Ισραηλινοί αξιωματούχοι το αποκαλούν «κούρεμα του γκαζόν». Είναι ένα είδος κωδικού για τον επαναλαμβανόμενο βομβαρδισμό της Γάζας, η οποία ισοπεδώνεται περιοδικά από το 2006, τότε που οι κάτοικοι της διέπραξαν το μοιραίο λάθος: ψήφισαν στις εκλογές την ισλαμιστική οργάνωση Χαμάς.
 
Το τελευταίο κούρεμα κράτησε 10 μέρες και στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 243 Παλαιστίνιους και 13 Ισραηλινούς. Και οι δύο πλευρές, το Ισραήλ και η κυβέρνηση της Χαμάς,  δηλώνουν ότι νίκησαν. Ο ισραηλινός στρατός λέει ότι κατέστρεψε ένα σημαντικό μέρος του δικτύου με τα τούνελ που χρησιμοποιεί η Χαμάς για την κυκλοφορία των μαχητών της και την εισαγωγή οπλισμού και πυραύλων από τον έξω κόσμο. 
 
Αλλά σύμφωνα με τους New York Times, ανώτατος Ισραηλινός αξιωματικός υπολογίζει ότι η Χαμάς έχει ακόμη 8000 πυραύλους και μερικές εκατοντάδες εκτοξευτές πυραύλων, που φτάνουν για ακόμη 2 πολέμους. Αν κάποιος νίκησε δεν είναι λοιπόν το Ισραήλ αλλά ο Νετανιάχου, που είχε αποτύχει να σχηματίσει κυβέρνηση, κινδύνευε να χάσει την πρωθυπουργία και να δικαστεί για τις υποθέσεις διαφθοράς στις οποίες κατηγορείται.
 
Η Χαμάς από την πλευρά της, υποστηρίζει ότι κέρδισε γιατί κατάφερε να οδηγήσει το υπέρτερο Ισραήλ σε εκεχειρία. Πράγματι, η ηγεσία της οργάνωσης βγαίνει κερδισμένη καθώς αναδεικνύεται ως η βασική υπερασπιστής των Παλαιστινίων στον Αραβικό κόσμο, αναγκάζοντας τους διεθνείς παίκτες- ακόμη και τη Γερμανία- να διαπραγματευτούν κατευθείαν μαζί της,  παρότι την συμπεριλαμβάνουν στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων.
 
Αλλά ποια νίκη μπορεί να μιλήσει κανείς μετά από τόσες απώλειες, συχνά ολόκληρων σογιών και οικογενειών, τους χιλιάδες τραυματισμένους και την καταστροφή των υποδομών μιας ήδη πολύ φτωχής περιοχής;
 
Παρόλα αυτά, η προσπάθεια και από Έλληνες σχολιαστές να κατανεμηθούν οι ευθύνες ισότιμα στα δύο μέρη είναι άτιμη και παραπλανητική. Όποιος έχει ταξιδέψει σε αυτή την ανοιχτή φυλακή των 2 εκατ. κατοίκων, ξέρει ότι οι άνθρωποι εκεί καταφεύγουν σε αυτοκτονικές, καταστροφικές ενέργειες γιατί μοιάζουν με τους προλετάριους του Μαρξ στο «Κομουνιστικό Μανιφέστο » : δεν έχουν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους.
 
Για αυτό και όποια-εύκολη- νίκη και αν επιτυγχάνει το Ισραήλ στα πεδία των μαχών, είναι πύρρειος. Γιατί δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα τι πρόκειται να κάνει με αυτά τα 7 εκατομμύρια των Παλαιστινίων που ζουν υπό κατοχή και υπό καθεστώς απαρτχάιντ, ενώ αυξάνονται γρηγορότερα από τα 7 εκατομμύρια των Ισραηλινών. Ο εξαιρετικός Γκιντεόν Λεβί, αρθρογράφος και μέλος της σύνταξης της Haaretz περιέγραψε αυτό το στρατηγικό αδιέξοδο στο Democracy Now:
 
«το Ισραήλ, είναι μια κοινωνία σε απόλυτη άρνηση. Οι άνθρωποι ζουν εδώ σε άρνηση. Δεν μπορώ να θυμηθώ μια κοινωνία που ζει σε μια τέτοια άρνηση όπως η ισραηλινή τα τελευταία 20 χρόνια περίπου.
 
Τίποτα από την κατοχή δεν μπαίνει στην καθημερινότητά μας. Η κατοχή φαίνεται να είναι κάπου αλλού, πέρα από τους ωκεανούς, σε μια άλλη ήπειρο, αν υπάρχει καθόλου. Η ζωή μας δεν επηρεάζεται από την κατοχή, δεν επηρεάζεται από το απαρτχάιντ. Ζούμε στη φούσκα μας, η οποία είναι πολύ ευχάριστη και μάλιστα, θα έλεγα, πολύ δημοκρατική. Και κανείς δεν ενδιαφέρεται να μάθει τι συμβαίνει 15 λεπτά μακριά από τα σπίτια μας, μισή ώρα μακριά από τα σπίτια μας. Οι περισσότεροι Ισραηλινοί δεν ταξιδεύουν ποτέ εκεί. Οι περισσότεροι δεν ενημερώνονται για το τι συμβαίνει εκεί.
 
Και οι πληροφορίες που φτάνουν στους Ισραηλινούς είναι πάντα αυτές οι επίσημες, ψευδείς πληροφορίες που απεικονίζουν τους Παλαιστίνιους πάντα ως τρομοκράτες, μόνο τρομοκράτες, και μας απεικονίζουν ως τα μόνα θύματα. Ακόμη και τώρα, οι περισσότεροι Ισραηλινοί είναι σίγουροι ότι τα μεγάλα θύματα αυτού του πολέμου είναι οι ίδιοι, επειδή πρέπει να κάθονται σε καταφύγια. Το γεγονός ότι ο λαός της Γάζας δεν έχει καν καταφύγια, δεν περνάει από το μυαλό κανενός, δεν αγγίζει την καρδιά κανενός».
 
 Ως πότε μια κοινωνία μπορεί να ζει σε αυτή την πλήρη άρνηση; Το τελευταίο «κούρεμα του γκαζόν» προκάλεσε συγκρούσεις χωρίς προηγούμενο ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Άραβες,  σε πόλεις που μέχρι τώρα υπερηφανεύονταν για την ειρηνική συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων. Και ίσως ακόμη πιο σημαντικό, στις ΗΠΑ, για πρώτη φορά τόσοι πολλοί, βουλευτές του Δημοκρατικού Κόμματος τάχθηκαν δημοσίως κατά των βομβαρδισμών και της κατοχής. Αν η πολιτική του αρχίσει να αμφισβητείται εκεί από όπου αντλεί τη δύναμη του και τον οπλισμό του, το Ισραήλ θα χρειαστεί να βγει από τη φούσκα του.