Ποιος θα είναι ο Αλέξης Τσίπρας της νέας εποχής; Πως θα προσεγγίσει η Προοδευτική Παράταξη το εκλογικό σώμα μετά από μια τετραετία Δεξιάς και Νεοφιλελευθερισμού;

Αρκεί μόνο να κοιτάξουμε στο παρελθόν.

Δεν είναι η πρώτη φορά που σε μια χώρα ανέρχεται στην εξουσία η Νεοφιλελεύθερη Δεξιά. Δεν είναι όμως ούτε η πρώτη φορά που αυτή η νέα εξουσία θα πέσει. Υπάρχουν ποικίλα παραδείγματα στο παρελθόν που μας το αποδεικνύουν αυτό: από τους εγχώριους «εφιάλτες», όπως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, μέχρι τους δεινόσαυρους Ρίγκαν και Θάτσερ.

Η περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτές τις περιπτώσεις. Κάθε μία από αυτές εμφανιζόταν ως το κάτι διαφορετικό αλλά όταν το χρονοδιάγραμμα δεν έβγαινε και τα νούμερα δεν ανταποκρίνονταν, τα όπλα στρέφονταν προς τα χαμηλά στρώματα, επειδή πολύ απλά εκείνα είναι χαμηλής πιθανότητας επένδυσης. Όταν η ανάπτυξη και οι επενδύσεις γίνονται «αυτοσκοπός» (σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός νυν αναπληρωτή υπουργού), ο οδοστρωτήρας της δήθεν επιχειρηματικότητας έχει αναμμένες τις μηχανές του!

Εφόσον όμως η περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι σχεδόν ίδια με όλες τις άλλες περιπτώσεις, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να ακολουθήσει την διέξοδο που δόθηκε στις προαναφερθείσες περιπτώσεις, να ακολουθήσει δηλαδή τον δικό του Τρίτο Δρόμο.

Είναι σίγουρο ότι μετά από μια πλήρη ημερών νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση η κοινή γνώμη και ειδικά ο μεσαίος χώρος θα έχει μετακινηθεί δεξιότερα από ότι είναι τώρα. Γιατί πολύ απλά θα έχουν συνηθίσει ένα κράτος που ακολουθεί τους κανόνες της αγοράς σε αντιδιαστολή με ένα παρεμβατικό κράτος. Το πρώτο θα το έχουν σιχαθεί, αφού θα έχει παρεκκλίνει από τον στόχο του, την ευημερία των πολιτών, ενώ το δεύτερο θα το φοβούνται έχοντας ακούσει τόσα πολλά για την σπατάλη του κράτους-τέρας από τους «αντι-κρατιστές». Αυτή θα είναι πολύ γενικά η εικόνα της Ελλάδας την μετά-Μητσοτάκη εποχή.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, μια είναι η εναλλακτική λύση, ο Τρίτος Δρόμος, η Νέα Κεντροαριστερά. Η προοδευτική πρόταση στον αντίποδα της δεξιάς διατήρησης του καθεστώτος των κοινωνικών ανισοτήτων κινείτο μεταξύ του νεοφιλελευθερισμού και της σοσιαλδημοκρατίας. Το ζητούμενο θα είναι μια φιλική προς την ιδιωτική πρωτοβουλία οικονομική ιδέα μετριασμένη και συμπληρωμένη με την κοινωνική παρουσία του κράτους-παραστάτη για την στήριξη των ασθενέστερων.

Αν δούμε για παράδειγμα τον Μπιλ Κλίντον, που ήταν ο πρώτος που μίλησε για αυτού του είδους τον Τρίτο Δρόμο. Ο Κλίντον βρήκε τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψει το «νέο» που εκπροσωπούσε με τόση σαφήνεια και την ίδια στιγμή τόση αοριστία ήταν απαραίτητη. Επρόκειτο για τρεις λέξεις: Ευκαιρίες-Υπευθυνότητα-Κοινότητα. Με την λέξη Ευκαιρίες ο Μπιλ Κλίντον εξέφραζε την προσήλωση του στην αρχή της οικονομίας της αγοράς. Με την λέξη Υπευθυνότητα κατακεραύνωνε την «νεοφιλελεύθερη απληστία», ενώ η λέξη Κοινότητα συμβόλιζε την απομάκρυνση από την «εγωιστική ατομικότητα».

Με τα δικά του λόγια:

«Η αποστολή μας είναι να προσφέρουμε στο λαό μια νέα πορεία, στηριγμένη σε παραδοσιακές αξίες, μέσα από μια νέα επιλογή, η οποία δημιουργεί Ευκαιρίες, αποζητά την Υπευθυνότητα και καθιστά την κυβέρνηση ευαίσθητη στις ανάγκες των πολιτών- όλα αυτά, διότι αναγνωρίζουμε πως είμαστε μια Κοινότητα. Μαζί λοιπόν ή θα προοδεύσουμε ή θα παραπατήσουμε».

Ειδικά ο Κλίντον είχε αντιληφθεί πως στην εποχή μετά τον Ψυχρό Πόλεμο και ειδικά μετά την εξάλειψη της δυναμικής του νεοφιλελευθερισμού, η Κεντροαριστερά έπρεπε να γίνει ταυτόχρονα πιο πραγματιστική και πιο κεντρώα, εγκαταλείποντας παραδοσιακές ιδεολογικές εμμονές της. Άλλωστε, ο ρευστός χώρος του Κέντρου- από την φύση του- διευκολύνει την ευελιξία.

Την ίδια στάση ακριβώς ακολούθησε στην συνέχεια και ο Μπλερ με τους Νέους Εργατικούς.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται έξω από τα διεθνή κύματα. Η μόνη διαφορά είναι ότι η χώρα μας αργεί να μπει στο ρεύμα της ιδεολογικής ανόδου και καθόδου. Για παράδειγμα, το ρεύμα Κλίντον εκπροσώπησε ο Σημίτης και ο εκσυγχρονισμός, σε μια εποχή όμως που η Δεξιά επανερχόταν πανευρωπαϊκά στην εξουσία.

Στις μέρες μας, το ρεύμα της Οικολογίας βρίσκεται σε άνοδο- ειδικά μετά την έκπληξη των Πρασίνων στην Γερμανία κατά τις Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου και την ίδια στιγμή με την πολιτική και εκλογική συμπεριφορά που ενδέχεται να δημιουργήσει η κλιματική αλλαγή. Το ζήτημα λοιπόν, στην σύγχρονη εποχή, είναι πως το κράτος θα δημιουργήσει τις κατάλληλες ευκαιρίες στην ιδιωτική πρωτοβουλία για πράσινες επενδύσεις, προστατεύοντας την ίδια στιγμή τα ασθενέστερα στρώματα.

Αυτό είναι το στοίχημα του Αλέξη Τσίπρα. Να αναγνώσει τις διαθέσεις της κοινής γνώμης και να οργανώσει τον αντιπολιτευτικό λόγο του ακριβώς πάνω σε αυτές. Αν θα μπορούσαμε να το συνοψίσουμε σε ένα τρίπτυχο, θα μπορούσε να είναι: Οικολογία-Ανάπτυξη-Στήριξη, που στην ουσία θα συμβολίζει μια πράσινη ανάπτυξη που θα στηρίζεται στις ιδιωτικές επενδύσεις και στην οικονομία της αγοράς, ικανοποιώντας πρώτα από όλα τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα.

Μέσα σε ένα εκλογικό σώμα που θα έχει τρομοκρατηθεί από το κράτος της διαφθοράς (σύμφωνα με τα λεγόμενα της νεοφιλελεύθερης δεξιάς) και την ίδια στιγμή θα θεωρεί το καθόλου-κράτος εχθρό της ίδιας του της ζωής, ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να ιδεολογικοποιήσει ξανά την κοινή γνώμη πάνω σε αυτό το τρίπτυχο, σε ένα Νέο Πράσινο Κοινωνικό Συμβόλαιο για την Ανάπτυξη και την Στήριξη.

Το σύνθημα των εκλογών της 7ης Ιουλίου γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ!

ΤΩΡΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

To Tvxs.gr ανοίγει το διάλογο για την επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ. Στο δρόμο προς το συνέδριο για τον μετασχηματισμό του κόμματος, δίνουμε το βήμα, φιλοξενώντας συνεντεύξεις κι άρθρα στελεχών, μελών και αναγνωστών για το αύριο του προοδευτικού μετώπου. Μπορείτε να στείλετε το δικό σας άρθρο γνώμης στο [email protected].