Για να είμαστε ειλικρινείς, τίποτα δεν μπορεί πλέον να προκαλέσει σοβαρή έκπληξη όσον αφορά στις οβιδιακές μεταμορφώσεις των κυβερνητικών στελεχών, αλλά ιδιαίτερα των πρωθυπουργών της μνημονιακής εποχής. Το ζήσαμε αρχικά με την περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου, όταν αυτός από το «λεφτά υπάρχουν» έβαλε τη χώρα στη σκληρή δημοσιονομική επιτήρηση.

Είδαμε στη συνέχεια τον Αντώνη Σαμαρά να ξεχνάει τα περί «λάθος συνταγής του μνημονίου», αφήνοντας στην άκρη τα «Ζάππεια», και να γίνεται ο πιο ένθερμος υποστηρικτής των πολιτικών λιτότητας. Η αλήθεια όμως είναι ότι η μετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα υπήρξε η πιο τραυματική για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Όχι μόνο για τα απτά αποτελέσματα που επέφερε αυτή, αλλά και για την εν τοις πράγμασι ακύρωση της προοπτικής να αναζητηθεί άλλος δρόμος διεξόδου από την κρίση από εκείνον της συνεχούς αφαίμαξης, ιδίως των χαμηλότερων στρωμάτων.

Δεν μπορώ να γνωρίζω, λοιπόν, πόσο καλά μπορεί να προετοίμασε το επικοινωνιακό επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου την πρόσφατη συνέντευξη τύπου του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, υπήρξαν όμως αρκετά στοιχεία της που αποδείκνυαν την πλήρη αφομοίωσή του στα μνημονιακά δεδομένα. Ιδιαίτερα η επίθεση στον Κυριάκο Μητσοτάκη για την εξαγγελία του περί μείωσης του ΕΝΦΙΑ κατά 30% θύμισε πολύ έντονα τις κατηγορίες της κυβέρνησης Σαμαρά στο ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο, ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, περί «μη κοστολογημένων προτάσεων». Γιατί, ακόμη κι αν έχει δίκιο (που πιθανότατα έχει) στον ισχυρισμό του ότι ο πρόεδρος της ΝΔ θα επιχειρήσει να εξοικονομήσει χρήματα για την εν λόγω εξαγγελία «από το περαιτέρω ξεχαρβάλωμα του δημοσίου τομέα», δεν παύει να αποδεικνύει πως ακολουθεί πιστά την πεπατημένη των προκατόχων του.

Ήταν αυτή η λογική που υποβίβαζε (κι εξακολουθεί να υποβιβάζει) την εκάστοτε κυβέρνηση σε ρόλο λογιστή που παλεύει να «βγαίνουν τα νούμερα» για τους εκπροσώπους των δανειστών, χωρίς καμιά ουσιαστική κοινωνική οπτική. Πρόκειται δηλαδή για την ίδια ακριβώς προσέγγιση που προβλέπει ότι από τον ΕΝΦΙΑ πρέπει να εισπραχτούν 2,65 δις, ακόμη κι αν είναι ηλίου φαεινότερο πως όλο και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας χάνουν τη φοροδοτική τους ικανότητα.

Προσχωρώντας σε μια τέτοια λογική, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει απολύτως καταδικασμένος να ταυτιστεί στη συνείδηση της πλειοψηφίας των πολιτών (πολλοί από τους οποίους πιθανότατα τον στήριξαν στην πορεία του προς την εξουσία) με τους προκατόχους του. Άλλωστε, το «που θα βρείτε τα λεφτά» του Αντώνη Σαμαρά στα αυτιά τους σήμερα δε φαίνεται να διαφέρει ουσιαστικά από αυτό που ακούσαμε στην προχθεσινή συνέντευξη τύπου, τη στιγμή που επικοινωνιακά θαύματα, όπως αυτό των των τηλεοπτικών αδειών, μόνο πολιτικό χρόνο μπορούν να προσφέρουν στην ηγεσία της κυβέρνησης. 

Κάπου εδώ βρίσκεται λοιπόν η «μαύρη αλήθεια» για τον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί ο ίδιος να μην τη σκιαγράφησε επαρκώς κατά την επίσκεψή του στη ΔΕΘ, όμως η ρητορική του σε επιμέρους ζητήματα έδειξε ότι συνειδητά πλέον βαδίζει προς το ίδιο αδιέξοδο, στο οποίο βρέθηκαν κάποια στιγμή τόσο ο Γιώργος Παπανδρέου όσο κι ο Αντώνης Σαμαράς. Ίσως πάλι να έχει πειστεί κατά κάποιο τρόπο ότι ακόμη κι αυτός δεν είχε ούτε έχει πλέον άλλη επιλογή.