Μετά την ήττα στη διαπραγμάτευση του 2015 και την οδυνηρή συνθηκολόγηση ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για τις αυταπάτες που είχαν και διαλύθηκαν. Η ιδέα, δηλαδή, ότι υπήρχε τρίτος δρόμος εντός ευρώ που θα μπορούσαμε να τον ακολουθήσουμε αν διαπραγματευόμασταν μέχρις εσχάτων. Ανεξάρτητα από το αν η επιλογή αυτή ήταν πράγματι μια χίμαιρα ή ένας υπαρκτός δρόμος τον οποίον θα καταφέρναμε να ανοίξουμε, η ζωή μας καθορίστηκε από την αντίληψη ότι επρόκειτο για αυταπάτη.

Ads

Ωστόσο στον ΣΥΡΙΖΑ -που μετά τις διασπάσεις είναι ουσιαστικά ο Συνασπισμός- συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει μια άλλη αυταπάτη, κατά πολύ πιο επικίνδυνη: ότι ο κομματικός τους μικρόκοσμος είναι ο Πραγματικός Κόσμος. Αυτή η αντίληψη καλλιεργείται συχνά σε μικρές συλλογικότητες γαλουχώντας γενιές και γενιές ανθρώπων κόντρα στους καιρούς, κόντρα στη ζωή, κόντρα στην εξέλιξη και τις ανάγκες της κοινωνίας. Έτσι, είναι απόλυτα φυσιολογικό να κυριαρχεί μια τέτοια νοοτροπία σε ένα κόμμα που από τη γέννησή του μέχρι πριν λίγα χρόνια βρισκόταν στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής και επιβίωνε οριακά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Θα πει κανείς ναι, αλλά τα τελευταία χρόνια παίζει κεντρικό ρόλο στα πράγματα, σημείωσε μεγάλα ποσοστά σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις και πλέον κάθε άλλο παρά μικρό κόμμα το λες. Ναι και όχι. Ως κόμμα παραμένει μικρό και αγοραφοβικό. Τα ποσοστά του είναι μεγάλα, τα μέλη του, αναλογικά, λίγα και κατανεμημένα ανισομερώς μεταξύ των κοινωνικών ομάδων.
Αυτό συνέβη γιατί ο κομματικός μηχανισμός πέτυχε να διασώσει τον εαυτό του κλείνοντας την κοινωνία απ’ έξω. Ελάχιστο νέο αίμα πέρασε μέσα, αλλά και αυτό αφού πρώτα φιλτραρίστηκε και ομογενοποιήθηκε.

Τούτο δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ο βασικός κυβερνητικός εταίρος και τα αποτελέσματα αυτής της Μεγάλης Αυταπάτης δεν επηρέαζαν τόσο τις ζωές μας. Αφού το κόμμα τροφοδοτεί την κυβέρνηση με στελέχη και αφού αυτή η διαδικασία γίνεται ακολουθώντας με θρησκευτική ευλάβεια τους εσωκομματικούς συσχετισμούς βλέπουμε συστηματικά την τοποθέτηση του λάθος ανθρώπου στη λάθος θέση με αποτέλεσμα: αδράνεια, παλινωδίες, αβουλία, διάβρωση από συμφέροντα και λόμπι, ερασιτεχνισμούς και μέσα σε όλο αυτό το χαμό υπουργούς να υπονομεύουν ο ένας τον άλλο όπως ο άσπρος και ο μαύρος κατάσκοπος του MAD.

Ads

Όμως, στο κλαδί που πατούν -και πριονίζουν- στεκόμαστε όλοι και η παλινόρθωση του Παλαιού Καθεστώτος της μίζας, του μαύρου χρήματος, των πελατών και των κολλητών είναι το τελευταίο που θα χρειαζόμασταν. Παρόλα αυτά οι άνθρωποι –όπως μας θύμισε και η πρόσφατη εκλογή Τραμπ- κάθε άλλο παρά ορθολογικοί είμαστε. Τελικά ή το κόμμα αυτό θα προσαρμοστεί στις ανάγκες της κοινωνίας ή η κοινωνία θα το προσαρμόσει στα πραγματικά του μέτρα.

* Ο Κώστας Παπαπαναγιώτου είναι μαθηματικός και υποψήφιος διδάκτορας Οικονομικών