Γράφαμε προ λίγων ημερών ότι η γερμανική επιθετικότητα (όπως εκφράζεται μέσω του Σόιμπλε) στόχο έχει πρωτίστως την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και την αποδόμηση της θετικής εικόνας που σχημάτισαν Ευρωπαίοι για τη νέα ελληνική κυβέρνηση.

Αν και η Γερμανία τελικά προσπάθησε να χαμηλώσει τους τόνους και να αποδώσει σε μεταφραστικό λάθος την ελληνική οργή, αλλά χωρίς να δικαιολογεί τη συνολική επιθετική στάση του Υπ. Οικονομικών της χώρας, στην ουσία η τακτική της δεν άλλαξε (και πώς θα μπορούσε άραγε). Μπορεί να φάνηκε να χαμηλώνει μετά την διαμαρτυρία του ελληνικού ΥΠΕΞ και την ένταση που αναπτύχθηκε υπέρμετρα και συνδέθηκε άμεσα με τις γερμανικές επανορθώσεις (και το ηθικό ζήτημα που τις περικλείει), αλλά η ίδια λογική κυριαρχεί.

Σε ένα κλίμα λεκτικών επιθέσεων πρέπει να τεθεί και η “ενδιαφέρουσα” προτροπή Ελλήνων και Ευρωπαίων να στραφεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην “πραγματικότητα”… Και φυσικά έτσι, η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται ως ανεδαφική και αιθεροβάμων. Ποια είναι τελικά η “πραγματικότητα” αυτή;

Μα φυσικά η αδιαφορία στις ανάγκες των λαών και η στήριξη όχι μόνο των εθνικών μα και των διεθνών ελίτ. Η “πραγματικότητα” όμως όσων την επικαλούνται απέχει από την “πραγματικότητα” των λαών, που ολοένα και περισσότεροι (κατά εκατομμύρια μετρημένοι καθώς αυξάνονται) πλησιάζουν τα όρια της φτώχειας και πλησιάζουν ή μπαίνουν στο κοινωνικό περιθώριο. Η “πραγματικότητα” που επικαλούνται δεν είναι άλλη από εκείνη που οραματίζονται οι νεοφιλελεύθεροι: η απόλυτη κυριαρχία του κεφαλαίου και των συνενόχων του σε βάρος -ακόμα κι αυτής- της “δημοκρατίας”, στις ευκαιρίες να μορφωθούν ή να ζουν αξιοπρεπώς.

Αυτός είναι ο βασικός κανόνας που παραβιάζει η ελληνική κυβέρνηση και για τούτο εγκαλείται. Άλλωστε για τους υπέρμαχους η διεκδίκηση δικαιωμάτων και ευκαιριών αποτελεί “λαϊκισμό” και για αυτό πρέπει να υποταχθούν οι Έλληνες που τόλμησαν να διαφωνήσουν με την “πραγματικότητα” που σχεδίασαν άλλοι για αυτούς χωρίς αυτούς.

Και όχι μόνο φέρονται εκτός “πραγματικότητας”, αλλά αρνούνται οι Έλληνες πολιτικοί να ελέγχονται από απεσταλμένους της τρόικας των θεσμών, αυτό που εμείς αποκαλούσαμε τρόικα. Η κυβέρνηση με στόμφο αρνήθηκε να γίνει συνομιλητής ενός οργάνου απαρτιζόμενα από πρόσωπα χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση και χωρίς να αποδίδουν λόγο σε θεσμικά όργανα της ΕΕ· αρνήθηκε να γίνει συνομιλητής ενός οργάνου που το Ευρωκοινοβούλιο κατηγορεί για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πως επέβαλε πολιτικές, χωρίς να είναι πολιτικό όργανο, αλλά τεχνοκρατικό. Στα μάτια του Σόιμπλε, όμως και του Ντάισελμπλουμ αυτό είναι εκτός “πραγματικότητας” και ακραίως λαϊκισμός… Άλλωστε τόσο χρόνια αυτό γινόταν χωρίς προβλήματα…

Άλλωστε, η νεοφιλελεύθερη “πραγματικότητα” απαιτεί υπηκόους κι όχι πολίτες. Για αυτό λέμε εδώ και χρόνια ότι η ανάπτυξη θεσμικής συμμετοχής των πολιτών στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Η αριστερή απάντηση σε εκείνους που αποζητούν τη δική τους “πραγματικότητα” μπορεί να έρθει μόνο μέσα από τη διαφάνεια προς τους πολίτες και τη θεσμοθέτηση της συμμετοχής τους στις αποφάσεις. Και ο λόγος δεν αναφέρεται στη “συμμετοχική δημοκρατία” των ΜΚΟ ή τις ηλεκτρονικές διαβουλεύσεις, αλλά στην πραγματική συμμετοχή. Γιατί τελικά οι πολίτες δεν είναι υπήκοοι, αλλά αποφασιστικά υποκείμενα που ως τώρα τους θέτουν στο πολιτικό περιθώριο (αλλά όχι το οικονομικό, αφού συνεχώς πληρώνουν). Σε ένα τέτοιο αντιδημοκρατικό περιβάλλον, η διαφάνεια στις διαπραγματεύσεις που έφερε η ελληνική κυβέρνηση, κρίθηκε εκτός “πραγματικότητας”. Τούτη αποκάλυψε ουσιαστικά ζητήματα που αποκρύπτονταν και από την ελληνική και από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.

Η επίκληση της στροφής στην “πραγματικότητα” αποτελεί σαφή πολιτική στάση και πίεση προς την κυβέρνηση. Μία πολιτική πράξη άρνησης της κοινωνικής πραγματικότητας κι αδιαφορίας στα δεινά που έφερε η νεοφιλελεύθερη “πραγματικότητα”. Και εδώ ακριβώς είναι το σημείο που θα κριθούν οι αντιστάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, τα κέρδη της υπέρ της κοινωνίας, μα και το μέλλον των Ελλήνων, ως ιδιωτών και ως πολιτών.

“κατεβάστε” τη νέα ποιητική συλλογή του Δήμου Χλωπτσιούδη, «κατάστιχα» από την cosmotebooks ή από το myebooks.gr