Είναι, τελικά, η οικογενειοκρατία η γάγγραινα της πολιτικής ζωής ή, μήπως, η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να αποκλείσει την αδερφή του από τα υπουργικά έδρανα κρύβει κάτι ευρύτερο;

Ads

Εισαγωγικά και χάριν της κοινής λογικής, τουλάχιστον, ας σημειωθεί ότι η όλη συζήτηση εξελίσσεται ερήμην του ξενοδόχου, εν προκειμένω του εκλογικού σώματος. Δεδομένου, μάλιστα, ότι η σχετική φιλολογία πατάει σε έδαφος εξαιρετικά επισφαλών προεξοφλήσεων -του τύπου «η ΝΔ καθάρισε από τώρα το παιχνίδι, ο Κυριάκος κλείδωσε την αυτοδυναμία»-, ας επισημανθεί ότι κι άλλες φορές μερίδες της πολιτικής τάξης της χώρας έραβαν (υπουργικά) κοστούμια και τελικά έμειναν με ξεκούμπωτα πουκάμισα.

Οπως και να ’χει, το βέβαιο είναι ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία… Ως εκ τούτου, ουδείς μπορεί να ψέξει τον Κ. Μητσοτάκη για το γεγονός ότι ως σκιώδης πρωθυπουργός μοιράζει υπουργικό μέρισμα, εξαιρώντας από τη διανομή την πολύπειρη αδερφή του.

Καθώς, μάλιστα, το ίδιο το επώνυμο του αρχηγού της ΝΔ, όπως και άλλων παραγόντων του δημόσιου βίου, καθιστά τα περί οικογενειοκρατίας εξαιρετικά σύντομο ανέκδοτο, δικαιούμεθα να υποθέσουμε μήπως ο Κυριάκος, ενώ θυσιάζει στον βωμό της ΝΔ την Ντόρα, κατά νου έχει να τελειώνει με τον Καραμανλή και τον Σαμαρά.

Ads

Εξηγούμαστε: η θυσία της Ντόρας εκπέμπει κατά τους υποστηρικτές της σημερινής ηγεσίας της ΝΔ το εκσυγχρονιστικό μήνυμα της ανανέωσης. Το κόμμα, υποτίθεται, αλλάζει επετηρίδα. Κλείνει το κεφάλαιο των εξαρτήσεων και των δεσμεύσεων, αφήνει πίσω του την εποχή των βαρόνων. Και, όπως το κλείνει, είναι σαν να διαμηνύει στους πρώην ότι μπορεί να έχουν θέση στα εικονίσματα της παράταξης (διάβαζε: στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας), όχι όμως και στο πιλοτήριο του σκάφους, εκεί όπου παράγονται οι σύγχρονες νεοδημοκρατικές πολιτικές.

Ούτως ή άλλως, σιγά σιγά η φυσιογνωμία του κόμματος αποκρυσταλλώνεται. Η σημερινή ΝΔ δεν είναι ούτε η λαϊκή Δεξιά του Καραμανλή ούτε καν η Δεξιά των Ζαππείων και των μνημονιακών μεταπτώσεων του Σαμαρά. Είναι μια Δεξιά νέου τύπου, αλλά αρχαίων καταβολών, που αισθάνεται προορισμένη από την πολιτική μοίρα να πολεμά σε όλα τα επίπεδα την Αριστερά. Ενα κόμμα που απομακρύνεται από το ιδρυτικό του στίγμα και τις μεταπολιτευτικές του παραδόσεις, ενσωματώνοντας πλέον πρόσωπα και αντιλήψεις που μέχρι πρότινος συγκροτούσαν τον ιδεολογικό και πολιτικό πυρήνα του περιθωρίου της δεξιάς σκηνής.

Και είναι επικίνδυνο. Οχι μόνο για τη ΝΔ, αλλά και για το πολιτικό σύστημα και την ίδια τη χώρα. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στα μεγάλα ευρωπαϊκά κεντροδεξιά κόμματα, που υψώνουν τείχη στα ρεύματα του εθνικισμού και του λαϊκισμού που τα πολιορκούν, η ελληνική Δεξιά μοιάζει να θέλγεται από την περίπτωση Κουρτς στην Αυστρία και να ενσωματώνει, όπως κι εκείνος στο κόμμα του, την ατζέντα της άκρας Δεξιάς και πρόσωπα που μπορούν να την εκφράσουν αυθεντικά.

Αυτή τη Δεξιά βάζει αντικειμενικά στις ράγες η σημερινή ηγεσία της ΝΔ και, υπό την έννοια αυτή, αναλαμβάνει σοβαρή ευθύνη. Μια νέα Δεξιά, στην οποία δεσπόζουν παράγοντες όπως ο Αδωνις και ο Βορίδης και όχι ο Χατζηδάκης ή ο Δένδιας, νεοφιλελεύθερη στην οικονομία μέχρι το μεδούλι και κοινωνικά ακραία κρουστική, που επιδιώκει να πάρει τη ρεβάνς από τον ΣΥΡΙΖΑ στη βάση της πιο βαθιάς πόλωσης και της δορυφοροποίησης όλων των πολιτικών μεσοστρωμάτων.

Μοιάζει με εκδίκηση της πραγματικότητας, αλλά ο Κυριάκος, που ανέλαβε το κόμμα για να το επαναφέρει στη γη της επαγγελίας του μεσαίου χώρου, φαίνεται να το οδηγεί τελικά στους γενέθλιους τόπους της βαθιάς Δεξιάς. Η Κεντροδεξιά μπορεί (;) να περιμένει…

Πηγή: Νέα Σελίδα