Ακόμα μία επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα, και βρισκόμαστε μπροστά σε νέους αντιπερισπασμούς. Aντιπερισπασμοί που περιλαμβάνουν μια εμμονική εστίαση στα βάσανα του Ισραήλ και, σε σύνδεση με αυτήν, μια επιμονή στην ισοδυναμία: στο ότι είναι ισοδύναμες αφενός οι εντατικές ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές σε μια μικρή και πυκνοκατοικημένη λωρίδα γης οι οποίες έχουν σκοτώσει εκατοντάδες Παλαιστίνιους μέχρι τώρα –οι περισσότεροι άμαχοι– και, αφετέρου, οι παλαιστινιακές ρουκέτες που συχνά αστοχούν, οι οποίες φτάνουν μεν σε μακρινούς στόχους, αλλά δεν έχουν τραυματίσει μέχρι στιγμής κανέναν Ισραηλινό [σημ.: το άρθρο δημοσιεύθηκε στις 10.7.2014]. Μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου 

Μαζί με αυτούς τους αντιπερισπασμούς έχουμε και την πλήρη εξάλειψη τόσο του γενικού πλαισίου όσο και της συγκυρίας. Του γενικού πλαισίου: το ότι οι Παλαιστίνιοι υφίστανται σχεδόν πέντε δεκαετίες παράνομης κατοχής, αποικισμού, υποταγής και εξευτελισμού. Της συγκυρίας: το ότι δυο νεαροί Παλαιστίνιοι είχαν δολοφονηθεί εν ψυχρώ από τον ισραηλινό στρατό τον Μάιο, έναν μήνα πριν από την απαγωγή και τη δολοφονία των τριών Ισραηλινών εποίκων. Ή το γεγονός ότι το Ισραήλ ξεκίνησε μια μαζική επιχείρηση έρευνας και καταστροφής για τη Χαμάς στη Δυτική Όχθη πολύ προτού εκτοξευθούν οι πρώτες ρουκέτες από τη Γάζα. Ή το ότι, όπως επιβεβαίωσαν ισραηλινές πηγές, η Χαμάς προσπαθούσε για μέρες να αποτρέψει άλλες ομάδες από την εκτόξευση ρουκετών από τη Γάζα, ακόμα και την ώρα που εξελισσόταν η επιχείρηση που μάζευε τους υποστηρικτές της κατά εκατοντάδες. Οι αντιπερισπασμοί είναι ασφαλώς απαραίτητοι για να μας αποσπάσουν την προσοχή από αυτό που πραγματικά συμβαίνει: το καθεστώς κατοχής και το κολασμένο σχέδιο εποικισμού που αυτό υπηρετεί λειτουργούν με τις μηχανές στο φουλ, τη στιγμή που ο ρατσισμός και οι τραμπούκικες προκλήσεις κατά των Αράβων εξαπλώνονται σε ολοένα και ευρύτερα τμήματα της ισραηλινής κοινωνίας.

Παρά την πιθανότητα να ξεφύγει από τον έλεγχο των πρωταγωνιστών, και παρά τον ψυχολογικό αντίκτυπο που έχουν στους Ισραηλινούς οι επιθέσεις με ρουκέτες που δέχονται, αυτή η σύγκρουση έχει συγκεκριμένα πλεονεκτήματα για την ισραηλινή κυβέρνηση. Οι ένοπλες δυνάμεις της χρησιμοποιούν για άλλη μια φορά παντοδύναμα αμερικανικά οπλικά συστήματα για να πετύχουν τα (ανθρώπινα) ψάρια στο βαρέλι που είναι η Γάζα, μια υπαίθρια φυλακή 360 τ. χλμ. για 1,8 εκατομμύρια ανθρώπους. Όλο αυτό λαμβάνει χώρα υπό το απάνθρωπο και ρατσιστικό σλόγκαν (που πολύ αγαπούν οι ειδικοί ασφαλείας του Ισραήλ) «κουρεύουμε το γρασίδι» –λες και οι άμαχοι που σωριάζονται κατά δεκάδες δεν είναι παρά άψυχα αγριόχορτα. Αυτός ο πόλεμος-βιντεοπαιχνίδι (γιατί έτσι τον αντιλαμβάνονται όσοι εκτελούν τον βομβαρδισμό, οι ισραηλινοί πιλότοι και χειριστές των drones) βοηθά να εκτονωθεί το υπερ-εθνικιστικό αίσθημα των Ισραηλινών και ταυτόχρονα να αλλάξει η ατζέντα, σε μια στιγμή που η Δύση ήρθε αντιμέτωπη για πρώτη φορά με τη βία των εποίκων και την τακτική κακομεταχείριση των παιδιών από το ισραηλινό κράτος –ειδικά μετά από την απαγωγή του αγοριού από την Ιερουσαλήμ που έποικοι έκαψαν ζωντανό, ενώ έδειραν ανηλεώς και τον μικρό του ξάδελφο.

Αυτές οι ωμότητες, που αναμεταδόθηκαν συνοδευόμενες από βίντεο του ξυλοδαρμού και απεικονιστικές λεπτομέρειες του φόνου, ήταν πολύ ακραίες για να αγνοηθούν. Ακόμα και η προσπάθεια να περιγραφούν οι δράστες ως απόβλητοι της ισραηλινής κοινωνίας δεν μπορούσε να αποκρύψει το γεγονός πως, με τα λόγια ενός Ισραηλινού δημοσιογράφου, αυτοί που επιδόθηκαν σε αυτή την κτηνωδία είναι «τα παιδιά μιας εθνικιστικής και ρατσιστικής γενιάς –παιδιά του Νετανιάχου». Τούτου λεχθέντος, ακόμα δεν έχουμε δει τα αμερικανικά ΜΜΕ να αναφέρονται τακτικά στα 1407 Παλαιστίνια παιδιά που, ΧΩΡΙΣ να συμμετέχουν σε εχθροπραξίες, έχουν σκοτωθεί από Ισραηλινούς στρατιώτες ή εποίκους μετά το 2000 –κατά μέσο όρο πάνω από δύο παιδιά κάθε εβδομάδα για 14 συναπτά έτη. Όπως δεν έχουμε ακούσει για τους Παλαιστινίους ανηλίκους που τακτικά απάγονται, κρατούνται (214 μόνο τον Μάιο 2014) ή και βασανίζονται ακόμα από Ισραηλινές δυνάμεις χωρίς κατηγορίες και χωρίς δίκη.

Νωρίτερα, η δολοφονία τριών νεαρών Ισραηλινών εποίκων της Δυτικής Όχθης έδωσε στον ισραηλινό στρατό τη δικαιολογία να απλώσει τα δίχτυα του σε όλη την περιοχή στοχεύοντας τη Χαμάς (η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει αναλάβει την ευθύνη για την τριπλή απαγωγή-δολοφονία). Ο σχεδιασμός περιελάμβανε έναν ακόμα ποθητό στόχο των Ισραηλινών: την κατάρρευση της παλαιστινιακής κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Αυτό που έπρεπε πάση θυσία να εμποδιστεί ήταν η συσπείρωση των παλαιστινιακών γραμμών και η ενδυνάμωση του εξασθενημένου εθνικού τους κινήματος. Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν ανεπίτρεπτη για τον Νετανιάχου, γιατί πιθανώς θα επέτρεπε στους Παλαιστίνιους να αντισταθούν στη μέχρι σήμερα ασταμάτητη αποικιακή εφόρμηση του Ισραήλ. Η προώθηση του εποικιστικού σχεδίου είναι ο κεντρικός στόχος της κυβέρνησης Νετανιάχου, όπως άλλωστε και των περισσότερων προκατόχων του, τουλάχιστον από το 1977 και μετά.

Οι ρουκέτες που εκτοξεύονται από τη Γάζα έχουν ανεκτίμητη αξία για τους Ισραηλινούς ηγέτες γιατί τους δίνουν τη δυνατότητα να κάνουν ό,τι θέλουν στη Γάζα λαμβάνοντας την, επαναλαμβανόμενη με θρησκευτική ευλάβεια, αμερικανική υποστήριξη για το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα». Αυτή η γενική κάλυψη τους επιτρέπει να μη δίνουν σημασία στην προειδοποίηση που πρόσφατα τους απηύθηνε αξιωματούχος του Λευκού Οίκου λέγοντας πως “το Ισραήλ αντιμετωπίζει μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα: δεν μπορεί να διατηρεί έναν άλλο λαό υπό στρατιωτικό έλεγχο επ’ αόριστον. Όχι μόνο γιατί είναι άδικο, αλλά και γιατί είναι συνταγή μνησικακίας και συνεχούς αποσταθεροποίησης”. Ως συνήθως, ο φυλακισμένος και πολιορκημένος λαός της Γάζας θα πληρώσει το υψηλότερο τίμημα, ενώ οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ θα συνεχίσουν να υφίστανται τον εξευτελισμό και την καθημερινή βαρβαρότητα της κατοχής και της αποστέρησης. Και, ως συνήθως, τα ΜΜΕ θα καταπιούν αμάσητους τους αναμενόμενους αντιπερισπασμούς της ισραηλινής προπαγάνδας, θα αγνοήσουν το πλαίσιο και τη συγκυρία και θα εξιστορήσουν τα γεγονότα ξεκινώντας με την απαγωγή των τριών Ισραηλινών εποίκων ή και πιο μετά, με τις πρώτες ρουκέτες που εκτοξεύτηκαν από τη Γάζα.

Ωστόσο, όπως στις περισσότερες συγκρούσεις του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους, και όπως σε κάθε επίθεση εναντίον της Γάζας, αυτές οι ντρίμπλες δεν θα αποτρέψουν την ήττα. Μακροπρόθεσμα, θα αποδειχθούν καταστροφικές, αφήνοντας ακόμα μια ρωγμή στο ισραηλινό οικοδόμημα του παράνομου και ηθικά χρεωκοπημένου σχεδίου της αέναης κατοχής και του αδιάλειπτου αποικισμού. Μόλις πριν από λίγες μέρες, ο Νετανιάχου εκστόμισε κάτι που δεν είχε τολμήσει ποτέ πριν: πως, σε μελλοντικές διαπραγματεύσεις, το Ισραήλ θα επιμείνει στη μόνιμη κατοχή, που σημαίνει μόνιμη υποδούλωση των Παλαιστινίων. Όλο αυτό στην υπηρεσία του ονείρου των Αναθεωρητών και του Λικούντ[1] για απεριόριστο εποικισμό ως την επίτευξη του Μεγάλου Ισραήλ. Εν τούτοις, η συνεχιζόμενη αναταραχή στην Αραβική Ανατολική Ιερουσαλήμ και στα υπόλοιπα κατεχόμενα εδάφη, όπως και στις παλαιστινιακές κοινότητες εντός του Ισραήλ, είναι μια ακόμη προειδοποίηση. Και είναι η τρίτη προειδοποίηση, μετά το ξέσπασμα της πρώτης Ιντιφάντα το 1987, ότι αυτό το απάνθρωπο και ρατσιστικό εγχείρημα είναι μη διατηρήσιμο, και ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να περάσει: δεν μπορεί να εκτυλίσσεται ήρεμα και γαλήνια, όπως ένα όνειρο, γιατί δεν μπορεί να αναγκάσει τους Παλαιστίνιους να υποταχθούν.

Ο Rashid Khalidi διδάσκει αραβικές σπουδές στο Columbia University. Το άρθρο με τίτλο«Israel’s Assault on Gaza Obscures Core Issues: Racism, Occupation, Colonization»δημοσιεύθηκε στο www.alternet.org, στις 10.7.2014.

[1]    Ο αναθεωρητικός (ρεβιζιονιστικός) σιωνισμός αναπτύχθηκε εντός του σιωνιστικού κινήματος στη δεκαετία του 1920, ξεχώρισε από τον εδαφικό μαξιμαλισμό του (τον στόχο του “Μεγάλου Ισραήλ” ή Eretz Israel) και αποτέλεσε την ιδρυτική ιδεολογία της μη-θρησκευτικής Δεξιάς στο Ισραήλ. Ο κύριος σύγχρονος επίγονός του είναι το κόμμα του Λικούντ, του οποίου ηγείται ο Μπ. Ντετανιάχου. (Σ.τ.Μ.)

Ενθέματα