Τους βρίσκεις παντού. Στον ιερό, όσο και πατριωτικό αγώνα υπέρ των μνημονίων, τα οποία εκθειάζουν γιατί έβαλαν, λέει, τους κακομαθημένους και τεμπέληδες Έλληνες, επιτέλους, στη θέση τους. Δεν έχουν την ίδια αντίληψη βέβαια για τους ολιγάρχες του πλούτου, τους οποίους διακριτικά προστατεύουν και αφήνουν στο απυρόβλητο της λιτότητας.

Γι αυτό άλλωστε, οι εμφορούμενοι από νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες και κατά τα άλλα πατριώτες Σαμαράς, Βενιζέλος και Γιώργος Παπανδρέου, στον τιτάνιο αγώνα τους να σώσουν την πατρίδα από τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα χρέη, συγκεντρώνοντας χρήματα από τους πολλούς και τους μη έχοντες, δεν συμπεριέλαβαν στον αναγκαστικό… έρανο ούτε τους εθνικούς εργολάβους, ούτε και τους λοιπούς μεγαλόσχημους μεσάζοντες και καναλάρχες, οι οποίοι κερδίζουν στις πλάτες των εκατομμυρίων απλών ελλήνων που σηκώνουν το βάρος της λιτότητας. Ένας μάλιστα από αυτούς, «ακούμπησε» κοντά 2 δις Ευρώ (!) μόλις προσήχθη αρμοδίως από την κυβέρνηση Τσίπρα, αφήνοντας αναπάντητο το ερώτημα: Μα επάνω του τα είχε;

Η Ελβετική Τράπεζα Credit Swiss δίνει αδιάψευστα στοιχεία για τη συγκέντρωση πλούτου στην Ελλάδα τα χρόνια της κρίσης και της λιτότητας. Σύμφωνα με την έκθεση που δημοσίευσε για την κατανομή του πλούτου το 2014, αναφέρει για τη χώρα μας ότι το 48% του εθνικού πλούτου που κατείχαν προ κρίσης οι λεγόμενοι ολιγάρχες, που αριθμούν το 1% του ελληνικού πληθυσμού, αυξήθηκε και έγινε 56% του πλούτου της χώρας το 2014. Ενώ, δηλαδή, όλοι εμείς οι… κοινοί θνητοί πληρώναμε τα τελευταία χρόνια με αίμα το κόστος της λιτότητας και των μνημονίων, κάποιοι, πιο ίσοι προφανώς από εμάς, όχι μόνο δεν πλήρωσαν αυτό που τους αναλογούσε, αλλά κέρδισαν κι από πάνω ένα ποσό που αντιστοιχεί στο 8% του εθνικού πλούτου. Κι όλα αυτά υπό την προστατήρια σκέπη των μνημονιακών κυβερνήσεων του ΓΑΠ, του Σαμαρά και του Βενιζέλου, οι οποίοι ανέλαβαν να σώσουν την… πατρίδα από τα δεινά που οι ίδιοι ή οι προκάτοχοι και ομοϊδεάτες τους στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ προκάλεσαν.

Τους βρίσκεις ακόμη να αλωνίζουν στα κανάλια, είτε ως δημοσιογράφους, είτε και ως πολιτικούς και να κινδυνολογούν προβλέποντας τη χρεοκοπία της Ελλάδας δις εβδομαδιαίως. Ευτυχώς που η ισχύς της αυτοεκπλήρωσης της προφητείας δεν έχει ακόμη αποδειχθεί. Μόλις χτες πάντως, ανακοίνωναν πάλι νέες ημερομηνίες σύγκρουσης με τα βράχια, δίκην τιμωρίας για την… ύβριν της κυβέρνησης Τσίπρα να έχει το θράσος να διαπραγματεύεται επί τετράμηνο υπέρ των δικαίων των φτωχών ελλήνων, αντί να παραδοθεί άνευ όρων στις ορέξεις των ισχυρών λόμπυ της Ευρώπης.

Τους βρίσκεις ακόμη να πρωτοστατούν στις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων οργανισμών, άλλους από ιδεοληψία για την κυριαρχία της αγοράς και άλλους από ιδιοτέλεια, μια και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν στην Ευρώπη και διεθνώς θα είναι αυτοί που θα ωφεληθούν από το ξεπούλημα της Ελλάδας.

Εκεί που περισσότερο όμως τους βρίσκεις όλους μαζί και μάλιστα περισσότερο συσπειρωμένους σε σχέση με ο,τιδήποτε άλλο, δεξιούς, δήθεν σοσιαλιστές και τάχα κεντροαριστερούς νεοφιλελεύθερους, είναι στην υποστήριξη του νόμου Διαμαντοπούλου. Νεοδημοκράτες, Πασόκοι, (όσοι απομείναν), Ποταμίσιοι και πρώην ΔΗΜΑΡίτες, ρίχνουν όξος και χολή εναντίον του υπουργού Παιδείας Μπαλτά, ο οποίος τόλμησε να ακουμπήσει το Άγιο Δισκοπότηρο του νεοφιλελευθερισμού.

Θέλεις γιατί η Παιδεία, ούτως ή άλλως, αποτελεί τη ναυαρχίδα των ιδεολογικών συγκρούσεων; Θέλεις γιατί η αντιμετώπιση των πανεπιστημίων ως εάν να ήταν επιχειρήσεις, με Διοικητικά Συμβούλια και διορισμένες ηγεσίες, βρίσκεται στον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης σκέψης; Θέλεις γιατί ο νόμος Διαμαντοπούλου ένωσε τους μέχρι πρότινος αιώνιους αντιπάλους, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, υποστηριζόμενος από 250 ψήφους στη Βουλή και γι αυτό τον τιμούν όπως οι Μουσουλμάνοι τη Μέκκα; Θέλεις γιατί τα συμφέροντα που εκπροσωπούν έχουν βάλει τα ελληνικά πανεπιστήμια στο μάτι; Θέλεις γιατί πιστεύουν ότι ελέγχοντας τα πανεπιστήμια ελέγχεις το μέλλον;

Για κάποιους από αυτούς ή και για όλους μαζί τους λόγους, η νεοφιλελεύθερη συμμαχία έχει συγκεντρώσει το σύνολο του επικοινωνιακού, επιχειρησιακού και πολιτικού οπλοστασίου της εναντίον του Μπαλτά και όσων υποστηρίζουν την κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου, πιστεύοντας ότι η επιστροφή της δημοκρατίας στην ανώτατη εκπαίδευση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αναβάθμισή της.

* Του Καθηγητή Γιάννη Α. Μυλόπουλου, τ. Πρύτανη ΑΠΘ