Φιλελεύθεροι και αριστεροί δημοσιογράφοι, αλλά και κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ενοχλήθηκαν ιδιαίτερα ούτε από την απομάκρυνση Σκουρλέτη και την πώληση της ΔΕΗ σε ξένους επιχειρηματίες, ούτε από την υπουργοποίηση Πιτσιόρλα και Αχτσιόγλου, που ήταν απαιτήσεις των δανειστών, αλλά ενοχλήθηκαν κυρίως από την απομάκρυνση Φίλη, διότι, λένε, επιβραβεύτηκε ο Ιερώνυμος!

Όσοι όμως διατυπώνουν τέτοιες ενστάσεις αποσιωπούν το γεγονός πως η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει την πλειοψηφία ο ΣΥΡΙΖΑ και  η Αριστερά. Πρόκειται για μια συμμαχική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Και η κυβέρνηση αυτή υπάρχει μόνον στο βαθμό που την στηρίζουν οι βουλευτές των ΑΝΕΛ.

Ένα το κρατούμενο. Δεύτερον, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες υπάρχουν ως πολιτικό ρεύμα υποστήριξης της εθνικής και θρησκευτικής παράδοσης, δηλαδή η πολιτική τους ύπαρξη είναι στενά συνδεδεμένη με την υπεράσπιση του ελληνορθόδοξου χαρακτήρα του εθνικού μας κράτους. Ακόμα και να ήθελαν δηλαδή να πάρουν το μέρος του Φίλη δεν είναι σε θέση να το κάνουν, διότι τότε θα αυτοκαταργούνταν.

Επομένως, όταν ο Φίλης έθεσε θέμα αποχριστιανισμού της εκπαίδευσης, ανακαλύπτοντας τον Ροβεσπιέρο και τον Σεν Ζυστ στον 21ο αιώνα, ο Καμμένος δεν είχε καμία επιλογή. Έπρεπε να βάλει βέτο, όπως και το έκανε. Ζήτησε την απομάκρυνση του Φίλη.

Τι έπρεπε δηλαδή  να κάνει ο Τσίπρας; Να του πει συγνώμη Πάνο, αλλά εγώ είμαι αριστερός και δεν θέλω να διώξω τον Φίλη, επειδή συμφωνώ με τις προτάσεις του; Εάν το έλεγε αυτό θα έπρεπε ταυτόχρονα να πάει και στον Παυλόπουλο να ορίσουν τη ημερομηνία των εκλογών. Ο Καμμένος δεν είχε σκοπό, ούτε καν τη δυνατότητα να υποχωρήσει. Θα διέλυε το κόμμα του.

Επομένως, οι οιμωγές ότι δήθεν η κυβέρνηση παραδόθηκε στον Ιερώνυμο είναι μάλλον αφελείς. Απλούστατα, η κυβέρνηση έκανε αυτό που μπορούσε να κάνει στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εάν τα στελέχη του Σύριζα θέλουν σώνει και καλά να καταργήσουν τον ομολογιακό χαρακτήρα των θρησκευτικών στο σχολείο και να διδάσκουν τον Βούδα και τον Μωάμεθ, τότε θα έπρεπε συγχρόνως να περάσουν στην αντιπολίτευση. Κυβέρνηση με Καμμένο και Φίλης υπουργός Παιδείας δεν συμβαδίζουν. 

Επί της ουσίας: Η κυβέρνηση δεν έχει δυνατότητα αλλαγής του χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών. Για τυπικούς και ουσιαστικούς λόγους. Τυπικά δεν γίνεται, διότι απαιτείται αναθεώρηση συνταγματικών διατάξεων, εφόσον ρητά αναφέρεται στο σύνταγμα ο σκοπός της εκπαίδευσης: η ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων. Και όταν λέει θρησκευτικής δεν εννοεί το Ραμαζάνι, εννοεί την Καινή Διαθήκη.

Αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει και για ουσιαστικούς λόγους. Διότι ο ομολογιακός χαρακτήρας του μαθήματος των θρησκευτικών είναι αρμονικός με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του ελληνικού λαού και εκφράζει τις εθνικές και θρησκευτικές του παραδόσεις, ενώ προφανώς δεν αποκλείει παράλληλα και την διδασκαλία της θρησκειολογίας. Προφανώς και ο Αρχιεπίσκοπος έχει λόγο στον τρόπο διδασκαλίας των θρησκευτικών, εφόσον η Ελληνική Εκκλησία δεν είναι κάποιος ιδιωτικός οργανισμός, αλλά είναι πολιτειακός θεσμός.

Η  διαμόρφωση του νεοελληνικού κράτους και της νεοελληνικής συνείδησης στηρίχθηκε στο τεράστιο εκπαιδευτικό έργο της εκκλησίας, κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας. Το Πατριαρχείο ήταν αυτό που ίδρυσε τα ελληνικά σχολεία σε όλη την οθωμανική επικράτεια και είναι σχεδόν αδιανόητος ο χωρισμός μεταξύ κλήρου και λαού, για συγκεκριμένους ιστορικούς λόγους, που ανάγονται στα χρόνια του Βυζαντίου ακόμη.

Εάν δεν υπήρχε η εκκλησία, ούτε ελληνική γλώσσα θα είχαμε σήμερα, ούτε θα είχε διατηρηθεί η εθνική μας διαφορετικότητα, ούτε θα είχε υπάρξει το κίνημα του νεοελληνικού διαφωτισμού, οι περισσότεροι εκπρόσωποι του οποίου- πλην του Ρήγα, του Κοραή και του Καταρτζή – ήταν κληρικοί. Και φυσικά, χωρίς όλα αυτά είναι αδύνατον να κατανοηθεί ακόμα και η επανάσταση του 21 και η δημιουργία του νεοελληνικού κράτους. Με λίγα λόγια, χωρίς την ορθόδοξη εκκλησία δεν νοείται ελληνισμός.

Επομένως, η Ελλάδα δεν είναι ούτε Λουξεμβούργο, ούτε Γαλλία. Δεν έχει λαϊκό κράτος. Κλήρος και λαός έχουν κοινή ιστορική πορεία και υπ’ αυτό το πρίσμα, κάθε εκπαιδευτική αλλαγή στο χώρο των θρησκευτικών γίνεται σε συνεννόηση με την εκκλησία. Ο Αρχιεπίσκοπος – όπως και ο Βασιλιάς σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες- είναι ένα πρόσωπο που συμβολίζει την ιστορική και θρησκευτική μας εθνική παράδοση, σ’ αυτόν ορκίζεται η Βουλή και η κυβέρνηση.

Εκτός και γίνει επανάσταση, αλλάξουμε τις συνθήκες και φτιάξουμε λαϊκό κράτος με την εκκλησία στη γωνία. Αλλά αν είχε γίνει τέτοια επανάσταση θα το είχαμε αντιληφθεί.