«Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται και το απροσδόκητο πάντα συμβαίνει, πόσο ανεπίδεκτος μαθήσεως από την εμπειρία είναι ο άνθρωπος;» Μπέρναρντ Σω

Μόλις δυο μήνες έχουν περάσει από την επιβεβαίωση της λαϊκής εντολής στη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου και ήδη βλέπουμε να καταγράφεται το χρονικό ενός προαναγγελθέντος μνηνονιακού αδιεξόδου. Η κυβερνητική πλειοψηφία στην Βουλή είναι πλέον οριακή μετά τις απώλειες στην πρόσφατη ψηφοφορία για μια ακόμη δέσμη σκληρών μέτρων, μεταξύ των οποίων βρέθηκε ένα ζήτημα που δεν είχαν τολμήσει να αγγίξουν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, όπως η απελευθέρωση των πλειστηριασμών. Το παράλληλο πρόγραμμα έχει ήδη παραπεμφθεί στις καλένδες, η κοινωνία έχει αρχίσει να δυσανασχετεί, ενώ «κι οι πέτρες ξέρουν» ότι το πρόγραμμα απλά δε βγαίνει.

Κάπως έτσι ο Αλέξης Τσίπρας μαζί με τον Πάνο Καμμένο αποφάσισαν να ακολουθήσουν την πεπατημένη του Γιώργου Παπανδρέου, του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου, αρχίζοντας τις διαγραφές όσων βουλευτών αρνούνται να ακολουθήσουν απαρέγκλιτα τη μνημονιακή πολιτική. Νωρίτερα ο πρωθυπουργός είχε φροντίσει να στείλει μηνύματα (άλλωστε «ο φόβος φυλάει τα έρμα»)  προς πάσα κατεύθυνση «παραιτώντας» τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, ευελπιστώντας κάτι τέτοιο να αποτελέσει το «σημείο αναφοράς» και για τη στάση τυχόν διαφωνούντων και στο άμεσο μέλλον.

Πιθανότατα στο Μέγαρο Μαξίμου ξέρουν ότι αυτή η τακτική δε θα μπορέσει να τους βγάλει και πολύ μακριά. Τα δύσκολα δεν έχουν τελειώσει ακόμη, καθώς το νέο Ασφαλιστικό είναι προ των πυλών, τη στιγμή που οι δανειστές εγείρουν καινούργιες σκληρές απαιτήσεις, με το ΔΝΤ να εισηγείται νέα μείωση μισθών. Με τα δεδομένα αυτά η διατήρηση της υπάρχουσας κυβερνητικής συνοχής μοιάζει από αμφίβολη έως αδύνατη. 

Κάπου εδώ, λοιπόν, το εγχώριο αλλά και το ευρωπαϊκό πολιτικό κι οικονομικό κατεστημένο αναζητά Plan B. Νέες εκλογές αποκλείονται για διάφορους λόγους: οι περισσότεροι επικαλούνται την κόπωση του λαού από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, ενώ αρκετοί θεωρούν πως δεν υπάρχει εναλλακτική σε περίπτωση κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η ΝΔ δείχνει να βρίσκεται σε διαρκή ομφαλοσκόπηση. Άσε μην προκύψει καμιά επανάληψη του σκηνικού της Πορτογαλίας (έστω και σε ελληνική διασκευή) και τρέχουν και δεν προλαβαίνουν πάλι στις Βρυξέλλες…

Μπροστά σε αυτό το «αδιέξοδο», η λύση της λεγόμενης «οικουμενικής» φαίνεται να βγαίνει για τα καλά από το ψυγείο. Μιας κυβέρνησης με άλλα λόγια, όπου «όλοι οι μνημονιακοί χωράνε». Την ιδέα την επανέφερε τις προηγούμενες μέρες στη Βουλή ο Βασίλης Λεβέντης, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμα πριν τις εκλογές για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και στη ΝΔ μάλλον δε θα επιδείξουν κι ιδιαίτερες αντιστάσεις, εφόσον ασκηθούν πιέσεις ένθεν κακείθεν προς αυτή την κατεύθυνση. Μέσα σ’ όλα αυτά ήρθε κι η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας γύρω από την «ανάγκη πολιτικής συνεννόησης», για να μη μας μείνει και καμιά αμφιβολία για το πού πάει το πράμα.

Βέβαια, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε επισημάνει σε ανύποπτο χρόνο πως δε θα γίνει Παπαδήμος. Μάλλον αυτή θα είναι και μια από τις ελάχιστες δεσμεύσεις που θα τηρήσει, καθώς απ’ ότι φαίνεται τα εν λόγω σχέδια προβλέπουν για μια ακόμη φορά δοτό πρωθυπουργό. Άλλωστε, ποιος ο λόγος να μην επαναλάβει κανείς μια τόσο «πετυχημένη συνταγή»;

Σε κάθε περίπτωση, δεν περιμένει κανείς οι εμπνευστές του πειράματος Παπαδήμου να έχουν διδαχθεί από τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος (μην ξεχνάμε και την περίπτωση Μόντι στην Ιταλία), τα οποία ετοιμάζονται να επαναλάβουν. Ούτε πέφτει πια κανείς από τα σύννεφα που ο ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει πλέον σοβαρά με μια τέτοια ιδέα. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα που αποδεικνύουν πόσο ολέθρια «ανεπίδεκτο μαθήσεως» είναι το ευρωπαϊκό αλλά και το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο.

Από την άλλη, δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα εκπλαγούν, εφόσον η ελληνική κοινωνία για μια ακόμη φορά δε γεννήσει κάτι το «απρόοπτο» μπροστά σε μια τέτοια τερατογένεση.