποστηρικτές των Μνημονίων και είναι πολλοί αυτοί οι ” δάσκαλοι”, είναι αυτοί που επιλέγουν τα μαθήματα που τους ταιριάζουν, έχουν άποψη για όλα, δεν σέβονται τους ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΥΣ συναδέλφους και με θράσος και ύφος Λουδοβίκου απευθύνονται στους Πάντες.

Το ” θετικό ” αυτής της κατάστασης είναι ότι στους εργασιακούς χώρους, έπεσαν τα προσωπεία , οι μάσκες της ευγένειας, πέθαναν οι δήθεν φιλίες. Όλοι πια δείχνουμε το αληθινό μας πρόσωπο, υποχρεωτικά είμαστε επιτέλους ΑΛΗΘΙΝΟΙ. Και οι ρουφιάνοι σ΄αυτές τις καταστάσεις, αισθάνονται ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ, ψαρεύουν έναν αναστεναγμό, ένα κρυφό χαμόγελο, μια μύχια σκέψη και τρέχουν να την ΚΑΤΑΔΩΣΟΥΝ στους προϊστάμενους για να πάρουν το ΤΑΛΑΝΤΟΝ της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ. Αιώνες τώρα, είναι ΓΛΥΚΟ ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ και τα αργύρια στην δουλειά μας εξαργυρώνονται με θέσεις και διπλούς μισθούς. Κι εγώ συνεχίζω να πονάω και να βαδίζω πάνω στα τζάμια του χαλασμού, που ματώνουν συνειδήσεις και σώματα.

Η Κοινοβουλευτική Χούντα που έχει επιβληθεί στην χώρα μας, έχει διεισδύσει στα σχολειά μας, στα σπίτια μας, στο κοινωνικό μας περιβάλλον. Προσπαθεί να ανατρέψει ( και το έχει καταφέρει), ό,τι δίκαιο και ηθικό έχει αποκτηθεί με λαϊκούς αγώνες, όλα τα κοινωνικά δικαιώματα (για τα οποία ορισμένοι έδωσαν την ζωή τους και το έκαναν αυτό για να ζούμε ΕΜΕΙΣ αξιοπρεπώς) έχουν καταστρατηγηθεί, καταργήθηκαν τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, αδειών κλπ και όλοι αυτοί που έδωσαν την ζωή τους για ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, δεν μας χαμογελούν πια από τον Παράδεισο της Αθανασίας.

Κι εγώ συνεχίζω να πονώ να υποφέρω να μην μπορώ να δω τα παιδάκια μου στα μάτια Θα με στριμώξουν πάλι με την υπέρογκη ύλη θα με υποχρεώσουν να την βγάλω και θα πρέπει να απαντώ στην ειρωνική ερώτηση του προϊστάμενου μου «Κυρία Σοφικίτου , θα  τα καταφέρετε;»… αδιαφορώντας αυτός ο άνθρωπος αν έμαθε κάτι ο  μαθητής, αυτό δεν τον ενδιαφέρει. Η ΥΛΗ ΝΑ ΒΓΕΙ ΜΟΝΟ. Θα στριγγλίζουν οι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ… κι όλοι γίνονται ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ και ΠΡΟΘΥΜΟΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΝ ΚΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΤΗΣ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑΣ, ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ.

Αλήθεια πώς μπορείτε τόσο παγερά και χωρίς οίκτο, να υπηρετείτε τον ΦΑΣΙΣΜΟ; και αναφέρομαι στους συναδέλφους που το παίζουν αριστεροί και βρίζουν το σύστημα πίσω του και μπροστά του ΥΠΟΚΛΙΝΟΝΤΑΙ. Δεν αντέχω πια αυτήν την υποκρισία. Κι αν προσπαθήσω να πω μια κουβέντα παραπάνω θεωρούμαι ανεύθυνη, αγράμματη, αναρχική, γραφική και ότι υποκινώ στάσεις ή το γνωστό που λέγεται στο σχολείο για μένα: «α, αυτή είναι στον κόσμο της» ή «έχει τις πλάτες του άντρα της», ή «μην δίνετε σημασία, έχει ψυχολογικά προβλήματα».

Κουβέντες των δειλών γκαιμπελίσκων του Σχολείου, όχι μόνο για μένα αλλά για τον καθένα που δειλά θα εκφράσει την άποψή του ΕΛΕΥΘΕΡΑ. Όλα καταγράφονται στα Πρακτικά και στα Τετράδια της Προδοσίας που επέβαλε η Τρόικα στους Διευθυντές… όπως έκανε η Χούντα παλαιότερα, είχε επιβάλει τον ίδιο ακριβώς τρόπο επιτήρησης των εκπαιδευτικών.

Ωστόσο, εκτός ελαχίστων συναδέλφων που επικοινωνώ και τους ευχαριστώ που με ανέχονται, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ με όλη μου την καρδιά, όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές, τα αγόρια και τα κορίτσια μου, παλιούς, τωρινούς και παντοτινούς μου φίλους και συνεργάτες… αυτήν την υπέροχη σχέση, ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΑΡΑΞΕΙ αυτό το ΕΥΓΕ είναι για μένα ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ από τα ΕΥΓΕ των εκπροσώπων της σαθρής πολιτείας που σε λίγο καιρό θα έρθουν να με κρίνουν και όπως καταλαβαίνετε …από τώρα ξέρω την κρίση τους στάσιμη θα μείνω. Με πόνο, θλίψη, στεναχώρια αρχίζει η Νέα Σχολική Χρονιά… και πάνω απ΄όλα με πλήρη ενσυναίσθηση για όλα που με περιβάλλουν