Έχεις δει κι εσύ τέτοιους τύπους. Να γκαζώνουν, γιατί έτσι γουστάρουν, να κάνουν επίδειξη δύναμης, γιατί τους παίρνει, να τρομάζουν τους γύρω, γιατί τους δίνει ικανοποίηση, να αγνοούν το νόμο, γιατί οι κανόνες υπάρχουν για να παραβιάζονται, να διεκδικούν βίαια την προσοχή των άλλων, να κυνηγούν την εντύπωση, να κάνουν θόρυβο, να ενοχλούν, να επιτίθενται. 

Τους έχεις δει στο δρόμο με το αυτοκίνητο και τη μηχανή, στη θάλασσα με το φουσκωτό και το σκάφος, τους βλέπεις παντού και πάντα, να γίνονται όλο και περισσότεροι, να κάνουν όλο και μεγαλύτερη φασαρία, να πιάνουν όλο και μεγαλύτερο χώρο. 

Ξέρεις ότι σκοτώνουν, τόσα ρεκόρ έχουμε σπάσει στην αιματοχυσία στην άσφαλτο, αλλά δεν ήξερες ότι λίγο πιο κάτω θα υπήρχε η διεμβόλιση μιας λάντζας με τον οδηγό του φονικού ταχύπλοου να αφήνει αβοήθητα τα θύματά του γιατί βρέθηκε «σε κατάσταση σοκ». 

Το σοκ δεν ήταν τόσο μεγάλο ώστε να μην φροντίσει για την ασφαλή αποβίβαση της παρέας του, να μην επικοινωνήσει για νομική καθοδήγηση και να μην ειδοποιήσει από το σπίτι του πια με τις αρχές, δεν ήταν τόσο μεγάλο ώστε να τα χάσει και να μην ξέρει τι κάνει, πού πάει, ποιος είναι. 

Δεν υπάρχει τίποτα που να ανακουφίζει τους ανθρώπους που πονούν για την απώλεια των δικών τους, δεν υπάρχει κάτι που να θεραπεύει και να παρηγορεί μετά από ένα τέτοιο δράμα. Υπάρχει, όμως, κάτι αναγκαίο για τη συλλογική ψυχική υγεία και είναι η απόδοση Δικαιοσύνης και η απρόσκοπτη λειτουργία των θεσμών στη διαλεύκανση και τη διαχείριση αυτής της ανυπόφορης υπόθεσης. 

Δεν είναι δουλειά του υπουργού να κάνει ανακοινώσεις που ανήκουν στην αρμοδιότητα του λιμενικού ή της αστυνομίας, ούτε της κυβέρνησης να ψάχνει εσωτερικό εχθρό στο twitter, δεν είναι καθήκον πολιτικών αρχηγών της αντιπολίτευσης να παριστάνουν τους ντετέκτιβ, δεν είναι δικαίωμα των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων να καλλιεργούν και να διαδίδουν φήμες, δεν είναι είδηση η υποψία ούτε έχει δίκιο όποιος φωνάζει περισσότερο. 

Στην τραγωδία της Αίγινας συνοψίζονται πολλά από τα ελληνικά δεινά: Ανομία, έλλειψη ορίων, ασέβεια για τον δημόσιο χώρο και για τον άλλο, επιδειξιομανία, επιπολαιότητα, επιθετικότητα, πρωτογονισμός. 

Και μετά την τραγωδία, θεσμική αταξία, αμφιλεγόμενοι χειρισμοί από τους αρμόδιους, βιασύνη στην εξαγωγή συμπερασμάτων, θεωρίες συνωμοσίας, οπαδισμός, παιχνίδι με τα ένστικτα της αγέλης – που τρέφεται με το αίμα, που δεν χορταίνει το μίσος, την καταστροφή, το κακό.