«Καταργήσαμε τα καλλιτεχνικά γιατί τα παρακολουθούσαν λίγοι». Κι όμως, αυτή η φράση ειπώθηκε από υπουργό Παιδείας. Αν την ακούσουν οι συνάδελφοι της στο εξωτερικό, θα μείνουν με ανοιχτό το στόμα. Βέβαια σύμφωνα με τους εκπαιδευτικούς δεν ισχύει αυτό αφου οπως μαρτυρούν, υπάρχουν σχολεία που απο τα 100 παιδιά τα 80 επιλέγουν το μάθημα. Η υπουργός όμως, συνειδητά το απέκρυψε απαξιώνοντας τα καλλιτεχνικά μαθήματα.

Όμως, μπορούμε με αυτή τη λογική, να καταργήσουμε από τις βιβλιοθήκες, σπουδαίους ποιητές, γιατί τα βιβλία τους σήμερα δεν συγκαταλέγονται στα ευπώλητα. Να κλείσουμε κάποια θέατρα που είναι για λίγους και να αφήσουμε τα Δελφινάρια. Ή αλλιώς όπως το έγραψε ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες μας ο Κώστας Βαρώτσος: «Τότε Να κλείσουμε και το τρίτο πρόγραμμα γιατί το επιλεγεί λίγος κόσμος!!! Επίσης το ΕΜΣΤ Την εθνική πινακοθήκη και όλους τους θεσμούς που δεν έχουν μαζική προσέλευση !!! Διαισθάνομαι ότι ίσως αρχίζει να χάνεται ο έλεγχος του αντικειμενικά Σωστού»

Κι επειδή η κα Κεραμέως, έχει μια αδυναμία στα Θρησκευτικά, δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό να ρωτήσω: Άραγε πόσα παιδιά θα τα παρακολουθούσαν, αν ήταν μάθημα επιλογής όπως τα καλλιτεχνικά; Ή όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο σκιτσογράφος Βαγγέλης Χερουβείμ: «Καταργήσαν τα  καλλιτεχνικά γιατί παρακολουθούσαν λίγοι. Όχι σαν την προσευχή, που  ταμεία στο προαύλιο, αυτοβούλως κι αβιάστως!»
Η Κα Κεραμέως, επιλέγει να φορέσει μπούργκα στο ήδη στενεμένο εκπαιδευτικό σύστημα, αφαιρώντας κάθε δυνατότητα δημιουργικής ανάσας και ουσιαστικής επαφής με την κοινωνία.

Απαξιώνοντας τις τέχνες όμως με τέτοιο τρόπο, η Ν. Κεραμέως μας λέει και κάτι ακόμα πιο ανατριχιαστικό από το «ό,τι δεν πουλάει δεν μας αφορά». Λέει ότι, αν δεν πουλά κάτι, νομιμοποιούμαστε να το κόψουμε, ακόμα κι αν είναι το ίδιο το νερό που μας ξεδιψά. Ακόμα κι αν είναι ένα από τα πιο ζωτικά κομμάτια της ιστορίας μας, όπως η τέχνη.  Η τέχνη, που διαχρονικά, σώζει την τιμή μιας παρηκμασμένης ανθρωπότητας, που δεν λέει να σεβαστεί ούτε την ομορφιά, ούτε την ίδια τη ζωή.

«Η δημιουργικότητα απαιτεί το θάρρος να απαρνηθείς όλες σου τις βεβαιότητες» έλεγε ο . Έριχ Φρομ. Για τον Πλάτωνα η τέχνη ήταν πνευματική ηδονή. Για τον Νίτσε ήταν ο μόνος τρόπος να μην καταστραφούμε από τη γνώση και για τον Μπρεχτ η σφύρα που διαμορφώνει την πραγματικότητα. Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να δούμε την αλήθεια. για τον Πάμπλο Πικάσο ενώ για τον Ροζέ Γκαρωντύ είναι ο πιο σύντομος δρόμος από τον έναν άνθρωπο στον άλλον. Για τον Βασίλη Ραφαηλίδη, η τέχνη είναι που δίνει ποιότητα ακόμα και στην πρώτη ύλη. Για την κυρία Κεραμέως και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, η τέχνη είναι απλά περιττή στη σχολική κοινότητα γιατί δεν κόβει εισιτήρια ως μάθημα επιλογής.