Κλαίει ο πλανήτης όλος, οι απανταχού δημοκράτες, οι μετριοπαθείς και «ψύχραιμοι» αναλυτές, για το μεγάλο κακό που μας βρήκε: Νίκησε ο ακραίος, ο αυταρχικός, ο επικίνδυνος, ο οξαποδώ Ντόναλντ Τραμπ!

Κι όμως. Για μας, τους κατοίκους του υπόλοιπου πλανήτη, ο Τραμπ δεν αποτελεί απειλή μεγαλύτερη από την Κλίντον. Βεβαίως και θα χάσουμε την ήπια ισχύ του Ομπάμα, αλλά αυτό ήταν γνωστό από τη στιγμή που έχασε ο Μπέρνι Σάντερς το χρίσμα των δημοκρατικών.

Σε ό,τι αφορά στην εξωφρενική ρητορεία και στις ποικίλες απειλές του νέου Προέδρου, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα τις υλοποιήσει – τουλάχιστον όχι στο εξωτερικό – αλλά θα βασιστεί στον «αυτόματο πιλότο» των think tank και στις διεθνείς ισορροπίες.

Δεν είναι τρελός, αλλά πούλησε τρέλα για να εκλεγεί. Κατάλαβε ότι το εκλογικό σώμα δεν άντεχε άλλα ιλουστρασιόν ψέματα. Ξέφυγε από τη νόρμα, έπαιξε με κινήσεις υψηλού ρίσκου παριστάνοντας τον αντισυστημικό και κέρδισε.

Στην πραγματικότητα, όμως, την ευθύνη για το αποτέλεσμα την έχει η Κλίντον. Αν και διεφθαρμένη όσο λίγοι, αν και γεράκι του πολέμου, αν και εντελώς ακατάλληλη για να εμπνεύσει, να δώσει ένα στοιχειώδες κίνητρο στο μέσο ψηφοφόρο να βγει από το σπίτι του να πάει να ψηφίσει δημοκρατικούς, επέμεινε.

Πολέμησε βρώμικα και νίκησε τον άξιο αντίπαλό της Μπέρνι Σάντερς χάρις στους πακτωλούς χρημάτων των υποστηρικτών της και στις ανίερες συμμαχίες που συνήψε με ιδιοκτήτες ΜΜΕ και πάσης φύσεως λομπίστες.

Νόμισε ότι αρκεί να τα έχει καλά με αυτούς για να φθάσει στο Λευκό Οίκο. Έσφαλε. Ο μέσος αμερικανός δεν φοβήθηκε αρκετά. Γιατί δεν έχει – ή δεν νομίζει ότι έχει – να χάσει πολλά από κάποιον σαν τον Τραμπ.

Κάποιοι εχέφρονες δημοκρατικοί καλούσαν μέχρι και την ύστατη στιγμή την κα Κλίντον να παραιτηθεί υπέρ Σάντερς. Άλλοι, πιο διορατικοί, την είχαν συμβουλέψει από μιας αρχής, με το που πήρε το χρίσμα, να του προσφέρει την αντιπροεδρία. Δεν ήθελε ή δεν της το επέτρεψαν οι χρηματοδότες της. Κι έχασε.

Τα καλά νέα είναι ότι πλέον η κα Κλίντον οδηγείται σε απόσυρση και μάλλον θα πάρει μαζί και τον καταστροφέα της Γιουγκοσλαβίας σύζυγό της. Αποδεικνύεται, για μια ακόμα φορά, ότι υπάρχουν όρια στην ισχύ των ΜΜΕ και των λόμπι, στις δυτικές δημοκρατίες. Η δε προσπάθεια εγκλωβισμού των μαζών σε εκβιαστικά διλήμματα οδηγεί συχνά σε απρόβλεπτες καταστάσεις.

Όσο οι πολίτες διατηρούν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν μέσα στο παραβάν, θα το χρησιμοποιούν και θα εκφράζουν την οργή τους, ακόμα και με τρόπο αυτοκαταστροφικό. Οι ηγέτες του πλανήτη οφείλουν να το αντιληφθούν αυτό ως ευκαιρία να πολιτευτούν με περισσότερη ειλικρίνεια και σεβασμό προς τους λαούς τους.

Σε άλλη περίπτωση ο δυστυχής ιστορικός του μέλλοντος θα διαβάζει τα κατορθώματά μας και θα τραβά τα μαλλιά του. Από τον Άρη.