Αυτή τη στιγμή επικρατεί σίγουρα ένας κοινωνικός αναβρασμός. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται υπό κατάρρευση αν και για ορισμένους αναλυτές έχει ήδη καταρρεύσει. Η παράκληση για μια εθνική συνεννόηση, διατυπώνει με γλαφυρότητα, ακριβώς την ανάγκη της παρούσας κυβέρνησης για ευρύτερες συναινέσεις σε ένα ρικνό και παρωχημένο πολιτικό μηχανισμό.  Οι διαρκείς μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, τα ευρύτερα μέτρα λιτότητας στο επίπεδο του ασφαλιστικού, έχουν προκαλέσει μεγάλες ρωγμές στην κυβέρνηση και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τριγμούς. Απ’ την άλλη οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις ζητούν, από την κυβέρνηση, να ζητήσει συγγνώμη για τις πολιτικές λιτότητας, που πρώτες στην κοινωνική επιφάνεια έφεραν οι τότε συγκυβερνήσεις της ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.

Το δεδομένο όμως όλων αυτών, είναι το γεγονός, ότι ο λαός πονάει, πεινάει, σφαδάζει , και ξεσπιτώνεται. Η κυβέρνηση, όχι μόνο έκανε πίσω στις κόκκινες γραμμές, που έθετε, όχι μόνο έφερε στο προσκήνιο ένα νέο δυσβάσταχτο και επίπονο μνημόνιο, το κυριότερο μερίδιο ευθυνών όμως που της αναλογεί, είναι αυτό του βαυκαλισμού, της αμετροέπειας και της αλαζονείας. Μια κυβέρνηση, με επικεφαλής έναν ηγέτη, ο οποίος, πάσχει από το σύνδρομο της ύβρεως, μιας και διέπραξε το μέγιστο και πολλαπλό αμάρτημα της αλαζονείας, της ημετεροκρατίας και του νεποτισμού.  Αυτή η κυβέρνηση είναι που ως άλλος εντεταλμένος του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού και του θατσερικού ΤΙΝΑ, συρρικνώνει το κράτος πρόνοιας, όσο αυτό είχε ακόμη ελπίδες αναγέννησης.

Και φτάνουμε στο σημείο ακριβώς όπου ο λαός, ριγμένος στη μέγγενη του φόβου, που καλλιεργείται καθημερινά, από τα συστημικά ΜΜΕ, παραμένει σε καταστολή, αναμένοντας το επόμενο χτύπημα λεηλασίας από τους δανειστές και τους έμμεσους δανειζόμενους κυβερνητικούς δούλους. Ο φόβος, κοντεύει να αποφέρει καρπούς στις μεγάλες δυνάμεις. Πλησιάζει στο σημείο, όπου οι ισχυροί τείνουν προς την επίτευξη του σκοπού τους, ο οποίος είναι η δόμηση μιας σύγχρονης αποικιοκρατίας. Με ένα μικρό μερίδιο ευρωπαϊκών χωρών να έχουν την μεγάλη πίτα, και την υπόλοιπη μεγάλη μερίδα των συμμάχων, να τρέφονται με τα απομεινάρια αυτής της πίτας.

Το κράτος των φιλελεύθερων δημοκρατιών θεμελιώνεται μέσα στις κοινωνικές συγκρούσεις, στο πλαίσιο της κοινωνίας των πολιτών, αναφέρει ο Ενρίκεζ, στο βιβλίο του Απ’ την ορδή στο κράτος, και διασφαλίζει την συναίνεση μέσα από την κοινωνική πρόοδο και την συνεχή οικονομική μεγέθυνση. Όταν όμως αυτό το κράτος, βάλλεται και διάφορες οργανώσεις είναι ετοιμοπόλεμες, τότε πρέπει για να διασφαλίσει την επιβίωση του να ενισχύσει τους θεσμούς του. Πρέπει να φέρει στην επιφάνεια μια ισχυρή κυβέρνηση, αποτελούμενη από ισχυρούς κομματικούς μηχανισμούς. Αναδύεται έτσι το φαινόμενο της οικουμενικής κυβερνήσεως, ως ισχυρός θεσμός επιστροφής στην ισορροπία, και ενισχύονται οι υπόλοιποι κρατικοί θεσμοί, όπως είναι η αστυνομία ή ο στρατός. Σήμερα πέρα των γνωστών κρατικών θεσμών, υπάρχουν και ορισμένοι κατά παρομοίωση παρακρατικοί, όπως είναι ο κομματικός μηχανισμός της Χ.Α. που είναι και πάλι στους δρόμους ακόμη πιο ενισχυμένος μετά τις τελευταίες εκλογές. Με απειλές και δράσεις βίας, σπέρνει και θερίζει τον φόβο, κρατώντας το δημοκρατικό και ειρηνικό λαό, απομακρυσμένο από τα πραγματικά προβλήματα, που είναι αυτά της λιτότητας και της οικονομικής αφαίμαξης.  

Οι συγκρούσεις στους δρόμους είναι δεδομένες. Το μόνο που παραμένει ως ερώτημα είναι το πότε θα πραγματοποιηθούν. Όσο οι οικονομικές πολιτικές κλιμακώνονται τόσο η κοινωνία θα βρίσκεται σε κατάσταση βρασμού. Μέχρι που κάποια στιγμή, με αφορμή ένα τυχαίο γεγονός και μια απλή λανθασμένη πολιτική κίνηση, θα ξεκινήσει η εξέγερση. Και αυτή η εξέγερση δυστυχώς ή ευτυχώς θα είναι βίαιη. 

* Ο Δημήτρης Σπύρου είναι ψυχολόγος και ψυχοθεραπευτής