Η εκλογολογία είναι το πιο δημοφιλές σπορ των Ελλήνων πολιτικών συντακτών. Δεν χρειάζονται ρεπορτάζ: αρκούν οι ικανότητες μάντη, τις οποίες διαθέτουν εν αφθονία. Άντε το πολύ πολύ κανένα τηλέφωνο σε κυβερνητικό στέλεχος, από το οποίο θα ακούσουν όσα σκέφτονται και οι ίδιοι. Γιατί στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν θα γίνουν πρόωρες εκλογές, με δεδομένη την εξελισσόμενη πανδημία.
 
Παρόλα αυτά, είχαμε αυτές τις μέρες νέο κύμα εκλογικής προφητείας. Παραθέτω στο τέλος του άρθρου την πρώτη σελίδα των Νέων μόλις προχθές, που είχε τίτλο «Η ημερομηνία των εκλογών». Και αυτήν του «Πρώτου Θέματος» τέτοιες μέρες ένα χρόνο πριν, που είχε κύριο τίτλο: «Ο εκλογικός πειρασμός του φθινοπώρου».
 
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται οι περισσότερες ελληνικές εφημερίδες, στους αντίποδες των ευρωπαϊκών και αμερικανικών. Στη Γαλλία, παραδείγματος χάριν, έχουν κρίσιμες προεδρικές εκλογές τον Απρίλιο. Αλλά ασχολούνται με τα μέτρα της κυβέρνησης, παρά με προβλέψεις ποιός(α) θα κερδίσει.
 
Στις ΗΠΑ έχουν σίγουρα εκλογές τον Νοέμβριο και μάλιστα αποφασιστικές: αν οι Ρεπουμπλικάνοι κερδίσουν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο, απειλούν να παραπέμψουν σε δίκη τον πρόεδρο Μπάιντεν, ως αντίποινα για τις έρευνες εναντίον του Τραμπ. Αλλά και πάλι τα ΜΜΕ ασχολούνται με την πανδημία που τείνει να γίνει πλέον τμήμα της καθημερινότητας μας.
 
Μάλιστα έξη καθηγητές, βαριά ονόματα στο χώρο της Ιατρικής και πρώην σύμβουλοι του Μπάιντεν για τον covid, ζητούν με άρθρα τους από τον Αμερικανό πρόεδρο να «υιοθετήσουμε μια εντελώς νέα στρατηγική, προσανατολισμένη στη “νέα κανονικότητα”, να ζήσουμε με τον ιό επ’ αόριστον, όχι να τον εξαλείψουμε».
 
Διαβάστε επίσης: Στο Μαξίμου βλέπουν το «τέλος της πανδημίας» και σχεδιάζουν εκλογές
 
Στην επαρχία Ελλάδα, τα μέσα ενημέρωσης, αμετανόητα, προβλέπουν το τέλος της πανδημίας, επειδή η Ομικρον έχει πιο ήπια συμπτώματα. Χωρίς να ντρέπονται που την έχουν ήδη προαναγγείλει τόσες φορές. Και χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν ότι αν η πλούσια Δύση δεν αλλάξει την κοντόθωρη, εγωιστική πολιτική της, όλο και κάποια νέα μετάλλαξη θα καταφτάσει, από τις χώρες όπου τα ποσοστά εμβολιασμού για την πρώτη δόση είναι χαμηλότερα από ότι στις δυτικές χώρες για την τρίτη. Από τη Μποτσουάνα ή το Καμερούν, δεν έχει καμία σημασία.
 
Παρόλα αυτά, η εκλογολογία στην Ελλάδα δίνει τη δυνατότητα και στα ΜΜΕ να ασκήσουν έμμεση κριτική στον πολιτικό χώρο που υποστηρίζουν. Από αυτή την άποψη έχουμε ενδιαφέρουσες αναλύσεις όπως του Α. Καρακούση, διευθυντή του «Βήματος». Στο άρθρο του («Διεργασίες και σενάρια με το βλέμμα στις κάλπες») αφού επισημαίνει σφάλματα και του ίδιου του πρωθυπουργού  συμπεραίνει: «Η μέχρι πρότινος ηγεμονία της κυβέρνησης και προσωπικά του κ. Κ. Μητσοτάκη θίγεται με τον καιρό από τις αναπτυσσόμενες εστίες αμφισβήτησης σε όλα σχεδόν τα μέτωπα».
 
Σε άλλη σελίδα της, η ίδια εφημερίδα (ανάλυση Α.Κωβαίος) διαπιστώνει «Συμπτώματα πολιτικού long COVID στην κυβέρνηση» για να καταλήξει σε αυτό που ήδη έχει γίνει φανερό, μετα την εκλογή Ανδρουλάκη:
 
«Η διπλή κάλπη δεν δημιουργεί πλέον βεβαιότητες. Το πιθανολογούμενο σπάσιμο του διπόλου ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ και το ενδεχόμενο επιβεβαίωσης του σεναρίου εκλογικής ανάκαμψης του ΠαΣοΚ συνθέτουν μια εξαιρετικά περίπλοκη εξίσωση και για τη δεύτερη κάλπη, με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής. Όπως ήδη έχουν διαπιστώσει κυβερνητικά στελέχη, η επίτευξη της αυτοδυναμίας ακόμα και με τον νέο εκλογικό νόμο προϋποθέτει την επίτευξη ενός ποσοστού της τάξεως του 38%.
 
 Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα φτάσει δίχως απώλειες στις εκλογές (το 2019 είχε λάβει 39%), στοιχείο που δύσκολα μπορεί να θεωρείται δεδομένο…».
 
Διαβάστε επίσης: Σενάριο για τριπλές εκλογές εν μέσω πανδημίας
 
Στην άλλη πλευρά τώρα,  συμπτώματα long covid  διαπιστώνονται και στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ο επικοινωνιολόγος και πολιτικός αναλυτής Γιάννης Λούλης γράφει στην ΕΦΣΥΝ για την εκλογή Ανδρουλάκη, το «νέο παιδί στην πόλη» (Τίτλος: «The new kid in town: ταρακουνώντας το τέλμα »;). Ο κ. Λούλης, που διατηρεί καλές σχέσεις με τον Α. Τσίπρα, εκτιμά για τον ΣΥΡΙΖΑ  ότι «οι κραυγαλέες μετεκλογικές αδυναμίες του είναι το καλύτερο δώρο στη Ν.Δ. του Μητσοτάκη.
 
..Ο Αλέξης Τσίπρας για να διαμορφώσει μετεκλογική δυναμική καλούνταν επειγόντως να προσδώσει στο κόμμα του, συγκρουόμενος με τις παθογένειές του, μια ριζικά νέα εικόνα. Ήταν εύκολο αυτό; Όχι. Ήταν ζωτικό; Προφανώς, ναι.
 
Η παλιά εικόνα αποτελούσε πνιγηρό βρόχο. Ο δρόμος των ανατροπών σε όλα τα επίπεδα για κάτι ουσιαστικά διαφορετικό από ό,τι αντιπροσώπευε και εξέφραζε ένα κατάκοπο κόμμα, ήταν η μόνη σωτηρία. Ψηφοφόροι που επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ τη δωδεκάτη ώρα στις εκλογές, αλλά και εκείνοι που τον ψήφισαν με μισή καρδιά, θα απομακρύνονταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμενε αναλλοίωτος. Ο συγκεκριμένος κύκλος του είχε κλείσει..
 
Ένας άλλος κύκλος έπρεπε να ανοίξει, τροφοδοτώντας και μια αντίστοιχη νέα εικόνα της ηγεσίας. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έμενε αναλλοίωτος, κρίσιμοι ψηφοφόροι του, αλλά και εν δυνάμει ψηφοφόροι, θα πίστευαν πως το πολιτικό αυτό προϊόν ήταν αγιάτρευτο!
 
Υπήρχε όμως και κάτι χειρότερο: Οι ψηφοφόροι, που είχαν κεντρική συναισθηματική πρόσδεση με τον Τσίπρα, να χάσουν την επαφή τους με τον ίδιο, που είχε προσωπικά κερδίσει δύο εκλογικές μάχες. Το να καταπιεί ο ΣΥΡΙΖΑ τον Τσίπρα, έναν αρχικά ιδιαίτερα επικοινωνιακό και φωτεινό πολιτικό, ήταν ο απόλυτος αυτοχειριασμός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οπερ και εγένετο».
 
Μήπως δεν είναι τα πράγματα τόσο μαύρα; Το βέβαιο είναι ότι αν η κυβέρνηση «είναι εγκλωβισμένη» σύμφωνα με το Βήμα, ο πολιτικός χρόνος για την αξιωματική αντιπολίτευση κάθε άλλο παρά είναι απεριόριστος.
 
image

Ads

image