Μη φοράτε μάσκες είναι επικίνδυνο. Αν δεν φορέσετε μάσκες, έχετε πρόστιμο 150 ευρώ. Μη συνωστίζεστε στις εκκλησίες είναι επικίνδυνο. Οι εκκλησίες ανοίγουν σιγά σιγά… Οι συναυλιακοί χώροι πάλι που δεν σε στριμώχνουν στους τέσσερις τοίχους, όχι. Τεστ δεν χρειάζονται. Έχουμε μεριμνήσει ώστε να γίνονται ολοένα και περισσότερα τεστ. Τα παιδιά είναι οι επικίνδυνοι ξενιστές του ιού, γιατί μεταφέρουν τον ιό στις ευπαθείς ομάδες, γι’ αυτό κλείνουμε τα σχολεία. Τα σχολεία ανοίγουν άμεσα. 

Αν καλούσαμε έναν ψυχίατρο να σχολιάσει τις αντιφάσεις τις κυβέρνησης και του επιτελείου της τις τελευταίες εβδομάδες, θα μας υπενθύμιζε, ότι το διπλό μήνυμα, εκτός από τη σύγχυση που προκαλεί, μπορεί να οδηγήσει κάποιον κάτω από ορισμένες συνθήκες, έως και σε διαταραχή. 

Όχι, η κυβέρνηση δεν έχει σκοπό να μας τρελάνει. Απλά θολώνει τα νερά, σαν τη σουπιά, όταν νιώθει πως κινδυνεύει. Η απουσία του οργανωμένου σχεδίου, σε συνδυασμό με την ανάγκη να ικανοποιήσει συγκεκριμένα συμφέροντα, έχει σαν αποτέλεσμα οι πολίτες πλέον αρχίζουν να βλέπουν πως κάτω από τον ήπιο τόνο των τεχνοκρατών εκπροσώπων της, να εκτυλίσσεται  μια άνευ προηγουμένου, παρωδία. Κοινώς, γελάει ο κόσμος. 

Γιατί, υπό τον φόβο της πανδημίας, ακούμε πιο προσεκτικά από ποτέ. Και τον ακούσαμε τον κύριο Τσιόρδα να μας λέει ότι οι μάσκες, όχι απλά δεν είναι απαραίτητες, αλλά ίσως να είναι και επικίνδυνες. Τον ακούσαμε με τα αυτιά μας να λέει, πως δεν χρειάζονται τεστ. Μετά ακούσαμε και για το πρόστιμο των 150 ευρώ που χρεώθηκε κάποιος επειδή τελικά δεν έβαλε μάσκα, ακούσαμε και πως τελικά τα τεστ θα γίνονται γιατί είναι απαραίτητα. 

Εν ολίγοις, η δεύτερη φάση που ονομάζει η κυβέρνηση «γέφυρα» καθώς σηματοδοτεί τη μετάβαση στην μετά πανδημία εποχή, ξεγυμνώνει απόλυτα την κυβέρνηση, φανερώνοντας πως το γεγονός ότι δεν θρηνήσαμε περισσότερους νεκρούς, ήταν αποτέλεσμα του αυτοεγκλισμού μας και της πειθαρχίας μας και όχι της τέλειας οργάνωσης από την πλευρά της πολιτείας, όπως προσπάθησε με χίλιους τρόπους να υποστηρίξει το επιτελείο της ΝΔ με την ενίσχυση της πλειοψηφίας των ΜΜΕ που ελέγχει. 

Προσπάθησαν νωρίτερα να το ψελλίσουν οι εργαζόμενοι στο ΕΣΥ, αλλά οι φωνές τους παύθηκαν από μικρόφωνα που έκλειναν στα τηλεοπτικά κανάλια, όταν κάποιος γιατρός, δοκίμαζε να περιγράψει την πραγματική κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία, αποδομώντας την προπαγάνδα του Μαξίμου που προσπαθούσε να μας πείσει, πως ο Κ. Μητσοτάκης άξαφνα ανακάλυψε την αναγκαιότητα την αξία της δημόσιας υγείας. 

Προσπάθησαν κι άλλοι και τσουβαλιάστηκαν στο ίδιο σακί, ως γραφικοί που δεν σέβονται την Εθνική προσπάθεια. Κι ας στάθηκαν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης στο ύψος της τραγικής περίστασης, αποφεύγοντας να κάνουν μικροπολιτική. Για την κυβέρνηση και τους Ταλιμπάν υποστηρικτές της δεν ήταν αρκετό. Οφείλουν οι πάντες να σιωπήσουν για πάντα και να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του Κ. Μητσοτάκη, τον Μωυσή της γενιάς του, όπως αρέσκονται να τον αποκαλούν οι αυλικοί του. 

Σήμερα όμως, που κάτω από τη «Γέφυρα» στοιβάζονται χιλιάδες άνεργοι, για τους οποίους δεν έχει κάποιο σχέδιο ο Μωυσής για το πως θα οδηγηθούν στη γη της επαγγελίας και οι οποίοι ακούν το «σοβαρό επιτελείο» να κάνει το άσπρο μαύρο, και το γλυκό πικρό, κοιταζόμαστε με απορία. 

Σωστά μας έκλεισε στα σπίτια μας η κυβέρνηση, αλλά τώρα δεν ξέρει πως να μας βγάλει με ασφάλεια. Κι όταν καλείται να δώσει οδηγίες εξόδου, μπουρδουκλωνόμαστε. Να βγούμε με το δεξί ή με τ’ αριστερό; Με μάσκα ή χωρίς; Να πάρουμε το μετρό; Κι αν ναι, γιατί ξεκινάει η λειτουργία του στις 10; Να πάρουμε τα παιδιά σχολείο και μετά να τα στείλουμε με τους παππούδες στο χωριό; Είναι ασφαλές; Μήπως να τα κοινωνήσουμε για να μην τους κολλήσουν όπως λέει κι η γνωστή λοιμωξιολόγος; Να ξεχυθούμε στις παράλιες αλλά όχι στις συναυλίες; Με τη μουσική κολλάει περισσότερο; Κι όσο αναρωτιόμαστε πως θα επιβιώσουμε κι αν θα βγούμε από την πόρτα ή το παράθυρο… περνούν τα σκάνδαλα με τα voucher και τα αντιλαϊκά νομοσχέδια βροχή από τη βουλή. 

Και δεν έχει τέλος η παρωδία γιατί δεν έχει ούτε αρχή ούτε μέση ούτε τέλος το σχέδιο της κυβέρνησης. Τελικά, μας έπεισαν. Θα αρχίσουμε να κάνουμε όλοι τον σταυρό μας, ελπίζοντας σε ένα θαύμα τώρα που μπαίνουμε πρακτικά στην πρακτική της ανοσίας της αγέλης, από την πίσω πόρτα. Εκείνη της ανικανότητας.