Ακόμη και σήμερα συζητάνε στην κεντροαριστερά περί θέσεων, ενώ το κύριο ζήτημα στην πολιτική είναι το πρόσωπο. Ο αρχηγός. Ύστερα έρχονται οι θέσεις, που αλλάζουν κατά την ρήση των αδελφών Μάρξ: «αυτές είναι οι αρχές μου, αν δεν σας αρέσουν έχω άλλες».

Ένα πολιτικό κόμμα δεν είναι λέσχη συζητήσεων, είναι μια πολιτική ένωση με στόχο την εξουσία. Και την εξουσία αυτή ένας την παίρνει. Ο πρόεδρος. Άρα, και η ελληνική κεντροαριστερά πρέπει πρώτα να δει τι εναλλακτικές έχει, ποιον πρόεδρο θα βγάλει δηλαδή, ώστε ο λαός να έχει μπροστά του κάποιον που κάτι λέει, κάτι συμβολίζει, κάτι εξαγγέλλει. Ειδάλλως, εάν δεν έχουν κατάλληλο αρχηγό, αδίκως κοπιάζουν.

Ποιοι είναι οι μνηστήρες του θρόνου; Πρώτη η Φώφη. Συμπαθής, μαχητική, αλλά δεν έχει σαφές πολιτικό στίγμα, ούτε και δημιουργεί την εντύπωση πως μπορεί να ηγηθεί της χώρας. Οπότε, είναι κάπως λίγη για τη θέση του αρχηγού.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι καλό παιδί, αλλά επ’ ουδενί δεν κάνει για αρχηγός κόμματος. Γνωρίζω πολλά καλά παιδιά, με ωραίες ιδέες, αλλά αν ήταν έτσι θα μπορούσαμε να δούμε αρχηγό της κεντροαριστεράς τον οποιονδήποτε. Ούτε ο Σταύρος κάνει προφανώς.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης; Δεν νομίζω. Θα μπορούσε να είναι ένας κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, το πολύ. Ο Λοβέρδος έχει καεί και κανείς δεν τον θέλει. Ο Μανιάτης είναι κι αυτός λίγος για η θέση. Ο δε Καμίνης δεν έχει καμία σχέση με την κεντροαριστερά.

Οπότε ποιος μένει; Ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως είναι ο μόνος που πληροί της προϋποθέσεις να ηγηθεί της κεντροαριστεράς, ανεξαρτήτως του εάν συμφωνεί κανείς μαζί του ή όχι. Θα μπορούσε να είναι ξανά ο αρχηγός της, εφόσον είναι ο μόνος που έχει μια επεξεργασμένη και σαφή πολιτική πρόταση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Διότι το πρόβλημα της κεντροαριστεράς δεν είναι μόνον ότι δεν έχει αρχηγό, αλλά επίσης ότι έχει περιορίσει την κριτική της στον υποτιθέμενο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρέπει κάποιος να ενημερώσει την κεντροαριστερά πως ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποιεί με μεγάλη χαρά απανωτά μνημόνια και επομένως η κατηγορία περί λαϊκισμού μοιάζει πλέον κούφια, για να μην πω αστεία. Ο Τσίπρας τρέχει με χίλια προς τον νεοφιλελευθερισμό και ακόμα τον κατηγορούμε για λαϊκισμό, τσαβισμό και κρατισμό; Κάτι δεν πάει καλά στο σημείο αυτό.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η κεντροαριστερά καλά θα κάνει να συγκεντρωθεί και όταν με το καλό βγάλει το νέο αρχηγό της να σκεφτεί πως μόνον εάν ενωθούν τα κόμματα του λεγόμενου κέντρου θα μπορέσει να έχει δική της φωνή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε μερικούς μήνες θα περάσει στην αντιπολίτευση και η κεντροαριστερά πιθανόν να κληθεί να κυβερνήσει με την ΝΔ. Εάν αυτό γίνει θα έχει σοβαρό πρόβλημα προοπτικής. Η μόνη ελπίδα της είναι να προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ, ούτως ώστε, απελευθερωμένη, να προσπαθήσει να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και να περιορίσει τον φιλόδοξο Τσίπρα στα αριστερά της.

Αλλά για να το πετύχει αυτό χρειάζεται αρχηγό. Όχι τον Καμίνη και τον Σταύρο. Εάν ο Βενιζέλος δεν επιθυμεί, τότε θα πρέπει να κληθεί κάποιος με ηγετικό προφίλ από τον ευρύτερο χώρο της. Κάποιος που να έχει πολιτικό κύρος και να εμπνέει εμπιστοσύνη. Διαφορετικά, θα αντιμετωπίσουν τον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ από αδύναμη θέση.