Αυτός ο κόσμος, είναι ένας κόσμος πολλαπλών σεξουαλικών προτιμήσεων και πρακτικών, που συχνά δεν ανέχεται αποφάσεις των Δύο, αλλά του Ενός. Του Ενός “δυνατού”, που απειλεί, εκβιάζει, παρενοχλεί και βιάζει. Του Ενός γονέα, αφεντικού, διαστροφικού, αρχηγού.
 
Μιλάμε συχνά για την βία, αλλά δεν υπάρχει μόνον η άμεση ολοφάνερη βία. Υπάρχουν και άλλες σχεδόν αδιόρατες μορφές καταναγκασμού, που επιβάλλουν σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης.
 
Όπως η “πρόταση” ενός αφεντικού να κυκλοφορεί γυμνή μία υπάλληλος, προκειμένου να εμψυχώνονται οι άνδρες εργαζόμενοι. Νομικά “δεν έκανε τίποτα κακό”, ήταν μία συμφωνία μεταξύ ενηλίκων.  Όπως και εκείνοι που χρησιμοποιούν λεκτική βία, ούτε αυτοί “κάνουν τίποτα κακό”. Μα ούτε κι αυτοί που πωλούν, έναντι χρημάτων, την παρθενία νεαρών γυναικών. Κι αυτή μία εμπορική συναλλαγή μεταξύ ενηλίκων είναι.
 
Ούτε τα γραφεία, που νοικιάζουν ενήλικες παρανύμφους, στους γάμους πλουσίων στην Κίνα, προκειμένου να παρενοχλούνται και συχνά να βιάζονται από μεθυσμένους καλεσμένους, “κάνουν κάτι κακό”. Προσφέρουν υπηρεσίες, για να γλυτώσουν την επίθεση οι φίλες της νύφης. Έτσι απλά η πολυτέλεια γίνεται ωμότητα.
 
Ανέκαθεν οι άνθρωποι δημιουργούσαν σχέσεις, που βασίλευε η παραφροσύνη του κέρδους. Και σ’ αυτό το πλαίσιο, οι άνθρωποι γίνονται εμπορεύματα, με σήμα κατατεθέν. Μέσα από την ένδεια υλικών αγαθών, την απουσία αξιών, τον φόβο και την διαστροφή, αναδύεται ένα μέρος της ανθρωπότητας, που προσχωρεί στον καταναγκασμό, που επιβάλει η διαιώνιση της κυριαρχίας του “ισχυρού”. 

Το σώμα και η ατομικότητα πωλούνται και νοικιάζονται. Ολόκληρη η Ύπαρξη γίνεται επάγγελμα.  Το σώμα αφιερώνεται στην απόκτηση χρημάτων. Βεβαίως, το γυναικείο σώμα πρωταγωνιστεί σ’ αυτόν τον τερατώδη μηχανισμό διασκέδασης και εκτόνωσης. Η γυναίκα, η τόσο επιθυμητή, αγαπημένη και μισητή. Η γυναίκα μητέρα, αγία και πόρνη.
 
Ο Γάλλος συγγραφέας Ουελμπέκ, περιγράφει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, την στειρότητα ενός σύμπαντος, που διέπεται από την προσταγή “Απόλαυσε”! Μιάς και μιλάμε, όμως, για εμπορικές συμφωνίες, πρέπει να πούμε ότι οι άνθρωποι ευθύνονται για την ιστορία τους και για τις κοινωνίες τους.
 
Ο κάθε άνθρωπος μεγαλώνει πρώτα, μέσα στην οικογένεια του. Δυστυχώς υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου οι γονείς, μέσα από την υπερπροστατευτικότητα, την αδιαφορία ή την βία, προϊόντα και οι ίδιοι μιας απαιτητικής και βάναυσης οικογένειας και κοινωνίας, εκπαιδεύουν τα παιδιά τους, να υποταχθούν πρώτα στις δικές τους αποφάσεις και μετά να υποταχθούν στους δασκάλους, στους συντρόφους, στα αφεντικά και στους πολιτικούς.
 
Έτσι προκύπτουν στρατιές εξαρτημένων, παραιτημένων ή θυμωμένων, βίαιων και ανεύθυνων πολιτών-ανθρώπων. Εάν σ’ αυτό προσθέσουμε και το κυνήγι του χρήματος και την αίσθησης της “δύναμης” που δίνει η άσκηση εξουσίας, τότε έχουμε αυτήν την υπέροχη κοινωνία, που διακηρύσσει την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη, τις οποίες παραβιάζει καθημερινά και ανελλιπώς.
 
Μέσα από όλα αυτά, δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε:
Ποιού τύπου κοινωνίας θέλουμε να είμαστε φορείς εμείς οι άνθρωποι; Ποιό είναι το όραμα για το μέλλον των κοινωνιών; Πόσο ενεργοί είναι οι άνθρωποι στην ζωή τους, όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα; Πόσο ενεργοί είναι οι πολίτες στα της Πολιτείας;
 
Πιστεύω ότι η Ανθρωπότητα μπορεί να κάνει καλύτερα πράγματα. Η Πίστη αυτή εκφράζεται με τον πιο δραματικό τρόπο, στον τελευταίο λόγο, που εκφώνησε ο Ροβεσπιέρος το 1794, μία ημέρα πριν την εκτέλεσή του:
“Όμως σας διαβεβαιώ, υπάρχουν ψυχές ευαίσθητες και αγνές. Υπάρχει, εκείνο το τρυφερό, επιτακτικό και ακαταμάχητο πάθος, το βάσανο και η αγαλλίαση της ευγενικής καρδιάς,·εκείνη η βαθιά απέχθεια για την τυραννία, εκείνος ο συμπονετικός ζήλος για τους καταπιεσμένους, εκείνη η ιερή αγάπη για την πατρίδα, εκείνη η ακόμα πιό υψηλή και ιερή αγάπη για την ανθρωπότητα, χωρίς την οποία μια μεγάλη επανάσταση είναι απλώς ένα θορυβώδες έγκλημα, που καταστρέφει ένα άλλο έγκλημα, υπάρχει εκείνη η γενναιόφρων φιλοδοξία να εγκαθιδρύσουμε, εδώ στη γη, την πρώτη Δημοκρατία του κόσμου”.

*Η Ελένη Νίνα είναι κλινικός ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.

—
(Φωτο:  Έργο του Pablo Picasso, Les Demoiselles d’Avignon, 1907)