Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, υπάρχει σήμερα μια πραγματικότητα, που έκανε μπαμ, και στην τελευταία συνεδρίαση της Βουλής: Η αντιπαράθεση γίνεται κυρίως ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Δεξιά. Ακόμα χειρότερα για τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά και την αριστερή μας προσήλωση στη συλλογικότητα: Ανάμεσα στον Τσίπρα και στον Κυριάκο.

Και να εξηγηθούμε, για να μην παρεξηγηθούμε: Αυτό δεν οφείλεται σε κάποιο χθόνιο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ να υποκαταστήσει τον παλιό δικομματισμό, με τον εαυτό του σε θέση προνομιακού μονομάχου. Οφείλεται στις τεκτονικές αλλαγές που γέννησε ο μνημονιακός σεισμός, κα έφεραν τα πάνω κάτω όχι μόνο στα κοινωνικά βάθη, αλλά και στην πολιτική επιφάνεια.

Η πραγματικότητα αυτή δεν αλλάζει με κατάρες, ούτε με ευχές. Δυο κόμματα συγκρούονται βασικά σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ. Με τους συμμάχους του το καθένα. Και, όσο κι αν σε κάποιους κακοφαίνεται, η σύγκρουση εκφράζεται από δυο πρόσωπα. Τον Τσίπρα, και τον Μητσοτάκη. Παίρνει, εκ των πραγμάτων, και προσωπικό χαρακτήρα. Στριμώχνεται στην προσωπικότητα του καθενός, στις ικανότητές του, στη διαδρομή του. Όλο τον ΣΥΡΙΖΑ παίρνει η μπάλα, φυσικά. Αλλά ο Τσίπρας είναι ο ψεύτης, ο κωλοτούμπας, ο απατεώνας, ο λαϊκιστής, που πρέπει να ισοπεδωθεί. Το αυτό, αν και όχι ευτυχώς με τους ίδιους φραστικούς τραμπουκισμούς, και με τη ΝΔ και τον Κυριάκο, από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι συνεπάγεται η διαπίστωση; Όχι βέβαια ότι θα αφήσουμε το γάμο των προγραμμάτων, και των ιδεών, να πάμε για πουρνάρια στο Ελ Πάσο. Αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, καθόλου μάλιστα, τη «μάχη των αρχηγών». Γιατί το ποιος από τους δυο εμφανίζεται πιο ώριμος, πιο πολιτικός, πιο επικοινωνιακός, πιο ταλαντούχος, και τελικώς πιο συμπαθής, αποτελεί ένα μεγάλο συν  για το κόμμα του. Αυτή είναι η αλήθεια. Και θα πρέπει να τη διαχειριστεί συλλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο στηρίζοντας τον πρόεδρό του, σε δύσκολες συνθήκες επίθεσης. Αλλά και τραβώντας τον ως συλλογικός φορέας από το μανίκι, για να διατηρεί πάντα τους δεσμούς του με τον κόσμο του κόμματος, τον κόσμο της δουλειάς, τον κόσμο της προσδοκίας.

Τέλος, το γεγονός ότι «τον έχει» τον Κυριάκο, κι ας λένε ότι θέλουν τα παπαγαλάκια, είναι δίκοπο μαχαίρι. Καλό, και περίκαλο, από τη μια. Επικίνδυνο από την άλλη. Αφού τον έχει, θα τον σηκώσουμε τον ήλιο, σίγουρα, ναι. Κι αντί να δίνουμε τη μάχη ο καθένας όπου και όπως μπορεί, να χειροκροτούμε τον δικό μας, που περιαδράχνει τον δικό τους. Αν πάμε έτσι, τότε θα δείτε στο τέλος της ημέρας τι πάει να πει ξεπουπουλιασμένες κότες. Αριστερές…