Η μακροοικονομική εικόνα της χώρας βελτιώνεται συνεχώς μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης. Προκύπτει απ’ όλους τους κρίσιμους δείκτες. Ενώ παράλληλα υπάρχει μια αξιοθαύμαστη δημοσιονομική πειθαρχία. Οι δημόσιες σπατάλες μειώνονται. Και εκεί που υπήρχε «άπνοια» έχει αρχίσει ένα «επενδυτικό αεράκι» -εκτός από την έκρηξη του τουρισμού-, που όλα δείχνουν ότι ενισχύεται με ταχείς ρυθμούς. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι σχεδόν οι οίκοι αξιολόγησης αναβαθμίζουν συνεχώς την ελληνική οικονομία.

Εχουμε μπει σαφώς σε φάση ανάπτυξης. Δεν είναι στρωμένος ο δρόμος με «ροδοπέταλα» ούτε είναι «ειδυλλιακός». Δυσκολίες υπάρχουν και εμπόδια -γραφειοκρατικά και άλλα- πρέπει να υπερπηδηθούν. Και η προσπάθεια πρέπει να ενταθεί. Ομως είναι εμφανές ότι το «οικονομικό τοπίο» της χώρας αλλάζει θετικά με όλο και μεγαλύτερους ρυθμούς. Δεν μπορεί πλέον να το αγνοήσει κανείς. Ούτε η αντιπολίτευση. Οι επιχειρηματίες και τα πιο δυναμικά τμήματα της αγοράς το έχουν ήδη καταλάβει και μπαίνουν στη μάχη δυναμικά. Οι «νησίδες» και οι «ζώνες» ανάπτυξης έχουν πια αρχίσει να διακρίνονται. Οι ευκαιρίες είναι αναγνωρίσιμες από τους επενδυτές. Δεν έχουμε «οριζόντια» ανάπτυξη, αλλά οι εμπροσθοφυλακές έχουν αρχίσει να «τραβάνε το καράβι».

Απαραίτητη προϋπόθεση για να δούμε τους καρπούς όλης της προσπάθειας (την οποία έχει πληρώσει ο λαός ακριβά) είναι ένα κλίμα σταθερότητας και εμπιστοσύνης. Ελπίζουμε, παρά τη λαϊκίστικη και ανόητη αντιπολίτευση που ασκείται πολλές φορές, το κλίμα σταθερότητας να διαφυλαχθεί. Δεν είναι μόνο δουλειά της κυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης.

Μόνο μέσω της ανάπτυξης θα γίνουν δυνατές η χαλάρωση της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής και η μείωση της υπερβολικής φορολόγησης (σε συνδυασμό και με τον εκσυγχρονισμό του φοροελεγκτικού συστήματος, που έχει σημαντικά ενδυναμωθεί).

Η ΔΕΘ, που ξεκινά σε λίγες μέρες, ελπίζουμε να είναι η τελευταία… μνημονιακή ΔΕΘ!

Βέβαια, η διάχυση προς την κοινωνία των ωφελειών της ανάπτυξης δεν γίνεται ούτε άμεσα ούτε αυτοματοποιημένα. Υπάρχει, καταρχήν, κρίσιμη υστέρηση χρόνων απόδοσης, ενώ παράλληλα μεσολαβούν και οι δίκαιες ή άδικες κοινωνικές πολιτικές διανομής των ωφελειών της ανάπτυξης.

Αναμφισβήτητα, ο Τσίπρας στη ΔΕΘ κρατά στα χέρια του ένα ακλόνητο ατού: τη σταθεροποίηση της οικονομίας, την αρχή μιας ελπιδοφόρας ανάπτυξης, τη βάσιμη προοπτική εξόδου από τα μνημόνια και την αναγνώριση όλων αυτών από τους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές.

Δεν είναι λίγα. Πλην όμως δεν αρκούν. Οφείλει στη ΔΕΘ να προσδιορίσει πολιτικές και μηχανισμούς σταδιακής διάχυσης των ωφελειών της ανάπτυξης στην κοινωνία. Να περιγράψει ένα καινούριο μοντέλο ανάπτυξης, μακριά από τις παθογένειες του παρελθόντος. Και, τέλος, ένα ολοκληρωμένο, σύγχρονο δημόσιο σύστημα υγείας, παιδείας και κοινωνικής προστασίας.

Να συνδυάσει την έξοδο από την κρίση με μια νέα κοινωνικοοικονομική διάταξη για την επόμενη μέρα, που θα δικαιολογεί τις θυσίες στις οποίες υποβλήθηκε ο ελληνικός λαός. Αυτό μπορεί να είναι μια σαφής και καθαρή «γραμμή πλεύσης», απέναντι στη νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση, με σύγχρονα στοιχεία και χαρακτηριστικά.

Βέβαια, δεν αρκεί μια μόνο περιγραφή. Πρέπει σε αυτά που έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται να προστεθούν και νέες κοινωνικές πολιτικές (καταπολέμηση της ανεργίας, μεγαλύτερη ενίσχυση των αδύναμων στρωμάτων, φορολογική ορθολογικοποίηση κ.λπ.), που θα ενισχύσουν την ελπίδα και την πεποίθηση της δύσπιστης κοινής γνώμης για συμμετοχή στα οφέλη μιας νέας, φιλολαϊκής κοινωνικοοικονομικής διάταξης μετά την κρίση.

Αυτό είναι το στοίχημα της ΔΕΘ για τον Τσίπρα!

* Από την εφημερίδα «Νέα Σελλίδα»