Οι εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου, αποτελούν άλλο ένα ελληνικό παράδοξο: Είμαστε μια χώρα χαμένη στη μετάφραση η οποία προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της σε μια συντηρητική Ευρώπη που ”ψάχνεται”.

Τα ελληνικά κόμματα, για άλλη μια φορά φαίνονται κατώτερα των περιστάσεων. Καμία δέσμευση για μια οικουμενική κυβέρνηση των δημοκρατικών κομμάτων του Κοινοβουλίου (έστω μια υπόνοια συζήτησης, βρε αδερφέ), καμία κοινή θέση για το πώς η Ελλάδα θα βγει από τη δίνη του χρέους και της λιτότητας. Τίποτα. Μόνο εξυπνακίστικες ατάκες από τον Μεϊμαράκη και μια αμηχανία από τον Τσίπρα. Όχι ότι τα μικρότερα κόμματα είναι καλύτερα. Το Ποτάμι είναι ”θολό”, το ΠΑΣΟΚ είναι στο πολιτικό νεκροταφείο και ο Καμμένος είναι καμένος στο ζέσταμα. Μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και την ΛΑΕ. Μου αρέσει αυτό το κόμμα. Πρέπει πράγματι να είσαι ευλογημένος άνθρωπος εάν μπορείς να παρακάμπτεις την πραγματικότητα και να μην την αφήνεις να σε επηρεάζει, έστω στο ελάχιστο.

Σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό, ο Τσίπρας έχει την τελευταία του ευκαιρία να αποδείξει στον ελληνικό λαό ότι δεν είναι ούτε Μαυρογυαλούρος ούτε Ντ’ Αλέμα. Παρότι με το δημοψήφισμα η Ελλάδα μπήκε σε μπελάδες, του πιστώνεται ότι κράτησε τη χώρα μέσα στο ευρώ και ήρθε σε ρήξη με το ίδιο του το κόμμα και κυρίως, με τα ίδια του τα πιστεύω. Η αλήθεια είναι ότι θέλει μαγκιά για να κάνεις κάτι τέτοιο. Επίσης του πιστώνεται ότι δεν αγιοποίησε το Μνημόνιο. Βγήκε και είπε εξ΄ αρχής ότι η συμφωνία αυτή δεν είναι στα ιδεολογικά πλαίσια της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν υπήρχε εναλλακτική μπροστά στην καταστροφή. ΄Εκανε αρκετά λάθη και αυτό είναι αλήθεια. Αλλά την ίδια στιγμή, ο Τσίπρας φαίνεται η μοναδική λύση η οποία θα μπορέσει να διαχειριστεί αυτήν την κρίση. Εφαρμόζοντας ένα σκληρό -αλλά όχι το σκληρότερο, όπως λένε διάφοροι παπαγάλοι- Μνημόνιο και προσπαθώντας να αλλάξει τους συσχετισμούς προς το συμφέρον των αδυνάμων, σταδιακά.

Είναι η καλύτερη ευκαιρία για τον Τσίπρα, να πάρει οριστικό διαζύγιο με το παρελθόν. Τώρα που απαλλάχτηκε από τα εθνολαϊκιστικά στοιχεία της Αριστεράς, τα οποία κράταγαν τον ΣΥΡΙΖΑ πίσω. Ο ελληνικός λαός, δεν θέλει ούτε να γίνει Βόρεια Κορέα, ούτε Κούβα και ο Τσίπρας το ξέρει αυτό. Επίσης ξέρει ότι το διαζύγιο με τον Λαφαζάνη και την ομάδα του, έπρεπε να είχε γίνει καιρό τώρα.  Τώρα όμως που επιτέλους έγινε, ήρθε ο καιρός για τη συγκρότηση ενός νέου Αριστερού μετώπου. Μιας ”λογικής” Αριστεράς, η οποία καταλαβαίνει μέχρι πού μπορεί να τραβήξει το σκοινί και μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Η αδυναμία της Αριστεράς να προσαρμοστεί σε ένα κυβερνητικό μοντέλο και να μπορέσει να περάσει αξιακές της θέσεις μπολιασμένες με τον ρεαλισμό της πραγματικότητας, ήταν εμφανής όλους αυτούς τους 7 μήνες. Ο Τσίπρας όμως δεν είναι ο ίδιος πλέον. Πήρε μια γεύση από το τι εστί κυβέρνηση μιας χώρας, τις ανάγκες του κρατικού μηχανισμού και ενός λαού, ο οποίος κατά βάση επιθυμεί το καπιταλιστικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Και μια προοδευτική κυβέρνηση για τον τόπο, απαλλαγμένη από τους Λαφαζανικούς και τους Ανεξάρτητους ΄Ελληνες, η οποία θα αποτελείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα κόμματα της Κεντροαριστεράς, ίσως είναι η μοναδική λύση για τον τόπο.

Αλλά ακόμη και εάν δεν μπορεί να γίνει ρυθμιστής του οικονομικού πεδίου, η Αριστερά μπορεί να ”λάμψει” σε άλλα πεδία, στα οποία δεν ηγεμονεύει η Ε.Ε. Κανείς δεν μας είπε να μην πατάξουμε – επιτέλους – την φοροδιαφυγή και το λαθρεμπόριο. Κανείς δεν μας είπε να μην αγγίξουμε τους βαρόνους των ΜΜΕ. Κανείς δεν μας είπε να μην περάσουμε το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Και φυσικά, κανείς δεν εμποδίζει τον Τσίπρα να εκπονήσει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, το οποίο θα προστατεύει όσο το δυνατόν περισσότερο τους αδύναμους. Εάν τα κάνει όλα αυτά ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, θα αποδείξουν ότι μπορεί να αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν με την Ε.Ε. μπροστά στην απόλυτη καταστροφή, αλλά δεν είναι συμβιβασμένοι.

Ο Τσίπρας δεν είναι Μεϊμαράκης. Δεν ήταν ”Κένταυρος”, δεν είναι ”πολλά βαρύς” και δεν είναι ”θολός”. ΄Εχει την τελευταία του ευκαιρία να αποδείξει ότι η Αριστερά δεν είναι χαμένη σε παλαιομαρξιστικές θεωρίες, αλλά βρίσκεται στα πράγματα για να αποδείξει ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.