Καθώς στους δύο ήδη υποψηφίους για τη ηγεσία του «νέου φορέα της Κεντροαριστεράς» αναμένεται να προστεθεί και ο Γ. Ραγκούσης – και βλέπουμε – κάπου γράφηκε, με σοβαρή υπογραφή ότι η υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη «προσδίδει κύρος στην προσπάθεια ενοποίησης της δημοκρατικής παράταξης, επειδή είναι καταξιωμένη προσωπικότητα του χώρου, επιτυχημένος δήμαρχος και ανοίγει την διαδικασία σε ευρύτερα στρωματά και τη νεολαία».

Αν θέλουμε να μείνουμε σε κατά συνθήκην ψεύδη το αφήνουνε να περάσει. Αν όμως μιλάμε σοβαρά ο – ευπρεπής κατά τα λοιπά δήμαρχος δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Κι  όμως αυτά θα αποτελέσουν τον καμβά της προβολής του ως υποψηφίου… αρχηγού της δημοκρατικής παράταξης…

Το να γίνει επικεφαλής ενός περιφερειακού κόμματος να το συζητήσουμε. Αλλά η ηγεσία της Δημοκρατικής παράταξης είναι μέγεθος που τον υπερβαίνει. Όπως τον υπερβαίνει και η έννοια της Κεντροαριστεράς. Τα τελευταία χρόνια το είδος φυτρώνει στο περιβόλι του Τσίπρα – για όποιον δεν παίζει με τις λέξεις.

Η υποψηφιότητα Καμίνη εκπροσωπεί δυο διακριτές ομάδες. Η μία είναι ο σημιτικός πυρήνας των πάλαι ποτέ «εκσυγχρονιστών» που προωθούν τον «νέο  φορέα», αλλά όχι με τη Γεννηματά. Θα την βγάλουν στην άκρη μόλις τους κάνει τη δουλειά: να κηρύξει το ΠΑΣΟΚ σε αυτοδιάλυση στο επικείμενο έκτακτο συνέδριο που στήνει.

Η εξαφάνιση το ΠΑΣΟΚ πάει πακέτο με την εξαφάνιση της Φώφης που παρέλαβε κόμμα και έχει ήδη διαμορφώσει συνιστώσα: το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου είναι ένα από τις πέντε «κομμένες κεφαλές» στο λογότυπο της  ΔΗΣΥ.

Με αυτή την ομάδα συντάσσεται και η ΝΔ.  Εκτός από την επιμονή του Κ. Σημίτη να εξαφανιστεί το ΠΑΣΟΚ – για να ξεχαστεί το  φωτοστέφανο του Ανδρέα Παπανδρέου υπέρ της δικής του υστεροφημίας  – στην ούγια υπάρχει και το όνομα του Κυρ. Μητσοτάκη. Σχεδόν… σπονσάρει  τον  «νέο φορέα» – ειδικά με αρχηγό τον σημερινό δήμαρχο Αθήνας. Αρκεί να μην είναι ΠΑΣΟΚ – δηλαδή ιστορική δύναμη – απέναντι στον νεομητσοτακισμό.

Η δεύτερη ομάδα που θα ρίξει «δαγκωτό Καμίνη» διαμορφώνεται από συγκεκριμένους οικονομικούς και μιντιακούς κύκλους που θέλουν να εξαφανιστεί η έννοια «σοσιαλιστικό κόμμα» στην Ελλάδα. Στο  βιβλίο πρόωρων συλλυπητηρίων για το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου σπεύδει κόσμος και κοσμάκης να δηλώσει την παρουσία του. Οι περισσότεροι  έχουν ευεργετηθεί από αυτόν.

Εκ παραλλήλου οι θεωρητικοί της περιοχής του Κολωνακίου, κάποιοι σουλατσαδόροι και οι γνωστοί φλούφληδες των ΜΜΕ προσπαθούν να προβάλουν κάτι σαν το τέλος της Ιστορίας – όπως την  ξέρουμε την πολιτική μετά τη Γαλλική Επανάσταση: ότι δεν υπάρχει πλέον Δεξιά και Αριστερά, ούτε φυσικά διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους. Αυτή η δοξασία εκδηλώνεται με ανοησίες, που προσπαθούν να καλλιεργήσουν αμνησία την κοινωνία.

Ωστόσο όλοι το πιάνουν το υπονοούμενο: αφού δεν υπάρχει Δεξιά δεν υπάρχει λόγος και να τη θυμόμαστε. Συνεπώς αποτελεί «αναχρονισμό» το σύνθημα  «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», που επαναφέρουν  κάτι τύποι σαν  τον Λαλιώτη. Μεταξύ μας  ξεχνούν αυτό που έλεγε ο Σπύρος Λιναρδάτος: η Δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά.

Σύμφωνα με αυτή την ανιστόρητη θεωρία, μη υπάρχουσας Δεξιάς, δεν έχει και κανένα νόημα και η Αριστερά. Άρα όσοι αυτοπροδριορίζονται ως αριστεροί, αναφέρονται σε κάτι που πέθανε. Τώρα πώς πέθανε, στην Ελλάδα τουλάχιστον – κάτι που βρίσκεται εδώ και δυόμιση χρόνια στην κυβέρνηση δεν τους απασχολεί.

Το θέμα γι’ αυτούς είναι να  βγει από δημόσιο διάλογο ο δυσφημιστικός όρος Δεξιά – μόνο ο Αδωνις τον προβάλλει με καμάρι – και να δυσφημιστεί ο όρος  Αριστερά.  Ακόμη και  «υπόνοιες» ότι  «μπορεί» να μην παραδώσει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνονται.

Γενικά οι αριστεροί είναι ακαμάτηδες, τυχοδιώκτες, ανίκανοι, μιάσματα, εχθροί της πατρίδος και αμετανόητοι απόγονοι των ΕΑΜοβουλγαρων συν τον Τσάβες. Δεν είναι πλάκα – αυτά διατυπώνονται σε δήθεν σοβαρές εφημερίδες…

Εννοείται ότι μόλις τελειώσουν με την Αριστερά θα ξεχάσουν και τον όρο Κεντροαριστερά. Ήδη  μοστράρει το «Κέντρο». Ο Γεώργιος  Μαύρος ζει….  Μερικοί μάλιστα καμαρώνουν επειδή νομίζουν ότι παίρνουν μέρος σε ένα είδος ιδεολογικής και πολιτικής γενοκτονίας της Αριστεράς…

Από τον Καμίνη ξεκινήσαμε στην Δεξιά και την Αριστερά φτάσαμε. Αναπόφευκτα. Η επιμονή στη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και η αντικατάσταση του με «νέο  φορέα»,  η  υποψηφιότητα Καμίνη γι’ αυτόν τον φορέα  και η θεωρία  για  κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών στο πολιτικό φάσμα, είναι στοιχεία της συγκυρίας που  συνδέονται.

Αποτελούν προϊόντα επεξεργασίας ενός κύκλου προσώπων που έχουν επαφή μεταξύ τους  και ταυτόχρονα αναφέρονται στους παράγοντες της κρατικοδίαιτης οικονομίας και των ΜΜΕ που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα – και δια της χειραγώγησης του πολιτικού συστήματος, με τη δύναμη του χρήματος και της ενημέρωσης, λεηλάτησαν τον πλούτο της χώρας.

Αυτοί οι παράγοντες εθίστηκαν να έχουν ένα κυβερνητικό  κόμμα του στη διάθεση τους. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κ. Καραμανλής και ο Αλ. Τσίπρας που αρνήθηκαν να μπουν σ’ αυτό το σχήμα, κηρύχθηκαν ανεπιθύμητοι και ξεκίνησε πόλεμος εναντίον τους.

Τον Παπανδρέου τον καθάρισαν την πρώτη φορά με όσα χαρακτηρίσθηκαν «βρόμικο 89» και έφεραν τον  πατέρα Μητσοτάκη στη θέση του. Τη  δεύτερη έβαλαν στο χέρι το ΠΑΣΟΚ,  επιβάλλοντας τον Σημίτη. Για να καθαρίσουν τον νεότερο Καραμανλή  έφτασαν να φέρουν στη θέση του τον γιο του Παπανδρέου – αν και δεν τους  βγήκε , αφού έμπλεξαν και οι ίδιοι: το Μνημόνιο που έφερε,  επιβάλει κανόνες που  είχαν αρνηθεί να εφαρμόσουν και ως κοινοτικές υποχρεώσεις.

Τέλος με τον Τσίπρα προσπαθούν να καθαρίσουν δια του νεότερου Μητσοτάκη. Αλλά κάνει μπαμ από μακριά ότι είναι αδύναμος και θα χρειαστεί υποστήριξη. Αυτό ακριβώς συνιστά η κατασκευή νέου κόμματος στη θέση του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό εξυπηρετούν οι αρλούμπες για κατάργηση των ιδεολογιών και των διαφορών μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει η λήθη στην μεταπολιτευτική πολιτική περίοδο και τα την αναμέτρηση ανάμεσα στα δυο ιστορικές παρατάξεις της χώρας.  Θέλουν  ένα κόμμα δεκανίκι στη ΝΔ για να αποκρουσθεί τόσο ο Τσίπρας, όσο και η Κεντροαριστερά και το ΠΑΣΟΚ που βαίνουν σταδιακά προς ταύτιση – με τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ.

Αυτό που αναφέρεται σήμερα ως μελλοντικός «νέος φορέας» δεν θα είναι ακριβώς της Κεντροαριστεράς, αλλά ό,τι ήταν  το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου για τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά: συμπλήρωμα. Και όποιος θέλει πάει στοίχημα από τώρα ότι ο όρος «κεντοαριστερά» θα εξαφανιστεί στην πορεία.

Για να μην καταπίνουμε αμάσητο ό,τι σερβίρουν δεν υπάρχει κανένας νταλκάς για την κεντροαριστερά, τη  σοσιαλδημοκρατία  και τη δημοκρατική παράταξη. Όλα γίνονται γιατί συγκεκριμένα συμφέροντα αποσταθεροποιήθηκαν με την εκλογική επικράτηση του Τσίπρα.

Αφού απέτυχαν να τον  ξεγελάσουν με τις γάτες Ιμαλαΐων και αφού ο ίδιος απέφυγε την αυτοκτονία, τώρα πρέπει να τον  εξοντώσουν στην κάλπη για να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος. Ούτε για τη δημοκρατική παράταξη, ούτε για το «αστικό σύστημα» νοιάζονται. Για τα  διαπλεκόμενα συμφέροντα και την επιβίωση των «νταβατζήδων» γίνεται η φασαρία. «Για τα λεφτά τα κάνεις όλα» που λέει και το σουξέ.

Το «νέο κόμμα» είναι μια κατασκευή των συμφερόντων – με διευθύνσεις και ονοματεπώνυμα – που νέμονται το κρατικό, το κοινοτικό και το  τραπεζικό χρήμα τις τελευταίες δεκαετίες. Γι’ αυτό προσπαθούν να το δημιουργήσουν ανάποδα: από την κορυφή και με παλιά υλικά.

Στην πραγματικότητα οδηγούν την πολιτική πολλές δεκαετίες πίσω. Όταν πριν από κάθε εκλογή, εμφανιζόταν μια συγκόλληση παραγόντων με διάφορες ονομασίες και με …κυλιόμενες  προτιμήσεις. Η επιστράτευση πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ και διάφορων περιφερόμενων για να συμπράξουν στο νέο κόμμα είναι ριμέικ της πολιτικής ζωής του 20ου αιώνα, πριν και μετά τον πόλεμο. Σήμερα με τον έναν, αύριο με τον άλλον. Και μαζί και χώρια. Κι όλοι δικοί μας είμαστε που έλεγε κι ο Ρασούλης…

Ανοιχτό Παράθυρο