Μάνα για μένα είναι κάθε γυναίκα που έχει καταφέρει να γίνει μάνα και πατέρας του ενήλικου εαυτού της και συνεχώς προσπαθεί γι’ αυτό, ώστε αποφασίζει ότι μπορεί να αναλάβει να γεννήσει, να φροντίσει, να μεγαλώσει και να σταθεί ουσιαστικά δίπλα σε μια άλλη ζωή, αυτή του παιδιού της.

Οι υπόλοιπες γυναίκες που θεωρούν τα παιδιά τους κάτι σαν αδέλφια τους, ή στην χειρότερη περίπτωση σαν γονείς τους, και που οι ίδιες περιμένουν συνειδητά ή ασυνείδητα να μεγαλώσουν συμβάλλοντας στη φροντίδα τους ή και στην ωρίμανσή τους, δεν είναι ακριβώς μανάδες, ούτε ακριβώς γονείς, με όλα τα παρελκόμενα που βλέπουμε όχι σπάνια στην κοινωνία μας.

Μάνα για μένα είναι εκείνη που έχει αρκούντως υποψιαστεί, ή στην καλύτερη περίπτωση έχει επίγνωση, ότι ο ρόλος της είναι αναντικατάστατος για τα παιδιά της, και το οποιοδήποτε κενό, θα χάσκει μέχρι το θάνατό τους.

Μάνα είναι εκείνη που ξέρει πως αν αναγκαστεί να γίνει ήρωας για να μεγαλώσει αυτά τα παιδιά της, τότε εκείνα θα αναγκαστούν να γίνουν διπλά ήρωες για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ζωής -μεγαλώνοντας συνήθως μόνα τον εαυτό τους- αλλά και να αντέξουν το βάρος της ηρωίδας μάνας τους.

Μάνα είναι η γυναίκα, που μεγαλώνει τα παιδιά της όχι μόνο παρέχοντάς τους τα αναγκαία, αλλά εμφυσώντας τους και αρετές όπως τον σεβασμό στον άλλον, τα όρια, τη συμμετοχή στον πολιτισμό και στην εξέλιξη του είδους, τονίζοντάς τους ότι δεν είναι αρκετό να μην κάνουν κακές/άδικες πράξεις αλλά να μην μένουν και απαθή απέναντι σε αυτές, διότι εκτός των άλλων “η μεγαλύτερη βία…” όπως έχει πει η κλινικός ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια Ελένη Νίνα “…είναι το να μην κάνουμε“.

Μάνα είναι εκείνη που δεν αγνοεί -επειδή δεν μπορεί να διαχειριστεί- τις κοινωνικές κατασκευές, την ιστορία και τους μύθους των προγόνων της, του συστήματος και του υπερσυστήματος που προέρχεται, γιατί διαισθάνεται ότι θα αναγκαστούν να τις διαχειριστούν με μεγαλύτερο κόστος τα παιδιά της.

Μάνα είναι εκείνη που δεν αγνοεί και τα όποια δικά της τραύματα, γνωρίζοντας ότι το κάθε αδιαχείριστο τραύμα σταματά το χρόνο με το να επαναλαμβάνεται ακόμα και στις επόμενες γενιές.

Μάνα είναι εκείνη, που έχει επίγνωση στον επίσης αναντικατάστατο ρόλο που παίζει στη ζωή του παιδιού και ο άλλος γονιός του, ο πατέρας, κι όταν για οποιονδήποτε λόγο απουσιάζει από τη ζωή του, δεν προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της ότι μπορεί να τον καλύψει, αλλά προσπαθεί να συμπαρασταθεί στο παιδί της όχι μόνο για την απώλειά του αλλά και για το ακόμα πιο δύσκολο έργο που το περιμένει, όταν θα έχει ανάγκη να βασιστεί σε ένα ανύπαρκτο πρότυπο κατά την ενηλικίωσή του, ώστε να γίνει το ίδιο ο πατέρας του εαυτού του (όπως και μητέρα).

Μάνα είναι εκείνη που έχει τουλάχιστον ψυλλιαστεί κι αυτό που έχει πει ο Μπερτ Χέλινγκερ, πως «όποιος δεν έχει μάνα, δεν έχει σύντροφο». Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Μάνα είναι εκείνη που η αγάπη για το παιδί της πηγάζει από την αγάπη της για τη ζωή, τους ανθρώπους, τη συνύπαρξη, και άρα την κοινωνία, γι’ αυτό δημιουργεί ζωές, για να φροντίσει και για τους επόμενους και να τιμήσει τους προηγούμενους.

Παιδιά δεν γεννάς για να είσαι εσύ καλά, ή καλύτερα, αλλά για να είναι καλά και καλύτερα από σένα τα παιδιά σου.

(Χρόνια πολλά σε όλες τις μανάδες που δίνουν στα παιδιά τους όσα χρειάζονται -κι ας “είναι η αγάπη να χρωστάς”- για να ανεξαρτητοποιηθούν, να διαφοροποιηθούν, και να συνυπάρξουν).

*Ομοίως και για τους πατεράδες.

afigisizois.wordpress.com

—

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.

Άς χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.

Χαλίλ Γκιμπράν, Ο προφήτης, Ο κήπος του προφήτη. 1923

—
(Mandy’s Painting – mother & father with baby print by Katie m. Berggren)