«Ένας Αρχηγός πρέπει πάντα να μιλάει σαν ποιητής. Πρέπει να μιλά στο όνομα των θεών, των πνευμάτων και της ψυχής των νεκρών» Pier Senterfer

Ads

Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου αποτελεί την προσπάθεια του σκληρού πυρήνα του, για τη συσσωμάτωση όλων των ανταγωνιζόμενων εθνικών και τομεακών τμημάτων του υπό ενιαία καθοδήγηση και με ενιαίο στρατηγικό σχέδιο για την αποτροπή των μεταξύ τους ανταγωνισμών και αντιθέσεων με κύριο στόχο την απόλυτη καθυπόταξη των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του πολιτισμού. Πρωταγωνιστής αυτής της πρωτοβουλίας είναι οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, πράγμα που στη τρέχουσα περίοδο ταυτίζει την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου με τον αμερικανισμό [1], με την στρατηγική για την παγκόσμια ηγεμονία των ΕΠΑ.
 

Η προώθηση αυτού του σχεδίου σκόνταφτε στην ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης και στον ανταγωνισμό μεταξύ των τριών μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Αγγλίας. Για να αποδυναμώσουν την Σοβιετική Ένωση οι ΕΠΑ ενθάρρυναν τις ευρωπαϊκές χώρες να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και να προχωρήσουν στην στενότερη οικονομική συνεργασία που θα τις κάνει ανθεκτικότερες απέναντι στη σοβιετική οικονομική και πολιτική επιρροή. Παράλληλα εκμεταλλεύτηκαν την υποτιθέμενη ιδεολογική αντίθεση μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Κίνας και βοήθησαν την Κίνα να απομακρυνθεί από την σοβιετική επιρροή με μαζικές επενδύσεις αμερικανικών κεφαλαίων στην Κίνα. Με αυτές τις κινήσεις οι ΕΠΑ και οι σύμμαχοί της κατάφεραν να οδηγήσουν την Σοβιετική Ένωση να κάνει το ειρηνικό πέρασμά της από τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό στον ιδιωτικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, αντί να κάνει ένα βήμα μπροστά από την λεγόμενη δικτατορία του προλεταριάτου προς τον σοσιαλισμό της δημοκρατίας του προλεταριάτου. Αυτή η εξέλιξη καταγράφτηκε ως ‘ο θάνατος του σοσιαλισμού’ και φούσκωσε τα πανιά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά πριν καλά-καλά τελειώσουν οι θριαμβευτικές ιαχές του αμερικανισμού, οι αρχιτέκτονές του κατάλαβαν ότι αντί να ανοίξει ο δρόμος τώρα που έφυγε από μπροστά τους το εμπόδιο, η Σοβιετική Ένωση, βρίσκονται μπροστά τους τρία σοβαρότερα εμπόδια, δηλαδή:

  1. Η Κίνα που χάρη στα αμερικανικά δολάρια αναδείχτηκε σε μεγάλη οικονομική δύναμη και σε νέο επίδοξο παγκόσμιο ηγεμόνα.
  2. Η Ρωσία που συνήλθε γρήγορα και ως μεγάλη και πλούσια χώρα ξαναμπήκε δυναμικά στο παιχνίδι των διεθνών εξελίξεων διεκδικώντας ρόλο αντίστοιχο των γεωπολιτικών της συμφερόντων και
  3. Η Ευρωπαϊκή Ένωση που κάτω από την πίεση των λαών των χωρών-μελών της χτίζει σταδιακά, αν και με πολλά ζικ-ζακ και πισωγυρίσματα, μια νέα σύγχρονη και προοδευτική ευρωπαϊκή ταυτότητα προς την κατεύθυνση των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης και πασχίζει να σταθεί στα δικά της πόδια και ανεξάρτητη τόσο από την αμερικανοΝΑΤΟϊκή κηδεμονία, όσο και από την γειτονική νεοτσαρική Ρωσία από την οποία όμως προμηθεύεται το 30-40% της αναγκαίας για την οικονομία της ενέργειας.

Μπροστά σ’ αυτή την νέα πραγματικότητα το σχέδιο για την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια ηγεμονία του αμερικανισμού παραπατάει και οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, με τα δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια δημόσιο χρέος, κινδυνεύουν, χάρη και στην υπεροπτική πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων έναντι και των ίδιων των συμμάχων της, να χάσουν την εμπιστοσύνη των συμμάχων τους και συνεπώς και την πρωτοκαθεδρία για την παγκοσμιοποίηση. Ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου και οι αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης αποφάσισαν να δράσουν γρήγορα για να ρετουσάρουν το χλωμό πρόσωπο του ηγεμόνα που ξεθωριάζει και να ξαναδώσουν λάμψη στον αμερικανισμό. Γι αυτό επέλεξαν να προωθήσουν στην προεδρεία τον αφροαμερικανό Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα με την υπόσχεση: «Πρέπει να νικήσουμε στις εκλογές για να θεραπεύσουμε το αμερικανικό έθνος και να σώσουμε τον κόσμο» [2].
 

Ads

Είναι σαφές ότι ο 44ος πρόεδρος των ΕΠΑ με αυτές τις δηλώσεις του αναγνωρίζει ότι το αμερικανικό έθνος είναι άρρωστο, προφανώς επειδή βάλθηκε να υποδουλώσει με τη βία των καταστροφικών πολέμων ολόκληρη την ανθρωπότητα και συνεπώς χρειάζεται θεραπεία και το σημαντικότερο είναι ότι ομολογεί ότι πρέπει να σώσει τον κόσμο από το άρρωστο αμερικανικό έθνος. Για όποιον γνωρίζει ότι οι επαγγελματίες πολιτικοί, στο λεγόμενο κοινοβουλευτικό σύστημα της αστικής-αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας του κεφαλαίου, δεν ασκούν πραγματική εξουσία, αλλά λειτουργούν ως εκτελεστικά όργανα της πραγματικής εξουσίας η οποία βρίσκεται στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας και κατοχυρώνεται με θεσμούς, συντάγματα, νόμους και παρασυντάγματα τις θεμελιακές διατάξεις των οποίων δεν μπορεί, χωρίς την έγκριση των αφεντικών τους ολιγαρχών, να τα αγγίξει η δοτή πολιτική εξουσία, δεν είχε και δεν έχει ψευδαισθήσεις ούτε και για τις διακηρύξεις του όποιου αμερικανού προέδρου, που για να φτάσει στον λευκό οίκο έχει αποδεχτεί τους όρους του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και των πέντε-δέκα οικονομικών συμμοριών που ελέγχουν την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία. Γι αυτό γράφαμε τότε: «Εμείς της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό δεν έχουμε ψευδαισθήσεις, αλλά θα ήμασταν οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων να μας διαψεύσει η πραγματικότητα. Γι’ αυτό λέμε με παρρησία τη γνώμη μας, τώρα, όταν άλλοι, αμερικανολάτρες και «αμερικανοαφοριστές» το έχουν ρίξει στις κατάρες, στο γλείψιμο και στο λιβάνισμα, και προωθούμε τώρα το διάλογο και λέμε παρών στον αγώνα για μια άλλη Αμερική και για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς καπιταλισμό και φτώχια, χωρίς ιμπεριαλισμό και πόλεμο. Για ένα κόσμο της Ισότητας, της Ελευθερίας, της Ειρήνης και της Ανθρωπιάς. Για ένα Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό» [3].

Δυστυχώς δεν διαψευστήκαμε. Ο 44ος πρόεδρος των ΕΠΑ, ο Μπάρακ Χουσεΐν Ομπάμα, συνέχισε με συνέπεια την απάνθρωπη και καταστροφική πολεμική πολιτική των προκατόχων του στην Μέση Ανατολή, στην Αφρική και στην Ασία και προώθησε αποφασιστικότερα τα σχέδια για την παγκοσμιοποίηση κάνοντας δυό σημαντικές για τα σχέδια του αμερικανισμού τακτικές κινήσεις. Η πρώτη είναι η ενίσχυση του νεογερμανισμού [4] που απομακρύνει την Ευρωπαϊκή Ένωση από τον δρόμο της σύγκλισης των οικονομιών και των λαών των χωρών-μελών της και από την προσέγγιση του οράματος για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης η οποία απομάκρυνση μπορεί να φτάσει μέχρι τη διάλυση της Ε.Ε και η δεύτερη είναι η απόπειρα της ασφυκτικής ΝΑΤΟϊκής περικύκλωσης της Ρωσίας που φέρνει πιο κοντά το ενδεχόμενο μιας νέας γεωπολιτικής σύγκρουσης και πιο καταστροφικής πολεμικής περιπέτειας της Ευρώπης και του πλανήτη ολόκληρου, γιατί στην περίπτωση αυτή μπαίνουν στο πολεμικό θέατρο και η Κίνα και η Ινδία, στενοί σύμμαχοι της Ρωσίας στο Σύμφωνο της Σαγκάης. Με αυτήν την έννοια το σχέδιο για την βίαιη παγκόσμια ηγεμονία του αμερικανισμού μέσω της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης εξελίσσεται, δια της πολιτικής του τιμηθέντος με Νόμπελ Ειρήνης Μπαράκ Ομπάμα, σε απόλυτο εφιάλτη για την ανθρωπότητα, αλλά και σε νεκροθάφτη του ίδιου του αμερικανισμού που με δυσκολία στέκεται στα πόδια του ως ηγέτης της Δύσης.
 

Ως αποτέλεσμα αυτού του πανικού της παγκόσμιας πολιτικής ελίτ και της υπόλοιπης διαμεσολαβητικής γραφειοκρατίας θα πρέπει να κατανοηθεί το τελευταίο ταξίδι του 44ου προέδρου των ΕΠΑ, του Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα, το οποίο σκηνοθετήθηκε με τρόπο που να εντυπωσιάσει τον παγκόσμιο πληθυσμό για τα πλεονεκτήματα της αστικής-αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την οποία κατά έναν ανιστόρητο τρόπο την εμφάνισε ως συνέχεια της αρχαίας Άμεσης Αθηναϊκής Δημοκρατίας της Εκκλησίας του Δήμου, αποσιωπώντας ότι η αστική δημοκρατία εμφανίστηκε κατά τα τέλη του 18ου αιώνα, με τη Γαλλική επανάσταση το 1789, ως πολιτική έκφραση του ανερχόμενου κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και φυσικά ως καρικατούρα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
 

Το πέρασμα του Ομπάμα από την Ελλάδα, η επίσκεψή του στον Παρθενώνα και στο Μουσείο της Ακρόπολης και η ομιλία του στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος που αποκλήθηκε και ‘ύμνος στη Δημοκρατία’, με αντάλλαγμα υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα για βοήθεια για τη μείωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας και την υποκριτική έκφραση ευγνωμοσύνης προς την λεηλατημένη από Οθωμανούς, Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς και Αμερικάνους Ελλάδα για τα όσα πρόσφερε στην ανθρωπότητα είχε σαν στόχο τον αποπροσανατολισμό της παγκόσμιας και ιδιαίτερα της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης από τον πραγματικό σκοπό του ταξιδιού του.

Το ‘μανιφέστο του πλανητάρχη’, με φόντο τον Παρθενώνα και κομπάρσους τον Έλληνα πρωθυπουργό και τον κυβερνητικό συνεταίρο του, ήταν το εκθαμβωτικό περιτύλιγμα του πραγματικού σκοπού του ταξιδιού του στη Γερμανία όπου συναντήθηκε με την Άγγελα Μέρκελ και στη συνέχειά με τον πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολλάντ, και τους πρωθυπουργούς του Ενωμένου Βασιλείου Τερέζα Μέι, της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι και της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι, για να τους διαβεβαιώσει ότι οι ΕΠΑ θα συνεχίσουν να προσφέρουν τη ΝΑΤΟϊκή προστασία, την οποία προεκλογικά αμφισβήτησε ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Trump, αλλά και για να απευθύνει την δραματική έκκληση προς τους Αμερικανούς και τους πολίτες όλου του κόσμου: «σώστε την Αμερική από τον εαυτό της», προφανώς εννοεί τη σωτηρία της Αμερικής από τη χίμαιρα του αμερικανισμού, τον οποίο ο ίδιος πιστά υπηρέτησε προς μεγάλη λύπη της Μαύρης Αφρικής και της εργαζόμενης ανθρωπότητας.

[1] Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[2] Λάμπος Κώστας, Barack Obama. Ο 44ος πρόεδρος των ΕΠΑ: Η εκδίκηση της Αφρικής; 

[3] Λάμπος Κώστας, Η εκδίκηση της μαύρης Αφρικής ή το τέλος του ‘American Dream’; 

[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης;