H πρόθεση της κυβέρνησης να νομιμοποιήσει τη χρήση κάνναβης για ιατρική χρήση έγινε αφορμή δημόσιας πολιτικής αντιπαράθεσης για τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών, η οποία δυστυχώς δεν ξεπέρασε το στάδιο των εμπαικτικών σχολίων και της επιφανειακής αντιπολίτευσης.

Η συζήτηση όμως για τη νομιμοποίηση της χρήσης κάνναβης αλλά πιθανόν και όλων των ναρκωτικών πρέπει να γίνει σοβαρά, με στοιχεία για τις βέλτιστες πρακτικές διεθνώς και με γνώμονα την πρόληψη, την προστασία κυρίως της νεολαίας, τη δημόσια υγεία και την αποκατάσταση των χρηστών.

Οι απαγορευτικές και τιμωρητικές πολιτικές επικρίνονται όλο και περισσότερο διεθνώς και πολλές χώρες έχουν υιοθετήσει νομοθεσίες οι οποίες αποποινικοποιούν τη χρήση σε διάφορους βαθμούς.

Η Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση πέρσι πρότεινε την αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών, ενώ στην ίδια κατεύθυνση ήταν και οι προτάσεις της Διεθνούς Επιτροπής για τις Πολιτικές σε θέματα Ναρκωτικών (Global Commission on Drug Policy), μιας δεξαμενής σκέψης στην οποία συμμετέχουν ο πρώην γ.γ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, οι πρώην πρόεδροι της Ελβετίας, του Μεξικού και της Βραζιλίας, ο Βρετανός επιχειρηματίας Ρίτσαρντ Μπράνσον και άλλες προσωτικότητες.

Κοινή διαπίστωση ήταν ότι η απαγόρευση των ναρκωτικών δεν έχει μειώσει ούτε την προσφορά τους, ούτε τη ζήτηση ενώ τα κέρδη του οργανωμένου εγκλήματος τα οποία υπολογίζονται σε περίσσότερα από 300 δισ. δολάρια ετησίως αυξάνονται κάθε χρόνο.

Οι πολιτικές αντιμετώπισης του προβλήματος των ναρκωτικών με διάφορες μορφές αποποινικοποίησης της χρήσης κερδίζουν έδαφος διεθνώς.

Ένα καλό παράδειγμα είναι εκείνο της Πορτογαλίας, όπου τα ναρκωτικά είναι παράνομα και το εμπόριο διώκεται αυστηρά, αλλά από το 2001 έχει αποποινικοποιηθεί η χρήση και η κατοχή ποσοτήτων χαμηλότερων από εκείνη που ισοδυναμεί με προμήθεια για προσωπική χρήση 10 ημερών.

Οι περιπτώσεις αυτές δεν διώκονται ποινικά, αλλά παραπέμπονται σε ειδική επιτροπή με νομικούς, κοινωνικούς και ψυχολόγους. Το 80% των περιπτώσεων είναι παραβάτες για πρώτη φορά και οι περισσότερες από αυτές δεν έχουν συνέχεια. Όσοι φτάνουν στις επιτροπές αυτές περισσότερες από μια φορά αντιμετωπίζονται με ειδικά πρωτόκολλα.

Στους περιστασιακούς και «ψυχαγωγικούς» χρήστες μπορεί να επιβληθούν πρόστιμα ή κοινωνική υπηρεσία, ενώ οι εξαρτημένοι πρέπει να επισκέπτονται τακτικά τον τοπικό γιατρό και αντιμετωπίζονται ανάλογα, με συμβουλευτικές υπηρεσίες και χορήγηση υποκατάστατων υπό ιατρική παρακολούθηση.

Το παράδειγμα της Πορτογαλίας θεωρείται διεθνώς εξαιρετικά επιτυχημένο, καθώς ο αριθμός των χρηστών δεν έχει αυξηθεί, ενώ εκείνος των εξαρτημένων στην ηρωΐνη έχει μειωθεί.

Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι λυμένο, καθώς υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, ενώ και οι συστάσεις του ΟΗΕ συνεχίζουν να είναι υπέρ των απαγορευτικών πολιτικών.

Αυτή όμως είναι η συζήτηση που πρέπει να γίνει στην Ελλάδα, σοβαρά και σε βάθος όμως με δημόσιο πολιτικό και επιστημονικό διάλογο και όχι με «εξυπνακισμούς» και ατάκες πολιτικών προς χρήση των τηλεοπτικών «παραθύρων».

Πηγή: ert