Ζούμε σε μια εποχή, φαίνεται, στην Ελλάδα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, όπου η κρατική και κοινωνική πρόνοια έχουν πάει περίπατο και όπου προσκυνάται ως ανώτερη Δύναμη το κέρδος, ο πλουτισμός  και η δήθεν ανάπτυξη – που αφορά κάποιους  που κερδοσκόπησαν στην κρίση αλλά όχι τους υπόλοιπους – κάθε τι που μάθαμε μεγαλώνοντας είναι απόλυτα άχρηστο. Όλα εκείνα τα διδάγματα από γονείς και δασκάλους φαντάζουν γελοία στη σύγχρονη εποχή και όλα όσα είχαμε συνηθήσει να θεωρούμε προτερήματα ή όσες αρχές  είχαμε μάθει να σεβόμαστε και να ακολουθούμε ως απαράβατους κανόνες συνείδησης, ήθους και κοινωνικής ευθύνης έχουν καταντήσει απλά γραφικά και ρομαντικά απομεινάρια μιας άλλης εποχής.

Αναρωτιέμαι τι καθόμασταν και τρώγαμε ώρες από την έφηβη ζωή μας για να μελετήσουμε την Ιστορία και τα διδάγματά της, αφού οι άνθρωποι που κυβερνούν τη χώρα μοιάζει να είναι όχι απλά ανιστόρητοι αλλά και να καταπατούν ή να αποστρέφονται οτιδήποτε εχει σχέση με τα υποτιθέμενα δημοκρατικά ιδεώδη και ιδανικά που κάποτε θεωρούσαμε σημαντικά. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η ανθρώπινη ζωή δεν έχουν καμμία απολύτως αξία στην σύχγρονη «Γη της Επαγγελίας» που λέγεται Ελλάδα. Τι  ώρες ατελείωτες μας πιπίλιζαν το μυαλό με την την «ευγενή άμιλλα», με την έννοια του «δίκαιου και του αληθινού», πόσες ώρες χαμένες να διαβάζουμε του μεγάλους φιλόσοφους και ποιητές, να παθιαζόμαστε  με την Ελλάδα του Ελύτη, του Ρίτσου ή του Σεφέρη. Που να ξέραμε τότε ότι κάποτε όλα αυτά θα ήταν παντελώς άχρηστα σε μια χώρα που το μόνο που ανταμείβεται τελικά είναι η λαμογιά, η κουτοπονηριά και η ανικανότητα. 

Γιατί άκουγα τον πατέρα μου που έλεγε ότι το πιο σημαντικό στη ζωή είναι να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια ότι δεν έχεις βλάψει ή αδικήσει κανέναν και  γιατί, αργότερα,  στη Νομική πίστεψα ότι όλοι είναι ίσοι ενώπιον του νόμου ή ότι το Σύνταγμα είναι ιερό και η καταπάτηση του σημαίνει δικτατορία και εκτροπή; Όλα λάθος. Όλα αυτά που είχαμε μάθει και εμπεδώσει βαθειά στο νου και τη ψυχή ως αρετές αποδείχτηκαν θανάσιμα αδικήματα στην Ελλάδα της διαπλοκής αλλά και στην Ελλάδα της σύγχρονης «ανάπτυξης» και «προόδου». Σήμερα όποιος βλάπτει τον διπλανό του κερδίζει πόντους, βγαίνει μπροστά και καταλήγει ισχυρός και απροκάλυπτα στο απυρόβλητο όσον αφορά τις συνέπειες των πράξεων του. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό χωρίς καμμία απολύτως ενοχή. Και γιατί να έχει ενοχές κάποιος που το κράτος, η δικαιοσύνη και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας  στηρίζουν, υποστηρίζουν και επιβραβεύουν για τις – αποτρόπαιες  – πράξεις του; Που κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά σε κάθε ανθρωπιά και έννοια δικαιοσύνης και δίνουν συγχωροχάρτι στην αδικία, στην βία, στην δουλία και στην κάθε είδους ανομία;

Στη χώρα που το δικαστήριο αθωώνει αυτούς που πυροβόλησαν και τραυμάτισαν τους μετανάστες εργάτες γης στη Μανωλάδα – τους οποίους έχουν στη δούλεψη τους με όρους δουλίας και με συνθήκες διαβίωσης εγκληματικά απάνθρωπες  – τι θέση έχουν τα άχρηστα διδάγματα ή οι αρχές και οι αξίες που μας φόρεσαν παντιέρα; Όλα ευτελίζονται και καταπατούνται, γίνονται κουβάρι και μας χτυπάνε στη μούρη.  Στην σύγχρονη Ελλάδα της ανάπτυξης του κ. Σαμαρά και της κυβέρνησης του οι εργάτες γης – βλέπε «σκλάβοι» – είναι απλά ένα ασήμαντο και ευτελές γρανάζι –που μπορεί εύκολα να αντικατασταθεί – μιας σημαντικής νεοφιλελευθερης οικονομικής πολιτικής που διαφυλάσσει τα κέρδη των ισχυρών και κάνει με απλά λόγια τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.

Μπροστά στο κέρδος κάθε άλλη αξία καταλύεται και κάθε έννοια νομιμότητας και δικαιοσύνης παραβιάζεται ανεξέλεγχτα . Μοναδική πολιτισμική κληρονομιά για τις επόμενες γενιές και άρτιο ηθικό δίδαγμα ακροδεξιάς ρατσιστικής μισαλλοδοξίας για μας και τα παιδιά μας…. Μπράβο και στον κ. Άδωνι Γεωργιάδη που έσπευσε και αυτός να συμβάλει, και να υπερθεματίσει μάλιστα, σε αυτό το ωραίο μάθημα δημοκρατίας και δικαιοσύνης λέγοντας ότι «δεν υπάρχει διακύβευμα» και ότι οι επιστάτες, τα αθώα αυτά αγόρια , βρισκόντουσαν σε άμυνα και πυροβόλησαν στον αέρα αλλά ίσως μερικα σκάγια να βρήκαν ξωφαλτσα «κάποιους μετανάστες»…

Και μάταια προσπαθώ να θυμηθώ – όπως σε κάτι ασύνδετους αλλά τρομαχτικούς εφιάλτες – πότε πρωτοσκέφτηκα ότι ζω σε μιαν άγνωστη χώρα, πότε ακριβώς συνειδητοποίησα την αποξένωση και το άδειασμα που μου προκαλεί αυτή η σκληρή Ελλάδα που χτίζεται γύρω μου,ύπουλα και υποχθόνια, αλλά καθημερινά, από όλους εκείνους που έχουν την τύχη της και τη δική μας στα χέρια τους….