Πρώην αστυνομικός με ψυχιατρικά προβλήματα(αφού λέγεται πως έπαιρνε φαρμακευτική αγωγή – δεν ξέρουμε με ποιόν τρόπο) μένει στο σπίτι μόνος με τα δύο παιδιά του, το ένα μάλιστα με κινητικά προβλήματα, γιατί η μητέρα μπαίνει -κι αυτή μόνη- στο νοσοκομείο να κάνει εγχείρηση.

Μέσα σ’ αυτή την οικογενειακή κρίση(όταν αλλάζει κάτι δημιουργείται κρίση κι όταν δημιουργείται κρίση κάτι αλλάζει) και χωρίς να έχει ψυχολογική υποστήριξη(αν τον έβλεπε, σταθερά, ψυχίατρος/ψυχοθεραπευτής προφανώς θα τόνιζε ότι δεν μπορεί να έχει την επιμέλεια των παιδιών του ούτε για δύο ώρες μόνος του) ο πατέρας πνίγει το παιδί του επειδή έκλαιγε και το πετάει στα σκουπίδια μέσα σε μια σακούλα.

Αφού λοιπόν το κράτος δεν ασχολείται σοβαρά με την ψυχική υγεία(το πλεόνασμα νά ‘ναι καλά) και κυρίως με την πρόληψη αυτής, θα βλέπουμε να συμβαίνουν ανάλογα αποτρόπαια γεγονότα. Διότι δεν υπάρχει καμία ενημέρωση, πρόληψη, ευαισθητοποίηση της κοινωνίας. Αντίθετα υπάρχει ακόμα ταμπού και επιπλέον υπάρχει και στιγματισμός(χτες σε κάποιο κανάλι έλεγαν συνέχεια με.. νόημα, πως ο πατέρας του παιδιού “έχει ένα ευαίσθητο ιατρικό πρόβλημα”).

Ξέρουμε, οι περισσότεροι θα κοιμηθούνε -κάποια στιγμή ξανά- ήσυχοι γιατί “αυτά δυστυχώς συμβαίνουν”, αλλά είναι χρέος μιάς κοινωνίας να μη συμβαίνουν. “Ακόμα κι αυτοί που κοιμούνται είναι συνεργοί”, είπε ο Ηράκλειτος. Αλλά τώρα σε σοβαρή εφημερίδα βλέπω τίτλο “Το κτήνος ομολόγησε την πράξη του”. Λοιπόν, κτήνος -ή όπως γράφεται αλλού, τέρας- είναι το κράτος που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ψυχική ασθένεια.

ΥΓ1: Με αφορμή το γεγονός και την πρώην επαγγελματική ιδιότητα του πατέρα, να πω επίσης, πως ειδικά οι αστυνομικοί θα έπρεπε να περνούν από υποχρεωτική εκπαίδευση στη συμβουλευτική ψυχολογία, γιατί -εκτός των άλλων- μέσα σ’ αυτή την εκπαίδευση -που περιλαμβάνει και τουλάχιστον 150 ώρες ψυχοθεραπεία- αν κάποιος π.χ. φανεί πως έχει ψυχιατρικό πρόβλημα, θα πρέπει να αναλαμβάνει -κι αν- μόνο εργασία γραφείου, λαμβάνοντας τη φαρμακευτική αγωγή και έχοντας μόνιμη ψυχολογική υποστήριξη. Αντίθετα, βλέπουμε πως π.χ. αν και κρίνονται πολλοί ακατάλληλοι να κρατάνε όπλο, δεν γίνεται τίποτα.

ΥΓ2: Οποιασδήποτε μορφής μικρό ή μεγάλο έγκλημα, από το μπούλινγκ μέχρι το βασανισμό ή το φόνο = μικρή ή μεγάλη ψυχική διαταραχή/ασθένεια.
Θέλουμε να το καταλάβουμε, δεν θέλουμε, αυτό είναι.
Συνεχίστε λοιπόν να χτίζετε μόνο δικαστήρια και φυλακές και όχι δομές ψυχικής υγείας και σχολεία, αφήστε τους δασκάλους και τους καθηγητές να ψωμολυσάνε και να μαθαίνουν στα παιδιά μόνο για τον Καραϊσκάκη και το Αλβανικό(και να τα βασανίζουν με τις σαδιστικές Πανελλήνιες πριν ακόμη καλά καλά ενηλικιωθούν), αλλά μην κάνετε τίποτα για πρόληψη/θεραπεία ψυχικής υγείας, βάλτε και σκόρδα έξω από τα σπίτια σας να μη σας πιάσει το κακό, αλλά τουλάχιστον, σ’ αυτή την περιπτωση, μεγαλώστε τα νεκροταφεία.

ΥΓ3: “Ο θύτης: Για τον τρόπο σκέψης του θύτη δεν γνωρίζουμε πολλά: αυταρχικός, μυστικοπαθής, μεγαλομανής, ακόμη και παρανοϊκός, είναι πολύ ευαίσθητος στην πραγματικότητα της δύναμης και στα κοινωνικά πρότυπα. Συνήθως περιφρονεί εκείνους που προσπαθούν να τον καταλάβουν και έτσι δεν προσφέρεται για μελέτη. Επειδή δεν πιστεύει ότι έχει πρόβλημα, δεν ζητάει βοήθεια ­ παρά μόνον όταν αντιμετωπίζει τον νόμο. Επιφανειακά δείχνει φυσιολογικός. Από τη σκοπιά των νομικών θεσμών μας και των ηθικών κρίσεών μας, αυτή η φαινομενική ίσως φυσιολογικότητα είναι πολύ πιο απειλητική από όλες μαζί τις φρικαλεότητες.” Βλ.: Οι επιζώντες της βίας

Διαβάστε επίσης:
Ψυχιατρική είναι… Του Μιχάλη Παπαγγελή
Περι ψυχολογίας και ψυχοθεραπείας

* Η Κρυσταλία Πατούλη είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας