Όσοι κάνουν ότι ξεχνούν πως το ζητούμενο δεν ήταν ποτέ μια ‘αριστερή διαχείριση’ του καπιταλισμού και πολύ περισσότερο δεν θα μπορούσε να είναι σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αποσιωπούν σκόπιμα ότι ο διαχρονικός αγώνας των κοινωνιών και της εργαζόμενης ανθρωπότητας για την κοινωνική ισότητα, (και όχι για έναν χιμαιρικό ‘ηθικό καπιταλισμό’), αποτελούσε πάντα και συνεχίζει να αποτελεί την μόνη και μοναδική αριστερή πρόταση της ίδιας της κοινωνίας, την οποία όλοι οι επίδοξοι επιβήτορές της την αντιμετωπίζουν πότε ως ‘όχλο’ και πότε ως ‘μάζες’ που δεν μπορούν να αυτοκυβερνηθούν.

Ads

Κι αν υποθέσουμε ότι κάποια ‘αριστερά’ έχει κάποιο ρόλο να διαδραματίσει στο κοινωνικό γίγνεσθαι, τότε αυτός θα μπορούσε να είναι η ενίσχυση των διαδικασιών μετεξέλιξης των κοινωνιών αναφοράς τους από συστημικά και βίαια αλλοτριωμένο και συνεπώς παθητικό αντικείμενο του κεφαλαίου σε αυτενεργό υποκείμενο της ιστορίας τους, πράγμα που θα τις καθιστούσε ικανές να απελευθερώσουν οι ίδιες τον εαυτό τους από το κεφάλαιο. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού για τη διαιώνιση του καπιταλισμού.

Σήμερα, στον 21ο αιώνα, η ανθρωπότητα, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού βρίσκονται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της ιστορίας τους. Η επιλογή που τους προσφέρει το κεφάλαιο είναι να συνεχίσουν, ως άνεργοι, ή ως επισφαλείς, ‘ευέλικτοι’ και ανασφάλιστοι εργαζόμενοι για ένα κομμάτι ψωμί και χωρίς ελευθερίες δούλοι ‘θεών’ και αφεντάδων, τον δρόμο προς την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτή τη λύση κι αυτό το μέλλον μας προσφέρουν όλοι όσοι εμφανίζονται ως ‘ηγέτες και σωτήρες’ μας, κάποιοι από τους οποίους ταΐζουν με τις σάρκες μας τα κανόνια του διαρκούς καταστροφικού πολέμου και μετατρέπουν τις πόλεις μας σε χωματερές εξαθλιωμένων ανθρώπων για να μεγαλώσουν τη σφαίρα της επιρροής και τον πλούτο τους.

Διαβάστε το πρώτο μέρος: 

Η άλλη επιλογή είναι να επεξεργαστούμε ως άτομα και ως μικρές και μεγάλες συλλογικότητες το δικό μας σχέδιο για την έξοδο από τον παρακμασμένο και καταστροφικό καπιταλισμό με στρατηγικό στόχο την ανασυγκρότηση των τοπικών και εθνικών κοινωνιών μας και της ανθρωπότητας συνολικά στη βάση της κοινοκτημοσύνης, της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης, της αλληλέγγυας συνεργασίας και της αναλογικής ισοκατανομής των αγαθών και των υπηρεσιών, στη βάση των ίσων ευκαιριών, της ίσης προσφοράς για ίσες δυνατότητες και της ίσης απολαβής για ίσες ανάγκες.

Σίγουρα αυτή η επιλογή δεν είναι εύκολη για κοινωνικά και πολιτικά αναλφάβητους, για βολεμένους και για φανατικά ενταγμένους σε σκοταδιστικά ποίμνια, σε εξουσιαστικά κόμματα και σε χουλιγκανικές παράγκες. Δεν είναι εύκολη ούτε και για παραιτημένους απολίτικους αγνωστικιστές που με τον υποβόσκοντα μισανθρωπισμό τους γίνονται κήρυκες απαισιοδοξίας και υποταγής στο ‘πεπρωμένο’ και στην τάχα ‘αγία ιδιοκτησία’ και στην από αυτήν απορρέουσα τάχα αιώνια εξουσία’.

Όμως η αλήθεια των αιώνων, των Λαών και των αγώνων καταδείχνει ότι καμιά εξουσιαστική αυτοκρατορία δεν κατάφερε να επικρατήσει οριστικά και να ματαιώσει την πορεία των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού προς την κοινωνική ισότητα. Και συνεπώς ούτε ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει μοίρα της ανθρωπότητας με το φρικτό προσωπείο του αμερικανισμού[1], του νεογερμανισμού[2], του κινεζισμού[3], του νεοτσαρισμού, του χριστιανοφασισμού ή του φονατμενταλιστικού πανισλαμισού, από τη στιγμή που αντικειμενικά και από την ιδιοσυστασία του αδυνατεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας και να οδηγήσει την ανθρωπότητα στο επόμενο βήμα της εξέλιξης προς έναν καλύτερο κόσμο, στον κόσμο της κοινωνικής ισότητας, της αταξικής δημοκρατίας[4] και του θετικού Ουμανισμού[5]. Γίνεται φανερό πως για να ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική ισότητα είναι αναγκαία η πλήρης και ριζική αποκαπιταλιστικοποίηση του φαντασιακού μας, των θεσμών, των δομών και των λειτουργιών της οικονομίας και της κοινωνίας σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο, πράγμα που μπορεί να συμβεί με την αποκατάσταση του δημόσιου χώρου, του δημόσιου διαλόγου που θα μας οδηγήσει από το ανασφαλές αρρωστημένο και εγωιστικό Εγώ στο ασφαλές, γόνιμο και συλλογικό Εμείς.

Στο βαθμό που ο καθένας μας συνειδητοποιεί το δικό του ατομικό, συλλογικό και οικουμενικό χρέος γι αυτή την εξέλιξη στον ίδιο βαθμό η ροή της κοινωνικής δυναμικής του 99% της ανθρωπότητας γίνεται ρυάκια, ρέματα, παραπόταμοι και τελικά ορμητικοί ποταμοί που στο πέρασμά τους ανατρέπουν όλα τα εμπόδια του κεφαλαίου με τα οποία προσπαθεί να ματαιώσει τους νόμους κίνησης της Φύσης, των επιμέρους κοινωνιών και της ανθρωπότητας. Αυτή η κοσμογονία συντελείται ήδη, μόνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συντελείται στα πλαίσια και με ρυθμούς του ιστορικού κύκλου και όχι του δικού μας βιολογικού κύκλου, γεγονός που καταγράφεται ως Μεγάλη Πορεία της ανθρωπότητας[6], ως αέναη σκυταλοδρομία των γενεών προς την κοινωνική ισότητα και την πραγματική ελευθερία που θα βάλει τέλος στον μύθο των θεών, στη δράση των εξουσιών και των όσων συμβολίζει το ‘Κουτί της Πανδώρας’.

[1]  Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής. ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[2] Λάμπος Κώστας, Νεογερμανισμός. Ο νέος Εφιάλτης της Ευρώπης; (στο διαδίκτυο).

[3] Λάμπος Κώστας, Κιναζισμός. Το ανώτατο στάδιο του πλιάτσικο–καπιταλισμού ή το πισωγύρισμα στο κατώτατο στάδιο του πολιτισμού; Πολίτες, τεύχος 21/Δεκέμβρης 2010.

[4] Λάμπος Κώστας, Αταξική Δημοκρατία και Ουμανισμός στον 21ο αιώνα, στο συλλογικό τόμο: Η Άμεση Δημοκρατία στον 21ο αιώνα, Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2013.

[5] Λάμπος Κώστας, Από τον ευρωπαϊκό Ουμανισμό, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ή στον Οικουμενικό Ουμανισμό; MONTHLY REVIEW, τεύχος Ιούνη 2009.

[6] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η Μεγάλη Πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.