«Καλός δημοσιογράφος είναι αυτός που μπορεί να πει δέκα ιστορίες στη σειρά στον πάγκο ενός μπαρ», είπε κάποτε ο Νόρμαν Μέηλερ. Πετυχημένο. Αλλά λειψό. Θα πρέπει ταυτόχρονα να υποστηρίζει και την κυβέρνηση αυτός ο καλός δημοσιογράφος, ειδάλλως θα καταλήξει να λέει τις ιστορίες αυτές στο σπίτι του ή και στη φυλακή ενδεχομένως.

Η διαγραφή των δημοσιογράφων από την ΕΣΗΕΑ έχει δυο όψεις. Είναι γεγονός ότι τα κανάλια, ειδικώς ο ΣΚΑΙ και ο ΑΝΤΕΝΑ, κυριολεκτικά αφηνίασαν υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Έκαναν δημοσιογραφία Βορείου Κορέας. Ούρλιαζαν υπέρ του ΝΑΙ με τρόπο πραγματικά εξοργιστικό και αυτός επίσης ήταν ένας από τους λόγους που το ΌΧΙ πήρε τόσο μεγάλα ποσοστά. Ο κόσμος σιχάθηκε.

Από την άλλη ωστόσο, η ΕΣΗΕΑ δεν έχει καμιά δουλειά να διαγράφει δημοσιογράφους επειδή προπαγάνδιζαν υπερ του ΝΑΙ. Είναι δικαίωμά τους. Αυτή είναι η γνώμη τους. Και η γνώμη δεν μπορεί να διωχθεί επ΄ουδενί. Σε καμμία περίπτωση- εφόσον μιλάμε για δυτική χώρα.

Θέμα δημοσιογραφικής δεοντολογίας δεν τίθεται φυσικά, διότι εάν οι δημοσιογράφοι του ΣΚΑΙ προπαγανδίζουν υπέρ των απόψεων της ιδιοκτησίας τους, αυτό είναι δικαίωμά τους. Ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει ό,τι θέλει, αρκεί να μην παραβιάζει τον ποινικό νόμο. Και εφόσον το κανάλι και η εφημερίδα είναι ιδιωτικά και ελεύθερα, τότε κάθε έλεγχος είναι απαράδεκτος. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να είναι ένας κακός δημοσιογράφος.

Να διαγραφούν όλοι

Διότι εάν διαγράψουμε από την ΕΣΗΕΑ τον Πορτοσάλτε και τη Χούκλη, επειδή προπαγανδίζουν εναντίον του ΌΧΙ και της κυβέρνησης, τι πρέπει να κάνουμε με τους δημοσιογράφους του Ριζοσπάστη και της Αυγής; Αυτοί, ως δημοσιογράφοι που εργάζονται σε κομματικά όργανα, δεν προπαγανδίζουν υπερ των κομμάτων τους; Δεν πρέπει κι αυτούς, κατά μείζονα λόγο, να τους διαγράψουμε;

Όχι βεβαίως. Όταν δεν μας αρέσει ένας δημοσιογράφος, μπορούμε να πούμε στον πάγκο ενός μπαρ την ιστορία μας. Δεν μπορούμε όμως να τον διαγράψουμε. Δεν είναι τσιφλίκι κανενός και καμιάς πολιτικής ομάδας το συνδικάτο των δημοσιογράφων.

Όλα αυτά είναι κουραστικό να τα υποστηρίζει κανείς, διότι μας γυρνάνε χρόνια πίσω και μας πάνε σε άλλες ηπείρους. Θάπρεπε να είναι αυτονόητα. Θάπρεπε και ο έλληνας δημοσιογράφος να έχει τη ευκαιρία, όπως ο αμερικανός συνάδελφός του, να ανατρέψει τον πρόεδρο, ή να στείλει στην φυλακή τον πρωθυπουργό του.

Δυστυχώς, εδώ στην Ελλάδα, δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα. Αυτός είναι και ο λόγος που η μόνη δυνατότητα που έχουν οι δημοσιογράφοι είναι να λιβανίζουν άλλοτε την κυβέρνηση και άλλοτε την ιδιοκτησία.

Αν δεν το κάνουν, θα καταλήξουν να λένε δέκα ιστορίες στη σειρά στον πάγκο ενός μπαρ. Άνεργοι.