Αντισταθείτε…/Σ’ εκείνον που ρίχνει ένα ψηφαλάκι και λέει φτάνει αυτό! Αντισταθείτε…/Σ’ εκείνον που υποτιμά το ψηφαλάκι και λέει σωστός είμαι εγώ (Παραφράζοντας Μ. Κατσαρό)

Η πολιτική δράση δεν κορυφώνεται με την ψήφο. Η ιδέα αυτή εκχωρεί όλον τον υπόλοιπο χρόνο στους ανήξερους επαϊόντες που παίζουν ζωές ανθρώπων και όχι μόνο σα να παίζουν πόκεμον.

Η πολιτική δράση είναι αυτό που κάνεις όλον τον υπόλοιπο καιρό, όταν κυνηγάς μόνος /η σου μα και μαζί με άλλους/ες το αδύνατο για ν’ αποτρέψεις το αδιανόητο που σου σερβίρουν σαν το μόνο  λογικό. Είναι η κίνηση αλληλεγγύης (και σιγά μην είναι μία) στην οποία μετέχεις, είναι το κείμενο που γράφεις για να άρεις την ευκολία και τα αυτονόητα κάνοντας έστω και μια ρωγμή στις συνειδήσεις ή για να τα στηρίξεις πριμοδοτώντας κάποιες από τις ρίζες των ανθρώπων. Είναι η παρέμβαση και το ήθος στον χώρο δουλειάς και στο σπίτι, είναι η στάση ζωής σου απέναντι στο άλλο, όταν κι αυτό και το «δικό» κριτικά τα εξετάζεις, είναι τα οράματα σου όταν στην πραγματικότητα τα γειώνεις, πρόθυμος να θυσιάσεις κάποια φτερά για να πλάσεις κάτι αληθινό με το χώμα, είναι οι καλοσύνες σου κι οι συγκρούσεις, ο τρόπος που ερωτεύεσαι και ζεις όταν αφήνεις ή δεν αφήνεις και τους άλλους να ερωτεύονται και να ζουν, είναι η δημοσιοσχετίστικη σκέψη κι άρα γραφή και άρα πράξη, σκλάβος των προσωπικών φιλοδοξιών σου, της πιο μύχιας φυλακής, ή το δοκίμιο ελευθερίας που αποπειράσαι καθημερινά. Είναι η σχέση σου με την πόλη, το σύνολο, και μέσα από αυτό με σένα…

Η ψήφος είναι μια πράξη (αλλά πράξη σημειολογικά σημαντική) στην σχέση αυτή. Αν βγαίνοντας από την κάλπη θαρρείς πως τελείωσες τότε δεν αξίζεις καλύτερη τύχη από όσα κατ’ επανάληψη σου συμβαίνουν. Αν μπαίνοντας στην κάλπη ξέρεις πως βγαίνοντας δεν σταματάς, βάζεις μικρή σπορά για το μέλλον, που ενεδρεύει πράξεις και όνειρα μέσα στο ζεστό χώμα, ακόμη και στην πιο ακραία βαρυχειμωνιά. Αλλά μπαίνοντας στην κάλπη πρέπει να θυμάσαι!

Σε εποχές που σε υποτιμούν ασύστολα και σου την έχουνε από παντού στημένη, που την δική σου αναποφασιστικότητα και θρασυδειλία (μπινελίκια στα γραφεία και στα καφενεία και «κλαρίνο» στις επιλογές) την ονομάζουν οι από καιρό έτοιμοι αναλυτές σαν «εντολή για συναίνεση» (λες κι ο κόσμος δε νιώθει συναινετικά την τραγωδία στο πετσί του) σαν μεικτό μήνυμα και μπέρδεμα της ιστορίας και της κοινωνίας, κοίτα να δώσεις το πολιτικό μήνυμα καθαρά. ΚΑΘΑΡΑ λέμε!
Οπότε, η κριτική, το ταξικό σκάκι, η οργή κι η κάθε νέα ευκαιρία μπροστά στην κάλπη πρέπει να γίνει κραυγή, και να συνεχίσει αμέσως μετά ως κριτική, ως ταξικό σκάκι, ως οργή κι ως πρόταση.  Όχι εκτόνωσης αλλά προσκλητηρίου για μια παρτίδα που όπως κι αν λήξει τα πιόνια πρέπει να κινηθούν όχι μονάχα από χέρια απόμακρων ή άλλων, μα κι απ’ τα δικά σου στον βαθμό που σου αναλογεί.

Κοίτα τι έγινε μονάχα τις τελευταίες ημέρες: Ο αποτυχημένος ΥΠΕΞ του 90 (τώρα θυμήθηκε τα πατριωτικά συμφέροντα κι αυτός) που έχτισαν τα κανάλια ως νουνεχή και σοβαρή προσωπικότητα, ενώ δεν έβρισκε χρόνο για να πάει στη Βουλή να μας εξηγήσει τόσα οριακά, βρήκε άπλετο χρόνο για τις κομματικές προεκλογικές του συγκεντρώσεις. Ο Υπουργός Εσωτερικών έχρησε (και όχι μόνος του, όπως και στην Χαλκιδική είναι πολλά τα λεφτά Άρη!) παράνομο!! το Δημοψήφισμα για το Νερό της Θεσσαλονίκης χλευάζοντας μια ημέρα πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές με τις υπερ αυτοδιοίκησης κορώνες των κυβερνώντων την ΚΕΔ (Κεντρική Ένωση Δήμων) και την ίδια την έννοια τον Δημοψηφισμάτων… (έτσι Αντωνάκη! Όταν το Δημοψήφισμα το ζητούσαν θρησκευτικοί μουτζαχεντίν προσυπόγραφες για να πάρεις ψήφους, όχι γιατί έχεις Θεό, όταν αφορά τον πλούτο της γης όπως το υπέδαφος και το νερό, κι όταν παίρνεται από πολίτες η (ιδιωτική…) πρωτοβουλία και συντονίζονται φορείς τότε στους πολίτες αντιπαραβάλλονται πωλητές και το κράτος… που καταγγέλλει τους αντιπάλους του ως… μεταλλαγμένους Σταλινικούς  καταστέλλει την πρωτοβουλία! (για να θυμόμαστε ποιοι είναι οι μεταλλαγμένοι Σταλινικοί πραγματικά..)

Κι όταν ειρωνεύεστε την αντιπολίτευση για τα παραδείγματα Λατινοαμερικάνικου τύπου εσείς δεν βλέπετε τα παραδείγματα εντελώς Ευρωπαϊκού τύπου, όπως το απίστευτα αποτυχημένο μοντέλο της ιδιωτικοποίησης του νερού (και όχι μόνο) στο Παρίσι (και όχι μόνο επίσης..) ! Προσωπικά, κι ας μου επιτραπεί ο προσωπικός τόνος,  απομακρύνθηκα συνειδητά από κεντρικές θέσεις σε φορείς (ελευθερία! δεν έχεις ιδέα τι ελευθερία αισθάνεσαι! Σ. Πλαθ) , κι έπαιξα το σκάκι μου με το (από την όποια εκ των έσω εμπειρία και παρατήρηση γεννημένο) σκεπτικό πως κυρίως τα grassroot κινήματα χτίζουν άτομα και κοινωνίες.

Κι αυτό το grassrοot είναι στην περίπτωση του Νερού της Θεσσαλονίκης και του τρόπου που χτίστηκε το δημοψήφισμα εμβληματικό για όλη την ήπειρο. Και το κηρύσσεται 20 ώρες πριν  παράνομο!! Ελάτε λοιπόν αύριο να με συλλάβετε (όπως και τόσους και τόσες άλλους που κόπιασαν απείρως περισσότερο) γιατί ως υπεύθυνη κάλπης θα προτρέπω και τον εαυτό και τους/τις συμπολίτες μου να ψηφίσουν για το Νερό (για το Νερό ρε …τη μαμή σας!) Να ψηφίσουν ό,τι θέλουν, να ψηφίσουν όμως!

Θυμηθείτε τα «αποκλείεται» και τα «δηλώνω κατηγορηματικά όχι» για το Μνημόνιο στο Ζάππειο (1, 2, 3) και για το ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, θυμηθείτε τα «Ο Λαός δεν Ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», θυμηθείτε τον φόβο της γριας μην της πάρει ο Τσίπρας τη μασέλα  θυμηθείτε τα «θα βγει ο Ανδρέας καιν θα μπουν οι Βούλγαροι στη Μακεδονία» το 81, δοκιμασμένο!) και μετά πέστε ποιοι είναι λαϊκιστές και σας /μας υποτιμούνε.

Θυμηθείτε το «γιατί όχι δραχμή» πολιτευτή του κυβερνώντος κόμματος στα Επτάνησα τον Μάη του 12, και κεντρικού συνδικαλιστή στην Αθήνα για να δείτε πως η διγλωσσία κι η τριγλωσία (προσέξτε την ηθικολογική αξίωση του ορισμού που απονομιμοποιεί ένα ενδεχόμενο εναλλακτικό όπλο) σε μια τόσο πολύπλοκη εποχή είναι αναμενόμενη αν όχι επιβεβλημένη.

Θυμηθείτε πως η την γενιά του Γλέζου που έπαιζε κι έδινε την ζωή της, την ειρωνεύονται αυτοί που φοβούνται να παίξουν και να δώσουν στην στραβή τα φράγκα τους. (είναι που είναι πατριώτες, κατάλαβες, α;!) Θυμηθείτε πως η στημένη μιντιοκρατία και οικογενειοκρατία και ο συστημικός εργατοπατερισμός και κομματοκρατία (μηδέ της δήθεν «αριστεράς» -που κι αυτή μια χαρά υπάρχει – κατά τόπους εξαιρουμένης) υπήρξε όπως λέγεται μαγική: Πήρε κάποια κοινότυπα μηδενικά και τα ’κανε «προβεβλημένα» νούμερα. (Εμ πώς να βγουν ετά τα μαθηματικά γιατρέ μου;)

Μην την χαρίζεται ούτε στους πιο «δικούς» (;;;… εχμ!). Να νιώθουν την ανάσα στο σβέρκο, αφού έχεις κυνηγήσει και κυνηγάς καθημερινά και το σβέρκο το δικό σου. Αλλά κατηγορείστε τους γι αυτά που τους αναλογούν, όχι γι αυτά που τους φορτώνουν όσοι σε τόσους τομείς μας «ξυλοφορτώνουν».

Αλλά προσοχή κάνε με παθιασμένα επιχειρήματα την κριτική μα μην το νιώσεις ντέρμπι. Μην το ποδοσφαιροποιήσεις διχαστικά για τους από κάτω, ακυρώνοντας κι εσύ εναλλακτικές ιδέες και θετικές προσωπικότητες κι αποχρώσεις  που μπορεί να υπάρχουν στο όποιο «απέναντι». Αλλά και μην αφήσεις να σε ποδηγετούν οι φοβικοί κι οι κυνικοί.

Αφού τελικά ισχύει: Πάντοτε αυτοί που δεν κάνουν τίποτε κατηγορούν αυτούς που δεν προλαβαίνουν να κάνουν τα πάντα. Οπότε αρκετοί  επώνυμοι κι ανώνυμοι των κινημάτων πολύ τρέξανε ή τρέξαμε, βρίσανε ή βρίσαμε, ονειρευτήκανε ή ονειρευτήκαμε, λαθέψανε ή λαθέψαμε, σηκωθήκανε και σηκωθήκαμε, τώρα είναι η ώρα της κάλπης που θα εκφράσει εν μέρει την στάση σου πριν και μετά. Αλλά αυτή η στιγμή είναι τώρα και δεν ματαγυρίζει. Μίλα! Και πες ό,τι καιρό λες πως θέλεις να το πεις, και πεστο  όχι διφορούμενα την συγκεκριμένη εποχή (ηλίθιε) αλλά δυνατά να δεις τα πρόσωπα των κυνικών ηγεμόνων και των φαύλων τους  «υπηρετών» να ιδρώνουν έστω για λίγο κρατώντας το πολύτιμο σκάκι ανοιχτό!

Μίλα αλλά πες κάτι! Μας έσκασες!
 
Αντισταθείτε…/Σ’ εκείνον που ρίχνει ένα ψηφαλάκι και λέει φτάνει αυτό!
Αντισταθείτε…/Σ’ εκείνον που υποτιμά το ψηφαλάκι και λέει σωστός είμαι εγώ!