Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω απόλυτα ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου τι θα ήταν το δημοκρατικά και ηθικά σωστό. Είμαι όμως σίγουρη ότι η Χρυσή Αυγή και τα μέλη της, βουλευτές, στελέχη και υποστηρικτές έχουν εξαπολύσει ένα πολύ πετυχημένο επικοινωνιακό παιχνίδι και ούτε λίγο ούτε πολύ προσπαθούν να εμφανιστούν ως «ήρωες αντίστασης», κυνηγημένοι από το σύστημα και κατατρεγμένοι από το καθεστώς. Και αυτό θα ήταν σχεδόν αστείο αν δεν ήταν τόσο, μα τόσο, επικίνδυνο.

 
Είναι φανερό ότι η εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής έχει καταφέρει να πείσει αρκετό κόσμο ότι το μόνο που την αφορά είναι το καλό της Ελλάδας κι ότι αγωνίζεται να αναχαιτίσει ντόπιους και ξένους εχθρούς που επιβουλεύονται την πατρίδα, την θρησκεία και την ελληνική οικογένεια. Τα αποτελέσματα των εκλογών, ευρωπαϊκών και αυτοδιοικητικών, δεν αφήνουν πια καμιά αμφιβολία ότι τους ψηφοφόρους της ΧΑ δεν τους αφορά ούτε η εγκληματική της δράση, ούτε η ναζιστική ιδεολογία της. Ή πιστεύουν ότι αυτά είναι λασπολογίες των πολιτικών αντιπάλων του «κόμματος» τους, ή ασπάζονται τις πράξεις και την ιδεολογία της ως έχει.
 
Ας μην επαναπαύεται λοιπόν κανείς από εμάς και κυρίως ας μην πιστέψει ότι τα δικαστήρια και οι καταδικαστικές αποφάσεις θα αναχαιτίσουν την δράση των τραμπούκων οπαδών της Χρυσής Αυγής. Και πολύ φοβάμαι ότι όσο τα τηλεοπτικά κανάλια, καλοκαίρι γαρ δεν έχουν και πάρα πολλά θέματα να ανασκαλέψουν, δείχνουν τους υπόδικους βουλευτές και τα στελέχη της ΧΑ να οδηγούνται με τις χειροπέδες στις εισαγγελείς και όσο δείχνουν τους «αγανακτισμένους οπαδούς» με τις ελληνικές σημαίες και τις βίαιες επιθέσεις τόσο σε δημοσιογράφους όσο και – έστω και προσχηματικά – στα φιλαράκια τους ΜΑΤατζήδες, τόσο ηρωοποιούνται στα μάτια των ανεγκέφαλων οπαδών τους ως αντιστασιακοί και κατατρεγμένοι. Δεν λέω ότι θα έπρεπε να υπάρχει απόλυτη «σιγή ασυρμάτου» και τηλεοπτικό «μαύρο» σε ο,τι αφορά την Χρυσή Αυγή αλλά αναρωτιέμαι τελικά αν αυτού του είδους η δημοσιότητα – έστω και αρνητική έστω και ανατριχιαστική – δεν παύει να προκαλεί αίσθηση προς όφελος της εγκληματικής οργάνωσης και όλων εκείνων που την υποστηρίζουν – είτε ανοιχτά είτε υπόγεια και υπονομευτικά.
 
Μόνο εμένα μου φαίνεται ή υπάρχει ένας αναβρασμός εντός κυβερνητικού συνασπισμού; Μια ο κ. Μειμαράκης που εμμένει στις θέσεις του για σύγκλιση της Ολομέλειας της Βουλής ώστε να αποφασίσει στο θέμα δημοψηφίσματος για την ΔΕΗ ενώ η κ. Βούλτεψη δηλώνει το ενάντιο ακριβώς,  μια ο κ. Βενιζέλος που αντιτίθεται σε αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο, μια ο κ. Χρυσοχοϊδης που, ενώ αποτελεί μέλος της κυβέρνησης, λέει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πλέον «καρικατούρα»  – δηλώνοντας, με λίγα λόγια, ανοιχτά αυτό που όλοι οι υπόλοιποι γνωρίζουμε εδώ και πολύ καιρό – μια τόσα και τόσα άλλα καθημερινά και ευτράπελα…. Τι να πει και ο απλός πολίτης που τα χάνει μπροστά σε όλα αυτά τα επικοινωνιακά παιχνίδια και την ξαφνική «σοσιαλιστική» ευαισθησία ενός κραταιού και υποτίθεται σημαντικού μέρους της κυβέρνησης;
 
Αναρωτιέμαι ειλικρινά όταν διαβάζω κάτι τέτοιες δηλώσεις ή άλλες σαν αυτές που αρέσκεται να κάνει ο κ. Πάγκαλος και, ακόμη χειρότερα, ο κ. Βενιζέλος μήπως οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε κάποιο παράλληλο Σύμπαν που εμείς οι υπόλοιποι δεν αντιλαμβανόμαστε. Είναι σαν να μην συνειδητοποιούν ότι ανήκουν στην υποταγμένη στους δανειστές μνημονιακή κυβέρνηση, σαν να μην συνειδητοποιούν ότι αυτοί οι ίδιοι ή κάποιοι «εκλεκτοί» φίλοι και συνάδελφοι τους μας οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα, λες κι όλα αυτά έχουν συμβεί όχι με αυτούς οδηγούς και παραστάτες των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων αλλά ερήμην τους…. Πόσο αμνήμονες ή ευήθεις νομίζουν ότι είμαστε τελικά; Και εμείς πόσο θα ανεχόμαστε -ως ουραγοί των εξελίξεων – να τους δίνουμε την ικανοποίηση ότι μας κοροϊδεύουν επιτυχώς;
 
Το θέμα της ιδιωτικοποίησης της μικρής ΔΕΗ, η αντιπαράθεση κυβέρνησης με σχεδόν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και κυρίως με τον ΣΥΡΙΖΑ, η απεργία και η επίταξη εργασίας, έχουν μονοπωλήσει τις ειδήσεις και τις πολιτικές και δημοσιογραφικές αναλύσεις των τελευταίων ημερών. Και το ψευδο-δίλημμα ιδιωτικοποίηση ή όχι έχει δικαίως διχάσει ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο. Το βασικό όμως πρόβλημα, αυτό που ουσιαστικά έπρεπε να μας απασχολεί όλους, είναι τα μεγάλα συμφέροντα και η διαπλοκή στο χώρο της ενέργειας αλλά και των υπόλοιπων κοινωνικών αγαθών και κρατικών υπηρεσιών.
 
Και ενώ είναι απαράδεκτο η ηλεκτρική ενέργεια αλλά και όλα τα άλλα κοινωνικά αγαθά να είναι σε χέρια ιδιωτών, είναι εξίσου απαράδεκτο να χρησιμοποιούνται ως μοχλοί κέρδους και αδιαφάνειας από το ίδιο το κράτος, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν από τις κυβερνήσεις διαπλοκής των τελευταίων χρόνων, με στημένους διαγωνισμούς, με μίζες και πριμοδοτήσεις των προεπιλεγμένων «εκλεκτών» μεγαλοεπιχειρηματιών, με μαφιόζικης προέλευσης αναθέσεις δημοσίων έργων και γενικά με τους γνωστούς όρους διαφθοράς και λαμογιάς που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή.
 
Άρα το αίτημα δεν είναι μόνο η μη ιδιωτικοποίηση αλλά και η σωστή, δημοκρατική, απόλυτα διαφανής και νόμιμη διαχείριση των κοινωνικών αγαθών από το κράτος. Το μεγάλο στοίχημα δεν είναι να ξεπουλήσουμε όλα τα δημόσια αγαθά σε ιδιώτες και σε μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα αλλά ακριβώς το αντίθετο. Η σωστή και εύρυθμη λειτουργία του Δημοσίου και των υπηρεσιών που ανήκουν σε αυτό, η σωστή και δημοκρατική «εκμετάλλευση» των δημοσίων αγαθών με γνώμονα το κοινό καλό και η ισότιμη πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης μοιάζει να οδηγεί τη χώρα στην αντίθετη επικίνδυνη κατεύθυνση.