Λίγο πριν τις δημοτικές/περιφερειακές εκλογές και τις επερχόμενες ευρωεκλογές της επόμενης Κυριακής, η δημόσια ζωή κοσμήθηκε με τις αποκαλύψεις του τέως υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθυ Γκάϊτνερ σύμφωνα με τις οποίες ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε είχε ήδη απο τον Ιούνιο του 2012 έτοιμο σχέδιο εξόδου της Ελλάδας απο το ευρώ.     

Λίγο πριν ή λίγο μετά τις δεύτερες εκλογές (17 Ιουνίου 2012) παίχτηκε η υπόθεση Grexit κι όπως ομολογεί ο Γκάϊτνερ ήταν κάτι που δεν μπορούσε να κουβαλήσει μόνος του και το μετέφερε στον πρόεδρο Ομπάμα. Που του εκδήλωσε κι αυτός την ανησυχία του. Μια απο τις ενέργειες του αμερικανού προέδρου ήταν να οργανώσει ένα παράλληλο με την επίσημη διπλωματική οδό δίκτυο ενημέρωσης και συνεργασίας με ευρωπαίους  παράγοντες, τεχνοκράτες και πολιτικούς, αποτέλεσμα των εργασιών του οποίου ήταν να παρουσιάσει (ή να υποδείξει, να προτείνει, όπως το διαλέγει κανείς…) στην καγκελάριο Μέρκελ «σχέδιο σωτηρίας» του ευρώ βασισμένο στις προτάσεις του ιταλού τεχνοκράτη και πρώτου μεταμπερλουσκονικού πρωθυπουργού Μάριο Μόντι. Το οποίο η Μέρκελ δέχτηκε με εκνευρισμό αρχικά (έπρεπε να το αποδεχτούν και εγκρίνουν πρώτα οι τραπεζίτες της) μια και φοβόταν την κατάρρευση του ευρώ λόγω (κυρίως) της ελληνικής κρίσης και «εάν πέσει το ευρώ, τότε θα πέσει και η Ευρώπη» όπως πίστευε και έλεγε σύμφωνα με τους Financial Times. 

Η αμερικανοϊταλική συνεργασία, μέρος της οποίας αποτελούσε η συμφωνία για αγορά ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κάτι που ως ιδέα και προπτική απεχθανόταν η Μέρκελ, στηρίχτηκε στη λογική που περιέγραψε στους F.T. o Μόντι : «Θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι που δεν θα ήταν επικίνδυνο για τον έλεγχο της προσφοράς χρήματος στην Ευρώπη, που δεν θα ήταν προσβλητικό για τη γερμανική παράδοση, και, θα βοηθούσε  στον έλεγχο των spreads».

Χρειάστηκε αν περάσουν τρεις μήνες για να συμφωνήσει η καγκελάριος σε μια παραλλαγή του σχεδίου Ομπάμα-Μόντι, που εμπνεύστηκε το επιτελείο ενός άλλου ιταλού που κλήθηκε «να σώσει το ευρώ», του Μάριο Ντράγκι. Η παραλλαγή στηριζόταν κι αυτή στην αγορά ομολόγων απο την ΕΚΤ αλλά με άλλους όρους και   διαδικασίες με κύρια δέσμευση και προϋπόθεση την αποδοχή απο τις προβληματικές (και βοηθούμενες μέσω της έκδοσης και κινητικότητας των ομολόγων) χώρες της αρχής των μεταρυθμίσεων. Αλλά όχι στο …μιλητό και με «συμφωνίες κυρίων» – με έγγραφες δεσμεύσεις, υπερψηφίσεις απο τα εθνικά κοινοβούλια και νομικά πλέγματα.  Ό,τι δηλαδή και όσα έγιναν και εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα.

Ανατροπή κυβέρνησης και διορισμός άλλης

Ταυτόχρονα με τα προηγούμενα που είναι άκρως σοβαρά και σχηματίζουν ένα διεθνοποιημένο πολιτικοοικονομικό θρίλερ άμεσου και με μεγάλη χρονική διάρκεια, απροκάλυπτου ελέγχου των χωρών-μελών της ευρωζώνης, εμφανίστηκε και η υπόθεση διορισμού ελληνικής κυβέρνησης απο το ευρωπαϊκό διευθυντήριο με επικεφαλής τον αποτυχημένο πορτογάλο πρωθυπουργό Μπαρόζο που εκτελεί (από το 2004!) θητεία προέδρου της Κομισσιόν. Η ριψοκίνδυνη κίνηση του αμήχανου και ανεπαρκούς πρωθυπουργικά Γ.Α.Παπανδρέου «να προτείνει» στους εταίρους-δανειστές το γνωστό δημοψήφισμα ενεργοποίησε πέραν της οργής του γραφικοεκρηκτικού πρώην προέδρου της Γαλλίας (με εν μέρει ελλληνοεβραϊκή καταγωγή) Σαρκοζί που ανέλαβε να επιτεθεί στον ΓΑΠ και για λογαριασμό της Μέρκελ, δυνάμεις που ήθελαν την «ομαλότητα» με κάθε θυσία, όπως ακριβώς θέλουν το «ευρώ με κάθε θυσία».

Απο καιρό είχαν αρχίσει να γράφονται σποραδικά διάφορα στιγμιότυπα απο εκείνο το Νοέμβριο του 2011 με πρωταγωνιστές τον ΓΑΠ και τους πρωθυπουργούς-δανειστές, τόσο από δημοσιογράφους όσο και από πολιτικούς (εν είδει λογοτεχνικών απομνημονευμάτων) που μετείχαν στο ελληνικό και ευρωπαϊκό δράμα της περιόδου 2010-2012.  Όλες οι διηγήσεις οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι το ευρωπαϊκό διευθυντήριο ήθελε στις προβληματικές χώρες (ίσως και στις άλλες, αλλά σε αυτές το θέμα ήταν επείγον) κυβερνήσεις που θα συμφωνούσαν με συνοπτικές διαδικασίες στη γερμανική γραμμή για την οικονομία, τη λιτότητα, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, το λιγότερο κράτος, τις απολύσεις και την κυριαρχία των αγορών. Αυτό μπορούσε να περάσει μόνο απο κυβερνήσεις τεχνοκρατών  που υπό την κάλυψη (αλλά όχι την άμεση ενοχή-μόνο τη συνενοχή) των πολιτικών θα νομοθετούσαν και θα περνούσαν από τη Βουλή τα πάντα, όσο δεν έβαζε ο νους κανενός.  Έτσι φθάσαμε στην κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου με τα γνωστά αποτελέσματα.                                                                                                                                                                       
Λίγο πρίν, λίγες μέρες πριν, ο Γ.Α. Παπανδρέου για να μην ανατραπεί απο τις ενδοπασοκικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις Βενιζέλου-Λοβέρδου αλλά και διάφορους βουλευτές που δεν τον θεωρούσαν επαρκή, ζήτησε να λάβει η κυβέρνησή του ψήφο  εμπιστοσύνης απο τη Βουλή με αντάλλαγμα να παραιτηθεί ο ίδιος από πρωθυπουργός δυό μέρες μετά! Όλα αυτά έγιναν το Νοέμβριο του 2011. Και σήμερα αποκαλύπτονται από ξένους δημοσιογράφους, πολιτικούς, εφημερίδες.

Τι κάνουμε «το προϊόν»;
 
Παρά το ειδικό βάρος των γεγονότων, τη δραματικότητα των περιστατικών και των εξελίξεων που ως κορυφή έχουν την είσοδο της Ελλάδας σε μόνιμη, έγγραφη και νομική εξάρτηση απο ξένες ποικιλώνυμες δυνάμεις με κυρίαρχο το βρετανικό δίκαιο σε όποια συμφωνία επέλεξε να ψηφίσει η ελληνική Βουλή, όλα τα προηγούμενα μοιάζει να περνούν ως απλές διηγήσεις.                       

Σε μια κανονική χώρα που δεν θα ίσχυε το άλλοθι του φόβου που σκεπάζει την πόλη, αλλά και δεν θα είχε τόσο πλατιά (και επιτυχημένη) εφαρμογή το δογμα του σοκ όπως το περιγράφει η Ναόμι Κλάϊν, «οι διηγήσεις» αυτές θα προσδιόριζαν τη δημόσια ζωή και θα καθόριζαν τις εξελίξεις. Εδώ κινδυνεύουν να απορροφηθούν όπως οτιδήποτε (απολύσεις, ανεργία, πόνος, καταστροφή της μεσαίας τάξης, αναστολή αν όχι κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας) και να αποτελέσουν απλώς μέρος της (πολύ) σύγχρονης και πρόσφατης ιστορίας. Χωρίς να συνδέονται με τη ζωή και την καθημερινότητα.

Ίσως να πρόκειται για τη μακρά και επίπονη διαδικασία εξόδου απο το σοκ και μετά την έξοδο να σκύψουμε στα χαρτιά και τις αποκαλύψεις της σύγχρονης αθλιότητας.                                                                                                                     

Θα πεί κάποιος, μα μπορεί τότε να είναι αργά! Αργά για ποιόπράγμα;                                                                  

Και πως προσδιορίζεται  το αργά όταν έχεις δυο-τρεις χιλιάδες χρόνια ιστορία; Μήπως όμως κι αυτή η απάντηση είναι ένα ακόμα άλλοθι; Μπορεί. Κάτι πρέπει να βρούμε για να αντιμετωπίσουμε το ιδιότυπο πολιτικό δημόσιο κώμα που έχει περιέλθει η χώρα. Κάτι.                           

Προς το παρόν ψηφίζουμε.