Η οικονομική κρίση, με όρους αποκάλυψης, συμπαρέσυρε σε κρίση τα κόμματα εξουσίας και το πολιτικό σύστημα. Για μια ακόμα φορά, οι ειδικοί γνωμάτευσαν για το τέλος της μεταπολίτευσης. Ειδικά το πολιτικό προσωπικό του μνημονιακού μπλοκ, με κάθε τρόπο δήλωνε και δηλώνει ότι πρέπει να τελειώνουμε με τη μεταπολίτευση.

Ads

Πραγματικά, αν και με πολλούς τρόπους έχει εξαγγελθεί αυτό το τέλος, όλο και κάτι το εμποδίζει να επισημοποιηθεί. Γιατί είναι κυρίως θέμα της ιστορίας και όχι της πολιτικής. Κι όσο κι αν η ιστορία γράφεται από τους νικητές, υπάρχει παρά τα σχεδόν σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης, κάτι που διαφεύγει και αντιστέκεται και αναβάλει συνεχώς αυτό το τέλος.

Οι προσδοκίες και τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού, που μετά τη στρατιωτική χούντα, πίστεψε ότι θα ζήσει σε μια κοινωνία καλύτερη. Η ριζοσπαστικοποίηση μιας νεολαίας που έζησε αναδρομικά το δικό της Μάη του 1968. Η αριστερά που αναβαθμισμένη από τα ξερονήσια και την αντίσταση στη χούντα, διεκδικούσε σεβασμό και καθόριζε τις νέες ιδέες μιας κοινωνίας που ξαναγεννιόταν.

Αν μπορούμε σχηματικά να προσδιορίσουμε τι ήταν η μεταπολίτευση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν τα δύο συμβόλαια που προσδιόριζαν τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, ανεξάρτητα, ποιος κυβερνούσε και πόσο συσταλτικά ή διασταλτικά ερμήνευε το Σύνταγμα και τους νόμους.

Ads

Ήταν το κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, που καθόριζε τα δικαιώματα των εργαζόμενων και το εύρος της κοινωνικής προστασίας τους, από τη μια και από την άλλη, ήταν το πολιτικό συμβόλαιο μεταξύ κράτους και πολίτη, που καθόριζε τις σφαίρες ελευθερίας δράσης των πολιτών και τα πολιτικά τους δικαιώματα.

Και τα δυο αυτά συμβόλαια, κατεδαφίστηκαν στα δύο χρόνια της κρίσης, από την κυβέρνηση Παπανδρέου και Παπαδήμου. Το «ξήλωμα» τους βέβαια είχε αρχίσει από το Σημίτη και τον Καραμανλή, που προωθούσαν το νεοφιλελευθερισμό, αλλά έβρισκαν αντιστάσεις.

Γι’ αυτό θέλουν να τελειώνουν με τη μεταπολίτευση, την οποία ταυτίζουν με τις αλόγιστες απαιτήσεις των συντεχνιών, σε αντιπαράθεση με τις σημερινές στερήσεις των επισφαλώς εργαζόμενων και του ενός εκατομμυρίου ανέργων.

Γι’ αυτό .θέλουν να τη δυσφημήσουν και αναδρομικά, ως μια εποχή απίστευτης σπατάλης, όπου δεν ίσχυε ο σιδερένιος νόμος της αγοράς και του κέρδους.

Γι’ αυτό θέλουν και οι ίδιοι να τη ξεχάσουν, ενώ στη μεταπολίτευση οφείλουν την ύπαρξη τους, όταν ως κόμματα, εκπροσωπούσαν κοινωνικές δυνάμεις και διαμεσολαβούσαν κοινωνικά αιτήματα, ενώ σήμερα έχουν χάσει κάθε αυτονομία και από το κράτος και από την οικονομία.

Γι’ αυτό επιχειρούν να της αλλοιώσουν κάθε περιεχόμενο, υψώνοντας ένα κράτος έκτακτης ανάγκης, απονομιμοποιημένο και ξένο προς τον πολίτη, ένα κράτος αστυνομικό και ανελεύθερο.

Γι’ αυτό, χειραφετημένοι πλέον, θυσιάζουν όχι μόνο το παρελθόν, αλλά και το μέλλον αυτής της χώρας.

Όμως η μεταπολίτευση στέκει εκεί και τους χλευάζει. Γιατί κανείς δεν μπορεί να διαγράψει την ιστορία, για τόσο ευτελείς και εφήμερες σκοπιμότητες.

Όσο κι αν χρησιμοποιούν μεθόδους κοινωνικής παθολογίας για να διαστρέψουν μνήμες, συνειδήσεις, αξιοπρέπεια, ελπίδες και προσδοκίες, είναι η ζωή που αντιστέκεται και μαζί της αντιστέκεται και η ιστορία….

Η Τασία Χριστοδουλοπούλου είναι Υποψήφια Α΄Αθήνας ΣΥΡΙΖΑ-ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.