Κάθε συντήρηση θέλει και μια ΤΙΝΑ (There Is No Alternative). Δηλαδή, μια βαθειά αντιεπιστημονική και αντί ιστορική άποψη. Το δόγμα της ΤΙΝΑ ουσιαστικά επικαλείται «μονόδρομους», «νομοτέλειες» και «Ιστορικές αναγκαιότητες» που όμως βρίσκονται στη σφαίρα της μεταφυσικής.

Η ΤΙΝΑ του ΚΚΕ, που εμφανίζει τον κομμουνισμό ως ιστορική αναγκαιότητα, υποστηρίζει ένα ιδεολόγημα. Μαρξ και Ένγκελς πουθενά (και λέγοντας πουθενά, εννοώ πουθενά) δεν έγραψαν τέτοια πράγματα. Αντίθετα, στο ιστορικό γίγνεσθαι δεν υπάρχουν μονόδρομοι και αναγκαιότητες. Υπάρχουν δυνατότητες και ο σοσιαλισμός είναι μια απ’ αυτές. 

Το τι θα γίνει όμως σε κάθε «στροφή» της Ιστορίας εξαρτάται από τη δράση των ανθρώπων. Για τους «σοφούς» του ΚΚΕ η Ιστορία δεν είναι το παρελθόν που μας διδάσκει αλλά ο δρόμος προς το προκαθορισμένο (ίσως από κάποιον θεό) μέλλον και το τέλος της Ιστορίας. Και βέβαια η ηγεσία του ΚΚΕ εξ αποκαλύψεως γνωρίζει τις νομοτέλειες.

Πηγαίνοντας μια εικοσαετία πίσω, οι εκλογές του 1996 βρίσκουν το ΚΚΕ με 5,61%. Μετά από 20 χρόνια και οκτώ εκλογικές αναμετρήσεις το ΚΚΕ βρίσκεται στο 5,47%. Στα 20 αυτά χρόνια έχουν συντελεστεί κοσμογονικές μεταβολές σε όλα τα επίπεδα και το μόνο που μπορεί να «υπερηφανεύεται» η ηγεσία του ΚΚΕ, είναι πως «κρατήσαμε τις δυνάμεις μας».

Δεν θα ρωτήσω τι έχει προσθέσει το ΚΚΕ στην πολιτική σκέψη, την οικονομική κ.λπ. σ’ αυτήν την εικοσαετία γιατί είναι σαν να ψάχνει κανείς καλλίφωνο ψάρι. Θα αναρωτηθώ τι διδάχτηκε το ΚΚΕ στα 20 αυτά χρόνια; Η απάντησή μου είναι τίποτα. Δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο αφού για την ηγεσία του δεν υπάρχει λόγος να διδαχθεί από την κοινωνία ή έστω να συνομιλήσει μ’ αυτήν.

Η ηγεσία προσκολλημένη στη δική της ΤΙΝΑ, πιστεύει πως της έχει ανατεθεί ο ρόλος (από κάποιον θεό) να καθοδηγήσει την κοινωνία στη νομοτέλεια του κομμουνισμού. Κάτι σαν τον Μωυσή. Βέβαια δεν υπάρχει η φλεγόμενη βάτος και η εντολή δεν είναι «Βγάλε το λαό μου, τους γιους του Ισραήλ, από την Αίγυπτο», αλλά η παρεμφερής «καθοδηγήστε το λαό στη νομοτέλεια του κομμουνισμού».

Τώρα, αν δόθηκαν στο ΚΚΕ και δέκα εντολές (ή άλλος αριθμός), σε πέτρινες πλάκες (σε CD ή DVD), στο όρος Αιγάλεω (ή σε άλλο όρος), θα σας γελάσω. Το ψάχνουν οι αρχαιολόγοι. Αν πάλι η κοινωνία δεν δέχεται να καθοδηγηθεί, της περιγράφει τη μοίρα της που είναι η εξαθλίωσή της. Πάρτε όποια ομιλία ή παρέμβαση του Κουτσούμπα (ή άλλων) θέλετε για οποιοδήποτε ζήτημα.

Η μόνιμη επωδός είναι η περιγραφή των δεινών του λαού που έρχεται ως τιμωρία για την παραβίαση των νομοτελειών (υποθέτω και πάλι του θεού) που η ηγεσία του ΚΚΕ και η «συνειδητή πρωτοπορία» εξ αποκαλύψεως γνωρίζει. Όπως βέβαια το δρόμο και τις παγίδες. Άραγε αναρωτήθηκαν ποτέ πως και μόνο η αναφορά σε κάποια «συνειδητή πρωτοπορία» είναι ύβρις και ιδεολογικό πραξικόπημα;

Πείτε μου τώρα πως αυτές οι αντιλήψεις δεν είναι ίδιες με την ΤΙΝΑ του ευρωπαϊκού ιερατείου που κατ’ εντολή του «πάσαραν» Σαμαράς και Βενιζέλος. Κι αυτοί εξ αποκαλύψεως γνώριζαν τις νομοτέλειες. Οι πολιτικές επιλογές τους ήταν «μονόδρομος», οι θεοί τους έδωσαν τις «10 εντολές», στο Μαξίμου ή στις Βρυξέλλες, δεν έχει σημασία, σε CD ή στικάκι (είναι υπό έρευνα).

Η εντολή ήταν «απαλλάξτε τον ελληνικό λαό από την τεμπελιά, τα ούζα και τη διαφθορά του». Βεβαίως και η απαραίτητη θεϊκή τιμωρία. Έξω από τα μνημόνια της υποτέλειας θα καταστραφούμε και μας περιμένει εξαθλίωση. Δηλαδή η τιμωρία για την παραβίαση των νομοτελειών των αγορών (διάβαζε «θεών»).[1] Αυτήν την ΤΙΝΑ υπερασπίζεται το ιερατείο σήμερα στην πλάτη των ελλήνων, προς γνώση και συμμόρφωση των λαών που θα αμφισβητήσουν την «ομορφιά» της.

Εννοείται πως και γι’ αυτούς, όπως και για το ΚΚΕ, δεν υπήρχε λόγος να συνομιλήσουν με την κοινωνία. Ιδίως μ’ αυτήν, όταν δεν συνομιλούσαν ούτε καν στο κοινοβούλιο το οποίο κατήργησαν μαζί με το Πολίτευμα και τη Δημοκρατία. Κάπου εκεί μπαίνει στη σκηνή ο Τσίπρας και από πίσω του ένας ολόκληρος λαός.

Απευθύνεται στα ιερατεία, εξωτερικού και εσωτερικού, λέγοντας πως εκτός από την ΤΙΝΑ, υπάρχει και η ΤΙΑ (There Is Alternative). Επιπλέον, καλεί το λαό να επιλέξει την πιο «όμορφη». Φυσικά ο λαός ανάμεσα στη χολεριασμένη ΤΙΝΑ που τον οδηγεί στο βέβαιο θάνατο, επιλέγει την ΤΙΑ και εναποθέτει σ’ αυτήν τις ελπίδες του.

Επίσης φυσικά, το ευρωιερατείο μαζί με τους ντόπιους ραγιάδες και τα ζόμπι που ανασύρθηκαν από τη μούχλα, υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια, με ΜΜΕ και ΑΤΜ τη χολεριασμένη ΤΙΝΑ τους. Και το ΚΚΕ; Α, αυτό έχει παντοτινή αγάπη την δική του ΤΙΝΑ. Μπορεί να είναι 100 ετών αλλά έχει προίκα το (συν, πλην) 5%.

Στην ποδιά της ΤΙΝΑ του ΚΚΕ σφάχτηκαν (χωρίς εισαγωγικά) παλικάρια. «Αποκεφαλίστηκαν» (διάβαζε διαγράφτηκαν) αμέτρητοι γιατί απλώς σκέφτηκαν. Μετρήστε τα περίπτερα της Ελλάδας, πολλαπλασιάστε επί 100 και θα έχετε μόλις το 10% αυτών που «αποκεφαλίστηκαν» μόνο στα τελευταία 40 χρόνια. 

Πίσω από την ΤΙΝΑ του ΚΚΕ (τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια), κρύβεται μια ανεπαρκέστατη πνευματικά και πολιτικά ηγεσία, που επιζητεί την δικαίωσή της. Όχι όμως με βάση την πραγματικότητα, την ανάλυση και σύνθεση, τις ανάγκες της κοινωνίας και της χώρας, αλλά μόνο την στενή ηγετική της επιβίωση.

Αδυνατεί να αντιληφθεί τις κοσμογονικές αλλαγές που έχουν συντελεσθεί στον πλανήτη και στον καπιταλισμό, που από το 1973 έχει μπει σε ένα νέο στάδιο (το ονομάζω Air Capitalism). Συνεχίζει να τον ερμηνεύει με τα κλασσικά ερμηνευτικά εργαλεία παραγνωρίζοντας τα νέα χαρακτηριστικά του. Αυτή η αδυναμία της ηγεσίας του ΚΚΕ την αναγκάζει να κρατά αμυντική στάση και ανάλογη συμπεριφορά.

Παράδειγμα η στάση της στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα με το ΠΑΜΕ. Τι είναι το ΠΑΜΕ; Η απάντηση από τους ίδιους (οι υπογραμμίσεις δικές μου).

«Το ΠΑΜΕ είναι Συνδικαλιστικό Μέτωπο. Είναι ανοιχτό, δημοκρατικό, ενωτικό και επιδιώκει να έχει στις γραμμές του τις πιο ζωντανές, αγωνιστικές δυνάμεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Έχει πανελλαδικά χαρακτηριστικά και ρίχνει το βάρος του σε όλους, χωρίς εξαίρεση, τους χώρους και τους κλάδους παραγωγής, του Ιδιωτικού και Δημόσιου τομέα.

Στο ΠΑΜΕ συμμετέχουν τα πιο δραστήρια Συνδικάτα της Ελλάδας. Είναι εκείνες οι οργανώσεις που ακολουθούν τον ταξικό αγώνα και αγωνίζονται για να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Κοινή συμφωνία αυτών των δυνάμεων είναι να ακολουθούν τη γραμμή του Αγώνα, απέναντι στο κεφάλαιο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Κυβέρνηση.»

Και οι έλληνες εργαζόμενοι που δεν είναι απέναντι στην ΕΕ και την κυβέρνηση; Και οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι; Και όλοι όσοι δεν έχουν (ή έστω δεν έχουν ακόμα) ταξική συνείδηση; Κι όλοι αυτοί που βρίσκονται σε συνδικάτα αλλά όχι στα «πιο δραστήρια»; (Παραλείπω ποιοι ορίζουν και πως την δραστηριότητα ενός Συνδικάτου). Όλοι αυτοί αποκλείονται από το κατά τα άλλα «ανοιχτό, δημοκρατικό, ενωτικό» ΠΑΜΕ. Τους «χαρίζουν» στο κεφάλαιο.

Τι να σχολιάσω τώρα; Οι άνθρωποι έκαναν copy paste τους εαυτούς τους για να έχουν Ι.Χ. «ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ» (δύο σε ένα), αποδεικνύοντας πως τα καραγκιοζιλίκια και η ηλιθιότητα δεν έχουν όρια. Είναι προφανές πως δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους. Αν είχαν θα επεδίωκαν την ώσμωση με όλους χωρίς εξαίρεση τους εργαζόμενους. Εντός κι εκτός της χώρας.

Έτσι, δρουν διασπαστικά κάνοντας τις ΙΧ συγκεντρώσεις τους. Παρότι συμμετέχουν στις εκλογές της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ επιδιώκοντας τη μεγαλύτερη δυνατή εκπροσώπησή τους και φυσικά καλά κάνουν. Δεν αντιλαμβάνονται πως αυτή η διασπαστική τακτική εν τέλει ζημιώνει και αποδυναμώνει το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα. Ένα κίνημα που για πολλούς λόγους, έτσι κι αλλιώς δεν εκφράζει πλέον το γενικό συμφέρον της κοινωνίας που εξέφραζε κάποτε ενώ έχει χάσει την αίγλη και το δυναμισμό του.

Δεν αντιλαμβάνονται πως ρίχνουν νερό στο μύλο του κεφαλαίου. Η αμυντική στάση και συμπεριφορά σε όλο της το μεγαλείο. Αποδεκτό είναι μόνο ό, τι ταιριάζει στο μικρό μεν, αλλά «ευάερο και ευήλιο μαγαζί τους». Για τα υπόλοιπα, γαία πυρί μιχθήτω, ή αλλιώς, για να το καταλάβει και ο Κουτσούμπας, στάχτη και μπούρμπερη. Την ίδια στάση κράτησαν και στο κίνημα των Πλατειών.

Όπως έγραφε ο «Ριζοσπάστης» (26 Μαΐου 2011): «Η αστική τάξη έχει ανάγκη από ένα “κίνημα” στα μέτρα της». Τι δεν καταλάβατε νέοι, νέες και μεσήλικες που συμμετείχατε; Θα σας παρέθετα τι έλεγαν για την εξέγερση της Νομικής και λίγο μετά του Πολυτεχνείου, αλλά δεν έχει νόημα. Η ηγεσία του ΚΚΕ φοβάται το λαό.

Φυσικό επακόλουθο να οχυρώνεται πίσω από την ΤΙΝΑ της όπως έκανε και στο δημοψήφισμα. Ο λαός στο προσκήνιο και οι «ψωριάρηδες» χώρια. Μαζί με τον Παναγόπουλο και τον ΣΕΒ. Αν όμως οι Πλατείες ήταν «ένα “κίνημα” στα μέτρα» της αστικής τάξης, μήπως ο Κουτσούμπας και οι άλλοι «σοφοί» μπορούν να μας πουν τι ήταν τα παρακάτω ποσοστά του ΟΧΙ;

Ασπρόπυργος 79,2%. Κερατσίνι, Δραπετσώνα 72,61%. Ελευσίνα 71,88%. Αιγάλεω 71%. Αγ. Βαρβάρα 72,75%. Νίκαια 72,61%. Αχαρνές 75,2%. Πέραμα 76,4%. Κουτσούμπα τα «λούστηκες»; Κατάλαβες πως τα ποσοστά αυτά είναι αίτηση διαζυγίου της εργατικής τάξης με το ΚΚΕ σας; Εκεί καταντήσατε το ιστορικό αυτό κόμμα και καμία μελλοντική αυτοκριτική ΚΕ δεν θα σας ξεπλύνει.

Άλλωστε έχετε κάνει τόσες και τόσες κωλοτούμπες στα ντοκουμέντα σας που ακόμα και ο Σαμαράς ζηλεύει. Σεβόμενος το ΚΚΕ, όχι την ηγεσία του, θα τους πρότεινα να διενεργήσουν μια δημοσκόπηση με το ερώτημα: «Σε οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση, σε οποιοδήποτε «πάνελ» ομιλητών για οποιοδήποτε θέμα, ξέρετε από πριν τι θα πει το ΚΚΕ;»

Στη συνέχεια βάλτε το νιονιό σας να ερμηνεύσει το αποτέλεσμα. Μόνο μην μας μιλήσετε για σταθερότητα των απόψεών σας γιατί θα επαληθεύσετε τη μούχλα σας. Λες και τα τελευταία 25 χρόνια δεν έγινε τίποτα σ’ αυτόν τον κόσμο και σταμάτησαν τα ρολόγια. Κλείνοντας, θα προσθέσω δυο λόγια για το συνδικαλιστικό κίνημα.

Θεωρώ αυτονόητη την ανάγκη αναγέννησης του συνδικαλιστικού κινήματος και την αναδιάρθρωση του συνδικαλιστικού χάρτη από μηδενική βάση[2]. Όμως πριν απ’ αυτήν, η κοινωνία (και η πολιτεία) πρέπει να απαντήσει σε ένα κρίσιμο ερώτημα. Θέλουμε το κάθε κόμμα να έχει τον δικό του βραχίονα συνδικάτων, ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων και τη δική του Ι.Χ. «ΓΣΕΕ» ή και «ΑΔΕΔΥ», όπως κι αν την ονοματίζει;

Να επιστήσω την προσοχή του αναγνώστη ότι αναφέρομαι σε συνδικάτα, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα, ΓΣΕΕ και όχι σε συνδικαλιστικές παρατάξεις που διεκδικούν (με την ψήφο των εργαζομένων) εκπροσώπηση σε οποιοδήποτε συνδικαλιστικό όργανο. Προσωπικά θεωρώ ως αυτονόητη απάντηση το ΟΧΙ, αλλά σε τελευταία ανάλυση ας αποφασίσει ο λαός με δημοψήφισμα.

Να τελειώνουμε με τις γελοιότητες των Ι.Χ. «ΓΣΕΕ» και «ΑΔΕΔΥ» του ΠΑΜΕ. Το ζήτημα δεν αφορά το ΚΚΕ. Η ηγεσία του αν μπορούσε θα είχε συστήσει (με copy paste εννοείται), δική της Ι.Χ. Βουλή, σχολεία, Αστυνομία, Στρατό κ.λπ. Αφορά τους Έλληνες και τη δημοκρατία.

Χρήστος Γιαννίμπας

ΥΓ. Το ζήτημα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ και θα χρειαστεί να επανέλθουμε.

Παραπομπές

[1] Παρεμπιπτόντως, οι ίδιοι άνθρωποι και τα κόμματά τους (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), παλιά μας έλεγαν πως «θα μπούμε στο ευρώ για να μην γίνουμε Ζιμπάμπουε». Τα τελευταία έξη χρόνια το τροπάρι άλλαξε. «Θα γίνουμε Ζιμπάμπουε για να μείνουμε στο ευρώ». Το πρώτο τροπάρι ήταν «μονόδρομος». Το ίδιο και το δεύτερο.

[2] Στην Ελλάδα υπάρχουν 180 δευτεροβάθμιες οργανώσεις ενώ τα πρωτοβάθμια σωματεία είναι πάνω από πέντε χιλιάδες (5.000). Στον αγροτικό χώρο υπάρχουν 126 δευτεροβάθμιες ενώσεις αγροτικών συνεταιρισμών, από τις οποίες είναι ζήτημα αν οι 10 έχουν παρουσία στην αγορά και θετικό οικονομικό αποτέλεσμα. Όσο για τους πρωτοβάθμιους συνεταιρισμούς, υπερβαίνουν τις επτά χιλιάδες (7.000). Τη ΓΣΕΕ συγκροτούν 74 κλαδικές ομοσπονδίες (71 εργαζομένων και 3 συνταξιούχων) και 83 Εργατοϋπαλληλικά Κέντρα.

Για την περίπτωση που αναρωτιέστε πώς προκύπτουν αυτά τα 83 ιδού η εξήγηση. Η Αττική με 4,5 εκατ. πληθυσμό έχει από ένα σε Αθήνα, Πειραιά, Ελευσίνα και Μέγαρα. Α, υπάρχει και ένα στη Σαλαμίνα (για τα εξοχικά). Ο Νομός Θεσσαλονίκης έχει ένα. Αλλά, ένα έχει ο Νομός Έβρου και ξεχωριστά από ένα το Διδυμότειχο και η Ορεστιάδα. Κάποιοι ίσως να αναρωτηθούν αν το Διδυμότειχο και η Ορεστιάδα είναι στο νομό Έβρου. Απ’ ό,τι ξέρω, είναι. (Επίσης, απ’ ό,τι ξέρω, δεν συμμετέχουν αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και οπλίτες). Δεν ξέρω αν οι συνδικαλιστές το ξέρουν. Ένα έχει η Εύβοια και άλλο ένα η βόρεια Εύβοια κ.τ.λ. Κάπως έτσι προκύπτουν τα 83! 

Ο μεγαλύτερος συνδικαλιστικός φορέας είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Σε τριτοβάθμιο επίπεδο εκπροσωπούνται από την ΑΔΕΔΥ. Σε δευτεροβάθμιο επίπεδο, υπάρχουν εξήντα (60!) επιμέρους συνδικαλιστικές ομοσπονδίες («πρωταθλητής» το Παιδείας με οκτώ). Ενδεικτικά, στο υπουργείο Οικονομικών υπάρχουν έξι ομοσπονδίες: (1) Ομοσπονδία Τελωνιακών Υπαλλήλων Ελλάδος (ΟΤΥΕ) (2)  Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Τελωνιακών Υπαλλήλων (ΠΟΕ-ΤΥ) (3) Ομοσπονδία Συλλόγων Υπουργείου Οικονομικών (ΟΣΥΟ) (4) Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας (ΠΟΣΥΕΘΟ) (5) Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στις Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες (ΠΟΕ-ΔΥΟ). (6) Πανελλήνια Ομοσπονδία Μηχανογραφικών Δημοσιοϋπαλληλικών Οργανώσεων (ΠΟΜΗΔΟ)

Αν αναρωτιέστε σε τι διαφέρει (π.χ.) η (1) από την (2), ομολογώ πως δεν ξέρω. Και οι δύο είναι ομοσπονδίες και εκφράζουν τους τελωνειακούς υπαλλήλους. Ίσως η διαφορά είναι ότι στην (2) είναι… εργαζόμενοι!! Δεν συνεχίζω αφού, υποθέτω, σας λύθηκε και η απορία(;) γιατί στο δρόμο αν φωνάξεις «πρόεδρε» θα γυρίσουν οι μισοί.