«Άνοιξε τις μικρές αγγελίες
και θα δεις το στρατιωτικό ανακοινωθέν
των απωλειών στο μέτωπο της ζωής. Διάβασε
για τις αυτοκτονίες απελπισμένων ανθρώπων»
Τάσος Κουράκης – «Εν καιρώ πολέμου»

Κατά τον Μαρτιν Λούθερ Κίνγκ «η φονικότερη μορφή της βίας είναι η φτώχια».  Πριν λίγα χρόνια ταυτίζαμε το πρόβλημα αυτό με τον λεγόμενο «Τρίτο Κόσμο». Να, όμως, που σήμερα ο «Τρίτος Κόσμος» έχει έρθει μέσα στον πρώτο, με τη φτώχια να εξαπλώνεται στις ίδιες τις μητροπόλεις του καπιταλισμού και σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες. Η σημερινή πολυδιάστατη παγκόσμια κρίση, έχει οδηγήσει   στην παγκοσμιοποίηση και της φτώχιας.  Με έκθεση που είχε δημοσιεύσει  ο ΟΗΕ  τον Ιούνιο του 2011,  μιλούσε για «Παγκόσμια Κοινωνική Κρίση».

Τώρα ζούμε μια νέα κρίση, την παγκόσμια προσφυγική κρίση, η οποία συνδέεται άμεσα τόσο με τους πολέμους, όσο και με τη φτώχια, γενικότερα με τις διευρυνόμενες διεθνείς ανισότητες.  Το ζητούμενο είναι μια εναλλακτική παγκοσμιοποίηση, που θα σημάνει την παγκοσμιοποίηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπως ορίζονται από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948.  

Και πρέπει να επισημανθεί στο σημείο αυτό ότι η απόλυτη φτώχια, η οποία συνδέεται άμεσα με την αλματώδη αύξηση της ανεργίας παγκοσμίως, καθώς και με περιβαλλοντικές καταστροφές, συνεπάγεται τη στέρηση όλων των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από τους πολίτες που ζουν μέσα σ’ αυτήν.   Άρα στην ουσία δεν πρόκειται μόνο για οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα, αλλά και για βασικό πρόβλημα δημοκρατίας, εντός των χωρών και στο διεθνές επίπεδο.

Ο ΟΗΕ έχει καθιερώσει, εδώ και πολλά χρόνια, την 17η Οκτωβρίου ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχιας» και το 2000 με τη “Διακήρυξη της Χιλιετίας ” (Millennium Declaration) τέθηκε από την παγκόσμια κοινότητα ως στόχος η μείωση  της φτώχιας κατά 50% μέχρι το 2015, χωρίς ο στόχος αυτός να επιτευχθεί, όπως διαπιστώθηκε και στην πρόσφατη παγκόσμια διάσκεψη στη Νέα Υόρκη, που συγκλήθηκε για την αξιολόγηση της πορείας εκπλήρωση των «Οκτώ Αναπτυξιακών Στόχων της Χιλιετίας»

Και ας μην σπεύσουν κάποιοι να πουν ότι ο στόχος αυτός, ήταν εξαρχής μη πραγματοποιήσιμος. Διότι δεν είναι φτωχός ο σημερινός κόσμος, είναι άνισος και άδικος γι΄ αυτό εξαπλώνεται η φτώχια, αφού όπως μαρτυρούν αξιόπιστες διεθνείς εκθέσεις, ο παγκόσμιος πλούτος επταπλασιάστηκε στη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα και αν συνυπολογίσουμε την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού την ίδια περίοδο, έχουμε ένα καθαρό τριπλασιασμό του κατά κεφαλή εισοδήματος παγκοσμίως.

Συνεπώς, το ζητούμενο για την εξάλειψη της φτώχιας είναι η ριζική ανακατανομή του παγκόσμιου πλούτου, τόσο εντός των χωρών, όσο  και μεταξύ των περιοχών. Κάτι που απαιτεί την ευθεία σύγκρουση με τη σημερινή κυρίαρχη τάξη στον κόσμο προς όφελος νέων παγκόσμιων ισορροπιών και μιας νέας, δίκαιης, ειρηνικής, δημοκρατικής και αλληλέγγυας οργάνωσης των κοινωνιών και του διεθνούς συστήματος.

Ένας άλλος κόσμος  είναι εφικτός και από την άποψη της εξάλειψης της φτώχιας και αυτό ισχύει και για την Ευρώπη, την πιο πλούσια περιοχή της γης, στην οποία αναλογεί περίπου 7% του παγκόσμιου πληθυσμού και σχεδόν το 30% του παγκόσμιου πλούτου.  

Δραστική μείωση και εξάλειψη της φτώχιας στην Ελλάδα

Δυστυχώς, εδώ και έξι χρόνια, στην κατηγορία των χωρών της Ευρώπης που υφίστανται την βίαιη επιδρομή της φτώχιας, βρίσκεται και η Ελλάδα, η οποία πριν μόλις λίγα χρόνια «καμάρωνε» δια του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη ότι κατείχε την 24η θέση παγκοσμίως, με βάση τον «Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης» του ΟΗΕ.

Παρά τα βήματα που έγιναν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης στη χώρα μας, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει σε σημαντικό βαθμό και καλούμαστε να εμμείνουμε  ως ΣΥΡΙΖΑ στη διεκδίκηση εξόδου της χώρας μας από την κρίση, στη βάση ενός προγράμματος οικονομικής ανασυγκρότησης και κοινωνικής σωτηρίας, αποκατάστασης των κοινωνικών δικαιωμάτων και άμεσης ανακούφισης των κοινωνικά αδύνατων στρωμάτων. Ο δρόμος για να βγει η χώρα μας από τη μέγγενη των μνημονίων είναι τόσο η κινητοποίηση των παραγωγικών της δυνατοτήτων όσο και η αποτελεσματική διαπραγμάτευση του δυσβάστακτου δημόσιου χρέους. Εννοείται, ότι κάποτε σε αυτήν τη χώρα πρέπει να πληρώσουν και οι «έχοντες και κατέχοντες», να ληφθούν μέτρα για γενναία ανακατανομή του παραγόμενου πλούτου, αποτελεσματική πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς.

Προφανώς, ο  δρόμος της κυβέρνησης δεν είναι καθόλου εύκολος, αφού δεν την ευνοούν ούτε οι ευρωπαϊκοί ούτε οι εγχώριοι συσχετισμοί αλλά μπορεί να γίνει πιο εύκολος μόνο με τη λαϊκή κινητοποίηση και την οικοδόμηση ενός πανευρωπαϊκού μετώπου κατά της λιτότητας.

*Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ