Την περασμένη Κυριακή, 20 Ιουλίου 2014, συμμετείχαμε σε εκδηλώσεις με αφορμή τη συμπλήρωση 40 χρόνων από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, της οποίας   το δρόμο έστρωσαν οι χουντικοί και ΕΟΚΑΒίτες πραξικοπηματίες, που δήθεν επιδίωκαν την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. 

Οι εκδηλώσεις συνέπεσαν με τη νέα βάρβαρη και πολυαίμακτη επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα, καθώς και με τη μεγάλη τραγωδία του μαλαισιανού επιβατικού μπόινγκ στην Ουκρανία.
 
Το ερώτημα είναι: υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στις εκδηλώσεις για την Κύπρο, στην συνεχιζόμενη τραγωδία του παλαιστινιακού λαού και στην ουκρανική τραγωδία; Για τους αγωνιστές της ειρήνης, η απάντηση είναι σαφώς καταφατική  και συνδέεται με την αντιπολεμική διάσταση και την διεκδίκηση της ειρήνης με δικαιοσύνη.

Διότι πόλεμο υπέστη η Κύπρος από την Τουρκία πριν 40 χρόνια.
 
Διαρκή πόλεμο υφίσταται και η Παλαιστίνη, ιδιαίτερα η πανταχόθεν αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας, η οποία δέχεται νέα πολυαίμακτη επίθεση από την κυβέρνηση του Ισραήλ (τονίζω το «κυβέρνηση», διότι μεγάλο μέρος του λαού του Ισραήλ εναντιώνεται στον νέο πόλεμο στη Γάζα και απαιτεί λύση του Παλαιστινιακού με τη δημιουργία ανεξάρτητου, δημοκρατικού και βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους, δίπλα στο κράτος του Ισραήλ, εντός των συνόρων του 1967).
 
Όσο για την πολύπαθη Ουκρανία, ο εκεί συνεχιζόμενος εμφύλιος πόλεμος, που είναι αποτέλεσμα οξύτατων διεθνών ανταγωνισμών, και στον οποίον πρωτοστατούν ακραίες εθνικιστικές δυνάμεις, δυστυχώς, έγινε τάφος 298 αθώων ανθρώπων, προερχόμενων από διάφορες χώρες του κόσμου, οι οποίοι δέχτηκαν εντελώς απαράδεκτη και παράλογη επίθεση με πύραυλο (άγνωστο ποιας προέλευσης) ταξιδεύοντας από το Άμστερνταμ προς την Κουάλα Λαμπούρ είτε για να κάνουν διακοπές είτε να πάρουν μέρος σε επιστημονικό συνέδριο.  Η ακραία αδικία και ο παραλογισμός του πολέμου στο απόγειό του.
 
Το συμπέρασμα είναι ότι είτε διαδηλώνουμε για την Κύπρο, είτε διαδηλώνουμε για την Παλαιστίνη, είτε για την ειρήνη στην Ουκρανία, ο στόχος είναι ένας:  να μπει φραγμός στις δυνάμεις του πολέμου, οποιαδήποτε εθνικά χρώματα και αν φέρουν αυτές οι δυνάμεις. Να προωθήσουμε μία κουλτούρα ειρήνης και μη βίας στις κοινωνίες μας και να τις καταστήσουμε άτρωτες στα κηρύγματα του ακραίου εθνικισμού και του μίσους. Να διεκδικήσουμε ειρηνικές λύσεις στα διεθνή προβλήματα, όπως το Κυπριακό,  το Παλαιστινιακό  και το Κουρδικό, καθώς και σε πολλά άλλα που παραμένουν ανοιχτά και υποδαυλίζονται από τις πολιτικές του «διαίρει και βασίλευε» των ισχυρών της γης.
 
Πριν από ένα μήνα, πάνω από δύο χιλιάδες αντιπρόσωποι φιλειρηνικών οργανώσεων από όλον τον κόσμο, συναντηθήκαμε στις εκδηλώσεις «Σαράγεβο 2014», με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κεντρικό θέμα των εκδηλώσεων στο πολύπαθο Σαράγεβο ήταν «Από έναν κόσμο πολέμου και βίας σε μία κουλτούρα ειρήνης και μη βίας». Έναν τέτοιο κόσμο καλούμαστε να οικοδομήσουμε προκειμένου να έχει μέλλον η ανθρωπότητα στον 21ο αιώνα.  Έναν κόσμο, που να χωράει πολλούς κόσμους, όπως έλεγε ένα σύνθημα των Ζαπατίστας στην δεκαετία του 1990.
 
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι πρόεδρος του Παρατηρητηρίου Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης – ΠΑΔΟΠ, και μέλος της Γραμματείας Συντονισμού -Προγραμματισμού της Πρωτοβουλίας «Έτος Κύπρου 2014»