Η είδηση των Γαλλικών Προεδρικών εκλογών δεν είναι η επικράτηση του απερχόμενου Προέδρου Μακρόν, αλλά η αύξηση των ποσοστών της ακροδεξιάς στη Γαλλία σε όλα τα διοικητικά διαμερίσματα της χώρας, ακόμη και στις υπερπόντιες περιοχές όπου ούτως ή άλλως η συμμετοχή είναι πάντα πολύ χαμηλή: σε σχέση με το 2017, όταν είχαμε το ίδιο ζευγάρι διεκδικητών της Προεδρίας στο δεύτερο γύρο, οι ακροδεξιές ψήφοι έσπασαν το φράγμα του 40% του εκλογικού σώματος, η Λεπέν προηγείται με 51% στην ηλικιακή κατηγορία των 51-59 ετών και πλειοψήφησε σε 28 διοικητικά διαμερίσματα, 23 στην μητροπολιτική Γαλλία και σε πέντε υπερπόντια, σε αντίθεση με τα μόλις δύο που είχε πλειοψηφήσει στις εκλογές του 2017.

Η Λεπέν διεμβολίζει ολοένα και περισσότερα τμήματα των Γάλλων ψηφοφόρων και γεωγραφικές περιοχές, κοινωνικά στρώματα για τα οποία ο πατέρας της και το Front National δε θα μπορούσε όχι μόνο να αποτελεί επιλογή, αλλά και ήταν σε ευθεία αντιπαράθεση μαζί τους.

Ο Μακρόν αναδεικνύεται ο περισσότερο αρνητικά εκλεγμένος Πρόεδρος της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, με την αποχή να σκαρφαλώνει στο 28% , μετά τον Ζωρζ Πομπιντού, όταν η αποχή έφτασε στο 31% ένα χρόνο μετά τον Γαλλικό Μάη και ανατρέπει στην πράξη αυτό που είχε δηλώσει ο ίδιος το βράδυ της πρώτης του νίκης «Θα κάνω τα πάντα για να μη χρειάζεται οι Γάλλοι να ψηφίζουν ακραίους».

Χρειάστηκε να κινητοποιηθούν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των Γάλλων προκειμένου σήμερα, η Γαλλία με την πολιτική και πολιτισμική παράδοση που διαθέτει, να μην έχει μία ακροδεξιά για Πρόεδρο. Χαρακτηριστικά τα όσα έγραψε ο Εντουάρ Λουί, μια από τις πιο μαχητικές φωνές της εργατικής τάξης και των ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων στη Γαλλία, συγγραφέας των «Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπλεγκέλ», «Ιστορία της βίας», «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», «Διάλογος για την τέχνη και την πολιτική»

Την Κυριακή θα πάω να ψηφίσω ενάντια στον φασισμό, δηλαδή θα πάω να ψηφίσω έναν υποψήφιο που μισώ βαθιά, κάποιον που πέρασε πέντε χρόνια ακρωτηριάζοντας διαδηλωτές, εξαφανίζοντας κρεβάτια νοσοκομείων εν μέσω πανδημίας σε όλο τον κόσμο, καταστρέφοντας συστήματα βοήθειας και αλληλεγγύης.
Με αυτή την παρακαταθήκη, ο Μακρόν καλείται να εφαρμόσει, την επόμενη πενταετία, τις ανατροπές που ονομάζει μεταρρυθμίσεις, σε κάποιες από τις οποίες αναγκάστηκε να κάνει πίσω, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, για παράδειγμα, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.

Οι αυξήσεις, που προϋπήρχαν του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά εξαιτίας του έγιναν δραματικότερες, στις τιμές της ενέργειας, των καυσίμων, των ειδών ευρείας κατανάλωσης βάλουν τον σκληρό πυρήνα της περίφημης «αγοραστικής δύναμης» των Γάλλων, η ανεργία και τα συνεπαγόμενα αδιέξοδα για τους νέους, δυσχεραίνουν εξαιρετικά τις κινήσεις του και αυξάνουν την λαϊκή δυσαρέσκεια,, ενώ, αμέσως μετά τις εκλογές, στο στόχαστρό του μπαίνει το εμβληματικό γαλλικό κράτος πρόνοιας.

Η νίκη του Μακρόν έσωσε την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ισορροπίες στον Γαλλογερμανικό άξονα εν μέσω του Ουκρανικού, αλλά δεν προοιωνίζει τίποτα καλό για το μέλλον του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και τις αναγκαίες αλλαγές προκειμένου η ΕΕ να ανταποκριθεί στο ρόλο της και τις ιδρυτικές της στοχεύσεις. Και αν η Λεπέν και ο Πούτιν οδήγησαν σε μία εύκολη απάντηση στο ερώτημα Δημοκρατία έναντι του εκφασισμού της κοινωνίας και της παραβίασης κάθε Αρχής Διεθνούς Δικαίου, δεν αρκεί στο διηνεκές το φάντασμα του φασισμού και της εκτροπής για να δίνει λύσεις στα αδιέξοδα που δημιουργούν οι επιλογές του πιο ακραίου και ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού, του ακραίου κέντρου και του μέλλοντος που επιφυλάσσουν.

Επόμενο ραντεβού των Γάλλων ψηφοφόρων στις 12 και 19 Ιουνίου για τις βουλευτικές εκλογές, προκειμένου να διαμορφωθεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία: ήδη, προεδρικοί υποψήφιοι, από τη Μαρίν Λεπέν μέχρι τον Ζαν-Λυκ Μελανσόν και τον οικολόγο Γιανίκ Ζαντόν, κάλεσαν από το βράδυ των εκλογών τους υποστηρικτές τους σε γενική κινητοποίηση ενόψει των εκλογών του Ιουνίου.

Ο Μελανσόν, με ριζοσπαστική κοινωνική ατζέντα, αντιπολεμικό και οικολογικό στίγμα, κατόρθωσε να οδηγήσει την Ανυπότακτη Γαλλία στο 22% της πρώτης Κυριακής και λίγο έλειψε να πλασαριστεί αυτός δεύτερος. Δεν έχει κρύψει την επιθυμία του για την Πρωθυπουργία, προκειμένου να δυσχεράνει, στο περιορισμένο πλαίσιο που επιτρέπουν οι ευρύτατες αρμοδιότητες που δίνει το Σύνταγμα στους Γάλλους Προέδρους,  τα αντιλαϊκά σχέδια του Μακρόν.

Το διακύβευμα όμως είναι πολύ μεγαλύτερο και με πολύ ευρύτερο χρονικό βάθος από τον ορίζοντα του Ιουνίου: είναι ποιος από τους δύο πολιτικούς χώρους, η ακροδεξιά της Λεπέν ή η ανασυντεθειμένη Αριστερά υπό τον Μελανσόν, θα εκφράσει και προς τα που θα στρέψει την λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή που θα μεγαλώνει με τον καιρό, εξαιτίας των επιλογών του Μακρόν.

Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ψήφου του Μελανσόν είναι πολύ ενθαρρυντικά: πλειοψηφική δύναμη στις ηλικίες 18-39 που δεν ταυτίστηκαν με τον 44χρονο «Πρόεδρο των Πλουσίων», έφτασε το 50% στα φτωχά γαλλικά προάστεια και απέδειξε ότι ο κόσμος αναζητά εναλλακτικές με σαφή ιδεολογικά πρόσημα στα προβλήματά του και όχι ακατέργαστους κεντρώους χυλούς που, θεωρητικά, στοχεύουν σε ευρύτερα ακροατήρια, ενώ στην ουσία ενισχύουν συντηρητικές επιλογές.

Τα διδάγματα της Γαλλίας οφείλουν να έχουν πολλούς αποδέκτες και θα πρέπει να τύχουν πολλαπλών και βαθυτέρων αναγνώσεων πέραν από την αυτονόητη ανακούφιση για την επιτυχία του Μακρόν. Δε φτάνει να ηττηθεί η ακροδεξιά στην κάλπη, οφείλει να ηττηθεί στις πολίτικές και στην καθημερινή πρακτική.