Οι διθύραμβοι της συγκυβέρνησης και τα -ομολογουμένως πιο καλόγουστα σε σχέση με τα δικά μας- συστημικά ρεπορτάζ για την έξοδο από την κρίση διεθνώς, μάλλον δε δικαιώνονται αυτό το καλοκαίρι.

Δύο αλληλοσυμπληρούμενες κατηγορίες αιτιών εντείνουν την καπιταλιστική κρίση: από τη μια, η ΕΕ και η ζώνη του Ευρώ υφίστανται τα επίχειρα της εσωτερικής αποικιοποίησης από τη γερμανική αστική τάξη, που εκφράζεται μέσα από καταστροφική εσωτερική υποτίμηση της μισθωτής εργασίας και από ενίσχυση της νεοφιλελεύθερης απορύθμισης προς όφελος του μεγάλου και χρηματιστικού κεφαλαίου.

Από την άλλη, ο “ξεχασμένος” ιμπεριαλισμός επανακάμπτει ως το κύριο φαινόμενο στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων θυμίζοντας όχι τον ψυχρό πόλεμο αλλά την (αν-)ισορροπία δυνάμεων στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκδηλώνεται μέσα από περιφερειακές συγκρούσεις παγκόσμιας εμβέλειας, διά αντιπροσώπων και μέσα από οξείς οικονομικούς ανταγωνισμούς.

Η σύγκρουση στην Α. Ουκρανία συνοδεύεται από τη γενικευμένη αποσταθεροποίηση σε μια πρωτοφανή έκταση- εξαιρουμένων των δύο παγκοσμίων πολέμων- που αγκαλιάζει σχεδόν όλο το μουσουλμανικό κόσμο.

Οι ευθύνες μάλιστα της λεγόμενης Δύσης, που αλαζονικά θεώρησε ότι η μετά- ψυχροπολεμική ηγεμονία της μας είχε εισάγει στο “τέλος της ιστορίας” είναι τεράστιες. Το Ιράκ, η Συρία, η Λιβύη, η Ουκρανία, η Παλαιστίνη και μια σειρά ακόμα κρατών υφίστανται τις συνέπειες των καταστροφικών επιλογών της. 

Στα καθ’ ημάς τα ψέματα τελειώνουν. Πίσω από τις καλοκαιρινές φιέστες στην Αμφίπολη και τον αφόρητης βαρεμάρας στοιχηματισμό επί του χρόνου διεξαγωγής των εκλογών, το αδιέξοδο έχει ήδη ορθωθεί: ούτε τα μνημόνια κατ’ ουσίαν τελειώνουν, ούτε το χρέος κατέστη βιώσιμο, ούτε η ανάπτυξη έρχεται, ούτε η τρόικα- κατ’ ουσίαν ή ακόμα και ονομαστικά- αποχωρεί.

Περιέργως, η μόνη σοβαρή κουβέντα ειπώθηκε από κυβερνητικής πλευράς από τη Σ. Βούλτεψη, όταν πολύ καθαρά εξήγησε ότι πάνω από τους ροδακινοπαραγωγούς τίθενται οι διεθνείς συμμαχίες της χώρας. Απολύτως ειλικρινής και ακριβής τοποθέτηση.

Θα ήταν ακόμα πιο ειλικρινής βέβαια αν συνέχιζε ότι οι διεθνείς συμμαχίες της χώρας τίθενται πάνω και από τους ανέργους, τους νεόπτωχους, τους εργαζομένους των οποίων οι αμοιβές γύρισαν στο 1980 και εν γένει πάνω από όσους υφίστανται την ερημοποίηση της μνημονικής πολιτικής.

Λίγους μήνες μετά τα σοκαριστικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών, η ΕΕ κινείται σα να μην κατάλαβε τίποτα. Ο ανεπαρκής και -για να είμαστε δίκαιοι- ούτως ή άλλως στυλοβάτης της ακολουθούμενη πολιτικής Ντράγκι, μόνο σε ρετάλια της σοσιαλδημοκρατίας μπορεί να προσφέρει πρόσκαιρες αυταπάτες.

Οι “σταρ” τύπου Ρέντσι ξεθωριάζουν όσο γρήγορα σχεδόν και οι προκάτοχοί τους, ενώ η Γαλλία γονατισμένη και υπό τον αξιοθρήνητο Ολάντ εκλιπαρεί για πιο “μαλακό” ευρώ. Οι μεγάλες οικονομίες βυθίζονται, η ακροδεξιά κάνει τη δουλειά της και η ΕΕ της “δημοκρατίας” σπεύδει σε ενίσχυσή της στην Ουκρανία.

Αν η αριστερά, αν οι σοσιαλιστές έχουν πραγματικά άλλη στρατηγική για τους λαούς και άρα λόγο ύπαρξης οφείλουν να απαντήσουν καθαρά πώς με τις δικές τους πολιτικές και όχι τρέχοντας πίσω από αποτυχημένες τακτικές τύπου Ντράγκι θα βγάλουν άμεσα τους λαούς από την έρημο της ευρωζώνης. Πώς θα σπάσουν τα δεσμά της νεοαποικιοκρατίας και ποιό είναι το δικό τους σχέδιο για το διεθνισμό μεταξύ των λαών.

Πώς θα τροφοδοτήσουν καταρχάς μια πραγματική ανάπτυξη και πώς θα εντάξουν αυτές τις βραχύ- μεσοπρόθεσμες πολιτικές στη στρατηγική επιδίωξη ενός άλλου οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου.

Και πώς θα αντιμετωπίσουν τους ενδό- ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τον κίνδυνο ενός η πολλών πολέμων που απειλούν να μας βυθίσουν ακόμα περισσότερο στη βαρβαρότητα. Ποιές θα είναι οι συμμαχίες της χώρας μας, μέχρι πού θα τις ακολουθήσει και με ποιό κόστος;

Η περίοδος που έρχεται θα απαιτήσει ακόμα πιο πιεστικά απαντήσεις και γι’ αυτό- και- υποκείμενο.