Πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση που αποδεικνύει το προφανές: πως στα επανειλημμένα εγκλήματα της σύγχρονης «ελεύθερης» οικονομίας μπορεί να υπάρχουν πολλοί θύτες, αλλά κατά κανόνα βρίσκουμε ένα και μόνο θύμα: τους εκάστοτε εργαζόμενους. Από το Λαναρά και τα Κλωστήρια Νάουσας μέχρι την οικογένεια Μάνεση και τη Χαλυβουργία μπορεί κανείς να χάσει το μέτρημα. Κάπως έτσι λοιπόν βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη «επί ξύλου κρεμάμενοι» κι οι εργαζόμενοι της Ηλεκτρονικής Αθηνών μετά την ανακοίνωση πτώχευσης της εταιρίας, χωρίς μάλιστα να γνωρίζουν αν και πότε θα λάβουν αποζημιώσεις. Οφείλουμε ωστόσο να ομολογήσουμε πως σε αυτήν την περίπτωση το νέο «θαύμα» της περίφημης «υγιούς επιχειρηματικότητας» υπήρξε καλά σχεδιασμένο.

Ads

Ο ταλαντούχος κύριος Στρούτσης

Κύριος θύτης φυσικά ήταν ο ιδιοκτήτης της Ηλεκτρονικής, Γιάννης Στρούτσης, ο οποίος κατάφερε και να κλείσει εν μία νυκτί μια (μεγάλη για τα ελληνικά δεδομένα) επιχείρηση αλλά και να προκαλέσει μείζον πολιτικό θέμα με αυτή την εξέλιξη. Εδώ βέβαια προκύπτουν κι ερωτηματικά σχετικά με την πρωτοφανή ταχύτητα με την οποία κινήθηκε σε αυτή την περίπτωση η δικαιοσύνη (εν μέσω αποχής δικηγόρων μάλιστα), βγάζοντας σχετική απόφαση μέσα σε ένα μήνα από την κατάθεση της αίτησης πτώχευσης, τη στιγμή που στις περισσότερες περιπτώσεις εργατικών διαφορών υπάρχουν καθυστερήσεις χρόνων.

«Σαν έτοιμος από καιρό» λοιπόν ο κύριος Στρούτσης μεθόδευσε εξαιρετικά την όλη κατάσταση: αρχικά κατέβαλε προκαταβολικά στους εργαζόμενους τα δεδουλευμένα για το δεκαπενθήμερο του Απρίλη, καθώς και το δώρο του Πάσχα, προκειμένου να μην είναι νομικά ακάλυπτος. Στη συνέχεια απέφυγε να παρευρεθεί σε τριμερή συνάντηση με εκπροσώπους των εργαζομένων στο υπουργείο Εργασίας τη Δευτέρα επικαλούμενος άγνοια, ενώ αρνήθηκε να παραστεί και στη χθεσινή συνάντηση, θεωρώντας πλέον εαυτόν αναρμόδιο, καθώς είχε οριστεί σύνδικος. Την ίδια ακριβώς ώρα βέβαια δεν έχασε την ευκαιρία να διοργανώσει συνέντευξη τύπου προκειμένου να συντηρήσει το επιχειρηματικό του προφίλ ενόψει των μελλοντικών επαγγελματικών του κινήσεων. Νωρίτερα πάντως είχε φροντίσει μέσω της επίσημης ανακοίνωσης πτώχευσης να επιρρίψει την ευθύνη στα capital control, προκειμένου να δώσει έτσι την κατάλληλη πάσα σε ΝΔ και ΜΜΕ για να ξεσαλώσουν για πολλοστή φορά στο γνωστό μοτίβο εναντίον Τσίπρα, Βαρουφάκη και… και… και…   

Ads

Βέβαια η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική, καθώς οι περισσότεροι δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου. Έτσι, πολλοί ήταν αυτοί που θυμήθηκαν την ανεκδιήγητη κίνηση της διοίκησης της Ηλεκτρονικής πριν από ακριβώς δυο χρόνια, όταν απαιτούσε από τους εργαζομένους της να υπογράψουν δήλωση με την οποία θα χάριζαν ένα μισθό «στο όνομα της οικονομικής ανάκαμψης της εταιρίας». Αλήθεια, είχαν προκύψει από τότε «οι καταστροφικές συνέπειες του δημοψηφίσματος»; Ή μήπως τελικά φταίνε οι εργαζόμενοι για το γεγονός ότι ο κύριος Στρούτσης αποφάσισε να «φουντάρει» την επιχείρηση αφήνοντάς τους στο δρόμο;

Πρώτα πληρώνονται οι τράπεζες… Ό,τι μείνει οι εργαζόμενοι

Από την άλλη η κυβέρνηση, παρά τις δηλώσεις καλών προθέσεων σχετικά με την τύχη των εργαζομένων, έχει ουσιαστικά τα χέρια δεμένα, έχοντας μάλιστα την κύρια ευθύνη για αυτήν την εξέλιξη. Ο λόγος απλός: ήταν η ίδια που, πέραν όλων των άλλων, συμπεριέλαβε στη συμφωνία του καλοκαιριού την αλλαγή του Πτωχευτικού Κώδικα εις βάρος των εργαζομένων. Πιο συγκεκριμένα, με την πρόσφατη ρύθμιση οι εργαζόμενοι έρχονται πια τελευταίοι στη διαδικασία των αποζημιώσεων σε περίπτωση πτώχευσης, καθώς πλέον προηγούνται οι τράπεζες (οι οποίες άλλωστε επέβαλαν μέσω της Τρόικας την εν λόγω αλλαγή) αλλά και το Δημόσιο. Δυστυχώς, αυτή την υποχώρηση θα πληρώσουν πιθανότατα πολύ ακριβά οι εργαζόμενοι της Ηλεκτρονικής κι όχι μόνο…

Πολύ πρόσφατα από το βήμα της Βουλής ο Ιβάν Σαββίδης ζήτησε την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών δικαιωμάτων προκειμένου να γίνει η Ελλάδα πιο ελκυστική για επενδύσεις, ενώ παράλληλα δυσανασχέτησε για την αντίδραση μερίδας βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Ανάλογα αιτήματα καταθέτει μερίδα του επιχειρηματικού αλλά και του πολιτικού κόσμου, που δε φαίνεται ικανοποιημένος απλά και μόνο από τη μείωση του βασικού μισθού, το διπλασιασμό του ορίου των απολύσεων, καθώς και την περικοπή στον υπολογισμό της σχετικής αποζημίωσης. Κανείς όμως δεν έχει την απαίτηση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή τον Κωνσταντίνο Μίχαλο να αντιληφθούν πως είναι αυτή η επέλαση της λεγόμενης «υγιούς επιχειρηματικότητας», που παράγει τελικά ανεργία αντί για θέσεις εργασίας.