Δεν παύει να ξαφνιάζει ο κυνισμός με τον οποίο αρκετοί δε διστάζουν να εκμεταλλευτούν πολιτικά ακόμη και υποθέσεις που, λόγω της φύσης τους, εξακολουθούν να πληγώνουν βαθιά, διχάζοντας παράλληλα την ελληνική κοινωνία. Το διαπιστώσαμε πολύ πρόσφατα με τον τρόπο που επέλεξαν τα αντιπολιτευόμενα κόμματα του λεγόμενου «ευρωπαϊκού μετώπου» να διαχειριστούν την επέτειο συμπλήρωσης έξι χρόνων από την τραγωδία της Μαρφίν.

Ακούσαμε, λοιπόν, έμπλεους «πολιτικού τζιχαντισμού», το Γιάννη Βρούτση να καταγγέλλει στη Βουλή ως ηθικούς αυτουργούς της τραγωδίας «εκείνους που δίχασαν τον ελληνικό λαό με το αντιμνημόνιο», τον Άδωνι Γεωργιάδη να κάνει λόγο για το «μίσος της άκρας Αριστεράς», την ίδια στιγμή που ο Σταύρος Θεοδωράκης άφηνε αιχμές για «νεκρούς που δε θέλουμε να θυμόμαστε». Από κοντά διάφοροι μεγαλοσχήμονες του μιντιακού συστήματος δεν έχαναν ευκαιρία, στο πλαίσιο των σχετικών αφιερωμάτων,  να ρίξουν για μια ακόμη φορά την ευθύνη για τις δολοφονίες στον (περίφημο πια) «λαϊκισμό». 
 
Η κρυφή ατζέντα του Μετώπου Λογικής

Είναι εμφανές, βέβαια, πως στη συγκυρία που βρισκόμαστε, καμιά νηφάλια προσέγγιση του ζητήματος δε θα τους ήταν χρήσιμη. Γι’ αυτό κι από τις περισσότερες τοποθετήσεις τους έλειπε έστω μια αναφορά στην «ανάγκη να κάνουν όλοι ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους, προκειμένου να αποφευχθούν στο μέλλον ανάλογες τραγωδίες». Να τους είναι άραγε κάτι τέτοιο εντελώς αδιάφορο, εφόσον δεν εξυπηρετεί την ρητορική τους;Κάπως θα πρέπει, άλλωστε, να διχάσουν κι αυτοί με εμφυλιοπολεμικούς όρους το λαό. Να γίνει συνείδηση πως όταν συντάσσεσαι με την Αριστερά, όταν βγαίνεις στο δρόμο, όταν αντιδράς έντονα στη βαρβαρότητα των εντεινόμενων πολιτικών λιτότητας «θέτεις εαυτόν στο πλευρό στυγνών δολοφόνων».

Οι περισσότεροι βέβαια ούτε ξέχασαν, ούτε πρόκειται να ξεχάσουν. Ο θάνατος της Παρασκευής Ζούλια, του Επαμεινώνδα Τσακάλη και της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου (ήταν στον τέταρτο μήνα έγκυος) το απόγευμα της 5ης Μαΐου του 2010 μοιραία για καιρό κατέτρεχε όσους συμμετείχαν στο μαζικότατο συλλαλητήριο εκείνης της μέρας. Η υπόμνηση, όμως, του εν λόγω τραγικού γεγονότος δεν μπορεί επ’ ουδενί να δημιουργήσει ούτε καν της ψευδαίσθηση συλλογικής ευθύνης για αυτό, όπως φαίνεται να επιδιώκουν οι θιασώτες του λεγόμενου Μετώπου Λογικής.

Από την άλλη, ακόμη κι αυτό το σκύλεμα των νεκρών της Μαρφίν είναι αλήθεια πως ταιριάζει απόλυτα στο σκληρό δεξιό προφίλ που χτίζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Άλλωστε, είχε δώσει πριν από μερικές εβδομάδες σχετικά δείγματα γραφής, όταν από το βήμα της Βουλής κατά την προ ημερησίας διάταξη συζήτηση για την ασφάλεια (την όποια ο ίδιος είχε ζητήσει) απέδειξε πόσο καλά έχει εμπεδώσει το Θατσερισμό. Για να είμαστε, ωστόσο, ειλικρινείς, είναι κι αυτή η τακτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία πλέον δείχνει να επιλέγει πρώτα να στέλνει τα ΜΑΤ να δέρνουν διαδηλωτές και στη συνέχεια να αυτοκαταγγέλλεται, που κάνει ακόμη πιο εύκολη τη ζωή του.

Σε κάθε περίπτωση, η εν λόγω υπόθεση είναι εξαιρετικά σοβαρή για να αντιμετωπίζεται με τόση επικίνδυνη ελαφρότητα.  Από τη μια, οι φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας δυστυχώς εδώ κι έξι χρόνια δεν έχουν βρεθεί, τροφοδοτώντας έτσι πάσης φύσεως σενάρια. Την ίδια στιγμή, εκείνο που είναι ξεκάθαρο είναι οι σαφείς ευθύνες της διοίκησης της τράπεζας, με τη δικαιοσύνη να έχει ήδη αποφανθεί σχετικά. Κι είναι αυτή η στιγμή που κάποιοι επιχειρούν για τους δικούς τους σκοπούς να ξαναμοιράσουν τις ευθύνες για το συγκεκριμένο έγκλημα. Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που κάποιοι θα επιχειρήσουν να δρέψουν πολιτικούς καρπούς από μια κοινωνικής τραγωδίας. Ίσως όμως πάλι να είναι μια καλή ευκαιρία να φροντίσουμε να είναι η τελευταία…