Ο ΣΥΡΙΖΑ ενόψει ευρωεκλογών συγκρότησε από πλευράς σύνθεσης προσώπων ένα αξιόλογο ψηφοδέλτιο. Τα πρόσωπα όμως δεν αρκούν. Αντίθετα, καθιστούν ακόμα πιο χτυπητό το προφανές κενό στην πολιτική του.

Δεν πρόκειται για κενό προς τα αριστερά όπως ίσως κάποιοι εκτιμούν. Το κενό αφορά τον πραγματισμό της πολιτικής του. Το κενό του αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν το αντιμετωπίζει αλλά το διογκώνει, υποτάσσοντας τη στρατηγική του σε ό,τι θεωρεί πως συνιστά αναγκαιότητα προκειμένου να κυβερνήσει. Καθορίζει δηλαδή τη στρατηγική του βάσει της τακτικής, επιλογή που αντικειμενικά αποδυναμώνει το πρόγραμμά του και εν τέλει το συνολικό και όχι μόνο το αριστερό ακροατήριό του.

Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ δια της ηγετικής πλειοψηφίας του στην τελευταία Κεντρική Επιτροπή; Δεν απέρριψε τροπολογία της Αριστερής Πλατφόρμας που πρότεινε έξοδο από την ευρωζώνη. Απέρριψε τροπολογία που πρότεινε να υπάρχει έτοιμο, επεξεργασμένο σχέδιο για την περίπτωση που μια τέτοια επιλογή καταστεί αναγκαία. Απέρριψε και απαγόρευσε δηλαδή τη συγκροτημένη συζήτηση στο εσωτερικό του, αποδεχόμενος όχι μόνο το επικοινωνιακό αλλά και εν τέλει το ουσιαστικό πλαίσιο που θέτουν τα κυρίαρχα συμφέροντα.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βέβαια δεν μπορεί παρά να γνωρίζει ότι μια τέτοια επιλογή ίσως καταστεί αναγκαία -έστω και ως διαπραγματευτικό χαρτί- εφόσον οι δανειστές της χώρας υλοποιήσουν αυτό που ήδη ο Σόιμπλε σε συνέντευξή του περιέγραψε, διαλύοντας κάθε αυταπάτη: δανειακή σύμβαση και μνημόνιο πάνε μαζί, πάνε πακέτο. Όποιος θέλει το ένα παίρνει και το άλλο. Αυτή την απλή και κατανοητή αλήθεια όποιος την κρύβει από το λαό θα τιμωρηθεί πολύ σκληρά.

Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα, κάθε πολιτική δύναμη, ασχέτως του αν είναι αριστερή ή κεντρώα, εφόσον θέλει όντως να διαθέτει γειωμένη στην πραγματικότητα εναλλακτική πρόταση με μαζική απεύθυνση, οφείλει να έχει έτοιμο εναλλακτικό σχέδιο, που θέλοντας και μη περνάει μέσα και από τη ρήξη με την ευρωζώνη.

Ειδάλλως είτε θα καταρρεύσει μέσα σε μαζικό πανικό, είτε θα υποταχθεί απολύτως σε κάποια εκδοχή μνημονιακής πολιτικής.

Απέναντι στα παραπάνω και προκειμένου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προέταξε μια θολή ιδέα περί δημοψηφίσματος σχετικά με την όποια νέα συμφωνία προσπαθήσουν να επιβάλλουν οι δανειστές. Αλήθεια, η ψήφος στις εκλογές δε θα αποτελεί καθαρό τέτοιο, δημοψηφισματικού χαρακτήρα μήνυμα;

Αλλά και πέραν αυτού, υπάρχει κανείς που θεωρεί ότι η τυχόν αρνητική απάντηση του ελληνικού λαού και διά δημοψηφίσματος, σε ένα νέο μνημόνιο θα συγκινήσει Σόιμπλε, Μέρκελ και λοιπούς; Τότε τι θα πράξει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Θα διοργανώνει δημοψηφίσματα διαρκώς, ελπίζοντας μήπως να υιοθετηθεί κάποιου είδους μνημόνιο μέσα από τέτοια διαδικασία, προκειμένου να καλυφθεί πίσω από ένα λαό κουρασμένο από την αδιέξοδη – εξαιτίας της προαποδοχής από ελληνικής πλευράς του γενικού πλαισίου που θέτουν οι δανειστές- αντιπαράθεση;

Το κενό του πολιτικού πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αναλυθεί με όρους πολιτικής γεωγραφίας. Αφορά το πόσο πλήρης είναι η πολιτική του απέναντι σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο, προκειμένου ο αντινεοφιλελεύθερος χαρακτήρας της να είναι γειωμένος στην πραγματικότητα και όχι ανεπαρκής ή εν τέλει διακηρυκτικός. Εκεί είναι που μπάζει επικίνδυνα.

Το πρόβλημα μάλιστα το έχει περισσότερο η αριστερή πλατφόρμα από ό,τι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι ενώ βλέπει τι συμβαίνει, εγκλωβισμένη στο φόβο μήπως τυχόν της καταλογισθεί ότι υπονομεύει την κυβερνητική πορεία του κόμματος δίνει μάχες οπισθοφυλακών. Τελικά θα χρεωθεί δυσανάλογα μεγάλο μέρος από αυτό το κενό, εφόσον συνεχίσει έτσι.

Το κενό πραγματιστικής πολιτικής με απεύθυνση εθνικού ακροατηρίου και στο πλαίσιο αριστερής στρατηγικής θα καλυφθεί αναγκαστικά. Όχι από δυνάμεις που μονόπλευρα και συχνά υπό εθνικιστικό και απλουστευτικό πρίσμα- βλ. πχ ΕΠΑΜ- προβάλλουν το θέμα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Ούτε από εκδοχές προϋπαρχόντων κομμάτων και ιστορικών φαινομένων που καταλήγουν καρικατούρες τους, εγκλωβίζοντας μάλιστα χρήσιμες κατά τα άλλα δυνάμεις ή από κόμματα και κινήσεις με μια στενή, σχεδόν αυτιστική απεύθυνση.

Το κενό θα το καλύψει εκείνη η πολιτική δύναμη που θα πει καθαρά ότι για να ανατραπεί η ουσία της μνημονιακής πολιτικής πρέπει να είμαστε έτοιμοι ως λαός για κάθε αναγκαία ρήξη, μία εκ των οποίων- αλλά όχι μοναδική-  είναι όπως όλα δείχνουν και με την ευρωζώνη. Και άρα η πολιτική δύναμη που θα είναι αντικειμενικά ριζοσπαστική, προοδευτική, με μαζική απεύθυνση και ικανή να κινητοποιήσει τον λαό.

Στο προσεχές διάστημα θα δούμε δύο άξονες να διαμορφώνουν τον πολιτικό συσχετισμό: τον άξονα δεξιάς- αριστεράς και τον άξονα προγραμματικής επάρκειας- προγραμματικού κενού. Οι επερχόμενες ευρωεκλογές θα στείλουν τα πρώτα μηνύματα που θα ακολουθηθούν από πολύ σαφέστερα αμέσως μετά.