Το νομοσχέδιο για την εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου που κατέθεσε ο κ. Κοντονής επέσυρε την μήνιν της ΟΥΕΦΑ και του συστήματος που νέμεται το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ποιο είναι αυτό τα σύστημα; Όλοι το ξέρουν. Είναι οι μεγάλες ΠΑΕ και ο στρατός παραγόντων και δημοσιογράφων που κινούνται πέριξ αυτών. Το χρήμα που εισρέει από την ΟΥΕΦΑ, ελέγχεται ως ροή από την ΕΠΟ και η ΕΠΟ ελέγχεται απολύτως από τους επιχειρηματίες που έχουν τις ΠΑΕ. Η ΕΠΟ δηλαδή είναι ουσιαστικά ένα παράρτημα της ποδοσφαιρικής Λίγκας. 

Το σύστημα αυτό, έχει ιεραρχίες. Όσοι βρίσκονται στην κορυφή της ιεραρχίας ελέγχουν τις άλλες μικρότερες, συνήθως χρεοκοπημένες ΠΑΕ με δανεικούς παίκτες και κανονίζουν επίσης τις ανακατατάξεις στις κατηγορίες, ποιος ανεβαίνει, ποιος πέφτει. Ελέγχουν απολύτως την Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας και φυσικά τον πρωταθλητισμό. Πρόκειται για ένα κλειστό κύκλωμα, που έχει οδηγήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο σε πλήρη απαξίωση και παρέδωσε τα γήπεδα στην βία, που είναι μοιραίο αποτέλεσμα αυτής της διαπλοκής. Όλοι ξέρουν ότι τίποτε καθαρό δεν υπάρχει στο σύστημα και επομένως κανένας δεν σέβεται κανέναν. 

Το κύκλωμα αυτό καλύπτεται από το αυτοδιοίκητο της ΕΠΟ, καθεστώς που έχει επιβάλει η ΟΥΕΦΑ σε όλα τα κράτη, υπό την απειλή του αποκλεισμού ομάδων και κρατών από τις διεθνείς διοργανώσεις. Μέσα σ’ αυτό το σάπιο καθεστώς ήρθε η κυβέρνηση διά του κ. Κοντονή να θεσμοθετήσει αλλαγές που θα επαναφέρουν την δυνατότητα ελέγχου και θα καταργούν φυσικά και το τύποις αυτοδιοίκητο, που έχει μεταβληθεί σε φύλλο συκής κάθε ανομίας.

Και μόλις έγιναν γνωστές οι προθέσεις της κυβέρνησης, η μεν ΟΥΕΦΑ απειλεί με αποκλεισμούς ο δε αθλητικός τύπος με πόλεμο, καθώς αυτός ακριβώς ο τύπος είναι που προσφέρει έμμεση ανοχή σε κάθε παράγοντα και σε κάθε παρατυπία. Για να μην ενοχληθούν τα κλαμπ και οι οπαδοί τους.

Υπό αυτές τις συνθήκες ο κ. Κοντονής, δηλαδή ο πρωθυπουργός, θα πρέπει να τραβήξουν μπροστά. Να δηλώσουν στην ΟΥΕΦΑ ότι η ελληνική Βουλή θα αποφασίσει ελευθέρως για το ποδόσφαιρο και να δηλώσει επίσης ότι όχι μόνον δεν θα υποχωρήσει στην απειλή του αποκλεισμού, αλλά αντιθέτως θα την προτείνει η ίδια, ως μέσον απειλής αρχικά και εν συνεχεία ως μέσον εξυγίανσης. 

Όλοι θυμούνται βεβαίως τι έκανε η αγγλική κυβέρνηση εναντίον της βιας, στην εποχή της Θάτσερ: απέκλεισε όλες τις αγγλικές ομάδες για 10 χρόνια από τις διεθνείς διοργανώσεις, μέχρις ότου λυθεί το ζήτημα της βίας. Και λύθηκε. 

Εμείς που δεν έχουμε μόνον ζήτημα βίας να λύσουμε αλλά και μείζον ζήτημα γενικευμένης διαφθοράς τι πρέπει να κάνουμε; Ακριβώς το ίδιο, σε ακόμη αυστηρότερη εκδοχή: να αποκλείσουμε επ’ αόριστον την συμμετοχή των ελληνικών ομάδων από κάθε διεθνή διοργάνωση., Αυτό να κάνουμε.

Δεν θα μας υποδείξει η ΟΥΕΦΑ τι θα αποφασίζουμε στη δική μας Βουλή. Η ΟΥΕΦΑ ας κάνει ό,τι νομίζει. Η κυβέρνηση, εν θέλει να λέγεται αριστερή κυβέρνηση, πρέπει άμεσα, αποφασιστικά και με πυγμή, να τσακίσει τους παράγοντες και να λύσει το ζήτημα. Να μην φοβηθεί καθόλου.

Διότι αν φοβηθεί σ’ αυτό το θέμα, τότε τι θα κάνει στα άλλα; Αν την τρομάζει ο τάδε απίθανος αθλητικογράφος και ο τάδε παράγοντας, τότε πως θα αντικρίσει αύριο τον Σόιμπλε;