Μεσημέρι παρασκευής σε κεντρική ΔΟΥ της Θεσσαλονίκης. Στο δρόμο για το ασανσέρ είχες την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε τουρκικό μαχαλά. Άκουγες με ταχύτητα πολυβόλου τα περισσότερα Αι σιχτίρ που θα μπορούσες να ακούσεις σε διάστημα ενός χρόνου.

Ads

Αι σιχτίρ για το μπουκέτο των υποχρεώσεων. Αι σιχτίρ για την ποιότητα της εξυπηρέτησης. Αι σιχτίρ για τον αριθμό των λίγων υπαλλήλων που προσπαθούσαν να καλύψουν τα κενά της ατσαλάκωτης κεντρικής υπηρεσίας. Αι σιχτίρ για την τύχη του την μαύρη ενός εκάστου που λίγο πριν μπορεί και να υπερθεμάτιζε για να τους διώξουν όλους από το δημόσιο και μετά από λίγο αναρωτιόταν που είναι οι υπάλληλοι για να εξυπηρετηθεί.

^{Ο Χρήστος Γιαννούλης}
 
Στην κινητικότητα, στην διαθεσιμότητα, στην σπασμωδική αντιμετώπιση του δημόσιου μηχανισμού, στους ερασιτεχνισμούς των αυτοδίδακτων μάγων των μεταρρυθμίσεων, στους τιμωρούς του πελατειακού κράτους που ξέχασαν ότι είναι οι ιδρυτές του. Αυτή είναι η απάντηση στον δικαιολογημένα αγανακτισμένο πολίτη. Του αδικαιολόγητα όμως υποστηρικτή της αντιφατικής άποψης: δεν θέλουμε το δημόσιο όταν πρόκειται να απασχολεί εργαζόμενους, αλλά θέλουμε οι δημόσιες δομές να λειτουργούν αποτελεσματικά.

Για την επίτευξη αυτού του στόχου και για να μην καταντήσει γραφική καρικατούρα δημόσιας συζήτησης, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι βλέπουμε την ίδια εικόνα.

Όσα έχουν ξεκινήσει, σχεδιαστεί, διαφημιστεί, υλοποιηθεί και εφαρμόζονται, είναι γενικότητες και αοριστολογίες που δεν παράγουν το παραμικρό αποτέλεσμα.

Εδώ και τέσσερα χρόνια δεν κατέστη δυνατό μετά την καταγραφή του ανθρώπινου δυναμικού, να αποτυπωθούν οι πραγματικές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου. Και να αξιολογηθούν επίσης οι προτεραιότητες του. Και αυτές οι προτεραιότητες να υποστηριχτούν με επιμονή στην ποιότητα του ελληνικού κράτους και όχι σε δογματικές μανιέρες που οδηγούν στην εξόντωση ανθρώπων και οικογενειών.

Μου θυμίζει την φαρσοκωμωδία με τα ρουσφέτια των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Ηγέτης τους ο αδιάφθορος Θόδωρος Πάγκαλος που δεν έκανε ούτε ένα ρουσφέτι στην ζωή του. Το ίδιο ισχυρίζονται σχεδόν όλοι και όλοι δείχνουν τον πισινό τους. Όχι εγώ…ο πισινός μου. 

Και δυστυχώς αυτή την μεθοδολογία παρακολουθούμε σε όλη την παλέτα των κυβερνητικών επιλογών τα τελευταία χρόνια της συμφοράς. Επικαιροποιημένη λόγω των συνθηκών αλλά ίδια και απαράλλακτη με την συνταγή της μεταπολίτευσης. Και με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Ζήτησαν συγνώμη από τον εαυτό τους, έσπασαν τον καθρέφτη τους είτε γιατί δεν τον «άκουγαν» πια είτε γιατί δεν ήθελαν να «ακούσουν» αυτά που τους έλεγε.

Όταν λοιπόν οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται σε συνθήκες δοκιμαστικού σωλήνα και προστατευμένου περιβάλλοντος, απομακρύνονται από την πραγματική όσμωση της καθημερινότητας.

Η μυρωδιά της μούχλας, το ιώδιο του νοσοκομείου, ο ιδρώτας της ταλαιπωρίας, ο κρύος ιδρώτας της απόγνωσης και του αδιεξόδου, η ορθοστασία σε υπηρεσίες και νοσοκομεία, η αγωνία των 7 ωρών για εισαγωγή σε ένα νοσοκομείο, δεν φαίνονται στα IPAD των επιτελικών στελεχών μίας κυβέρνησης που εργάζεται για την επικοινωνία και το προφίλ του αρχηγού της ή των συνεταίρων του.

Η Πραγματική ζωή έχει γεύση, αρώματα και συγκεκριμένα χρώματα. Όταν πραγματικά σε αγαπά και σε φροντίζει ένα κράτος, είναι φωτεινά τα χρώματα. Όταν σου συμπεριφέρεται σαν αριθμό και πιθανό ευκαιριακό και υποκλαπέντα ψηφοφόρο, τα χρώματα γίνονται σκοτεινά και μουντά.

Και επειδή το Αι σιχτίρ αποκτά συγκεκριμένη πολιτική στέγη, διαβάζοντας τις προθέσεις Σαμαρά για επικοινωνιακή αντεπίθεση που στόχο θα έχει να μην πέφτει τίποτε κάτω χωρίς απάντηση, νοιώθω ότι θα πρέπει κάποιος να τον ενημερώσει για την χώρα που κυβερνά και τις συνθήκες που βιώνουν οι πολίτες της.

Εμείς έχουμε πέσει «κάτω» και όχι οι πολιτικές προκλήσεις που πιθανόν θα απαντά μέσω των προκλητικά φιλικών του Μέσων Ενημέρωσης.

Τα εκατομμύρια των ελλήνων που δεν μπορούν να σχεδιάσουν και να ονειρευτούν για την ζωή τους, βρίσκονται «κάτω» και περιμένουν ματαίως να σηκωθούν με τις ανερμάτιστες και ξυλινοπαλαιωμένες γενικότητες που διατυπώνουν οι υπουργοί της Κυβέρνησης Σαμαρά.

Βιάζεται να κλείσει λέει τα ζητήματα με την Τροϊκα και ζητά από τα κυβερνητικά στελέχη να δημοσιοποιούν μόνο θετικές εξελίξεις. Με όρους προπαγάνδας θα γίνεται αυτό; Με όρους αντιστροφής για το πώς το άσπρο γίνεται μαύρο;

Ποια ακριβώς θα είναι η συνταγή για να πειστούμε ότι με βάση τα στοιχεία του Ινστιτούτου Εργασίας θα χρειαστούν είκοσι χρόνια για να μειωθεί κάπως το εκρηκτικό ποσοστό της ανεργίας;

Τι ακριβώς θα περιέχει αυτή η επικοινωνιακή αντεπίθεση; Και πως θα αποτρέψει το κίνημα του Αι σιχτίρ να ανέβει επίπεδο και να μιλήσει σκληρότερα; Γιατί το μόνο βέβαιο είναι ότι η απόσταση μεταξύ πολιτών και κυβέρνησης, μεγαλώνει.

Και μεγαλώνει εις βάρος της δικής μας ζωής και όχι όσων εξασφάλισαν την δυνατότητα να απομονώνονται με τα χρόνια όταν παίζοντας με τις ζωές των άλλων, έχασαν την παρτίδα λες και πρόκειται για ΜΟΝΟΠΟΛΗ. Για αυτούς μπορεί να είναι παιχνίδι. Για εμάς είναι η ζωή μας.